Dag Björn, dit is het derde interview dat we voor The Night Flight Orchestra zullen publiceren, dus laat ons de draad even oppikken bij het vorige album ‘Sometimes The World Ain’t Enough’ dat in 2018 uitkwam. Wat is er gebeurd sinds de release van dat album?
We hebben vrij veel getoerd. We deden onze tweede headline tour in Europa en dat was echt een succes. Real cool vibe! Je kon dat merken aan het feit dat de opkomst van velerlei pluimage was. Een gemengd publiek dus. Toen we de eerste tour in Europa deden, trok dat vooral mensen aan die Soilwork en Arch Enemy volgden uit nieuwsgierigheid. De tweede tournee voor ‘‘Sometimes The World Ain’t Enough’ was echt een gemengd publiek, gaande van oudere prog fans tot hipsters en teenagermeiden die op de eerste rij stonden en elk woord meezongen. Zelfs black metal fans waren opgedaagd. Het was echt een vreemde mix. Ik beschouw dit als een vereniging tussen alle subgenres. Mensen die zich normaal niet begeven naar dezelfde shows, waren plots allemaal aanwezig. Ze keken naar elkaar en vroegen zich af: ‘Wat doe jij hier?’ En die persoon zei dat hij net dezelfde vraag wou stellen. Dat is best interessant. We overschrijden dus die verschillen en heel wat meer mensen waren aanwezig. Verder hebben we ook opgetreden op een aantal festivals. Dat hadden we eerder nog niet gedaan, toch niet in die mate. We deden zes à zeven festivals in Europa in de zomer en zeker Wacken Open Air was fantastisch. Dit was echt het hoogtepunt voor ons: er bewoog zich een enorme massa voor ons en toen we afsloten met de laatste song – dat was ‘West Ruth Ave’ – bleef de massa het refrein maar zingen, meer dan vijftien minuten tot de volgende band het podium moest opgaan. Dat was echt ongelofelijk! We hebben de show ook opgenomen, we gaan daar zeker iets mee doen in de toekomst.

Jullie zijn erg actief, want het is al het derde album, terwijl jij met Soilwork toch ook een nieuw album uitgebracht hebt in 2019. Hoe doen jullie dat toch?
Het is erg druk geweest, inderdaad. Ik weet zelf ook niet goed hoe we daarin slagen, maar we blijven maar constant nieuwe songs schrijven. Op die manier nemen we de druk weg, dan hebben we al materiaal wanneer het tijd is voor een volgend album. Als we allemaal vinden dat de tijd daar rijp voor is, dan beslissen we om de studio in te gaan en daar hebben we alles dan slechts een beetje bij te schaven en op te nemen. Dat blijkt een heel goede manier te zijn om te werken. We hebben nu nog een karrenvracht ideeën over van vroeger. Een goed voorbeeld is de song ‘Dead Of Winter’. Dat was al eerder geschreven, maar op de vorige albums paste dat op één of andere manier niet bij de rest, hoewel we het er allemaal over eens waren dat dit een fantastisch nummer is. En kijk, ditmaal paste het wel in het geheel. Dus maakt het deel uit van ‘Aeromantic’. Op die manier werken we dus ook.

Die song die je vermeldde, ‘Dead Of Winter’ is één van mijn favorieten, het wijkt af van de rest…
Ja, die song is waarschijnlijk het hardste dat we ooit uitbrachten. Het heeft een duistere start en ik vond dat dit moest kunnen, we zijn immers ook een band die steeds onze grenzen verlegt. Wij zijn niet voorspelbaar. Sommige dingen zal je meteen herkennen en je weet dat er altijd bepaalde elementen aanwezig zullen zijn in onze sound, maar we zijn niet bang van iets nieuws. We brengen het album uit in de winter, maar volgens mij kan je ook naar ‘Dead Of Winter’ luisteren in de zomer. Het heeft zelfs iets melancholiek. Voor de rest is het album erg opgewekt. Hierbij maak ik graag de vergelijking met Abba. Hoezeer hun songs ook melancholiek waren, waren ze tegelijkertijd ook altijd opgewekt. Door hen zijn we erg geïnspireerd.

In de teksten vinden we weer het thema van lucht- en ruimtevaart. In welke optiek ditmaal?
Wel, we zijn een beetje meer neergedaald op aarde. Laat ons zeggen dat we uit de ruimte kwamen en we bevinden ons nu iets lager. Ik vind dat we de gouden eeuw van de luchtvaart goed reflecteren, dat soort van idee is de basis van dit album. Natuurlijk zal er altijd een sfeer van de ruimte in blijven zitten, muzikaal zowel als tekstueel. Het gebruik van synthesizers op de jaren tachtig manier is daarbij ook erg belangrijk. In die zin zelfs dat we het gebruik van gitaren een beetje ingedijkt hebben. Het is anders.

Het hele thema wordt ook geromantiseerd als we op de titel ‘Aeromantic’ mogen afgaan…
Ja, dat klopt. Je merkt het in het cover artwork en je merkt het ook in de nieuwe outfits van de dames, dat romantisch gevoel. Het is iets wat we ook gaan gebruiken voor onze live shows. Luchtvaart, space en romantiek werkt altijd heel goed. Alles samen is dit een puik concept.

Waarom heeft toetsenist Richard Larsson de band verlaten?
Wel, we hebben nog geen officieel statement naar buiten gebracht, maar hij kon niet meer op tournee gaan. Hij bezit een studio die hij moet runnen en wij hebben veel in deze band geïnvesteerd, dus moeten we echt wel op pad. We zullen weldra een nieuwe keyboardspeler aankondigen om live met ons te spelen. Op het album speelt Richard op drie songs, Sebastian en David spelen keyboards en zelfs ik speel wat keyboards. Het is ditmaal echt een groepsprestatie als het op toetsen aankomt, maar we willen Richard natuurlijk later wel degelijk vervangen.

Zal het John Lönnmyr worden, die als gastmuzikant vermeld wordt op het album?
Die gaat mee op tournee, daarna zullen we zien, want hij is absoluut briljant.

Jullie hebben nog een gastmuzikant: Rachel Hall op viool. Kan je daar wat meer over vertellen?
Dat is ook een nieuw element dat we op een bepaald moment wilden gebruiken: viool. Je hoort niet dikwijls classic rock met violen op die manier. We kennen haar al een poosje. Ze was al een beetje te horen op het vorige album en ze heeft ook gewerkt voor Soilwork. Ze speelt in de band Big Big Train, een soort van Engelse progressieve band. Dat is één van mijn favoriete bands. We besloten om dit wat meer te doen en haar aan boord te nemen, het breidt ons muzikaal universum uit. Het brengt een heel mooie nuance in onze muziek. Vooral op het einde van ‘Transmissions’, dat outro is zo mooi!

De intro van ‘City Lights And Moonbeams’ doet me wat aan ‘I Feel Love’ van Donna Summer denken…
(verbaasd) Oh… nu dat je het zegt. Daar heb je gelijk in. Ik had er eerlijk gezegd nog niet aan gedacht, maar ik hou zeker van Donna Summer. Het kan dus onbewust wel een invloed zijn, maar het is echt niet met voorbedachte rade gebeurd. Het ritme is cool.

Wat zijn de plannen voor singles en videoclips?
Eerst hebben we een videoclip uitgebracht voor ‘Divinyls’. De video past heel goed bij de song en voor dit album zullen er nog minstens drie video’s volgen denk ik. Het kan zelfs best zijn dat er uiteindelijk voor elke song een video uitkomt, het album heeft daar het potentieel voor. We trachten dan het gevoel van het nummer te benadrukken, maar niet altijd met een retro gevoel, er moet daar ook variatie inzitten. Ik hou ervan om te experimenteren tussen nostalgie en de huidige tijd.

Over nostalgie gesproken: ben je zelf een fan van vinyl, cd’s of van streamen?
Ik koop vinyl en daarna stream ik het. Ik ben dus een man van de twee uitersten (grinnikt). Ik heb nog steeds al mijn cd’s, maar ze staan in boxen op zolder. Ik heb geen cd-speler meer. Vinyl is altijd het beste formaat geweest om naar te luisteren, maar natuurlijk, als je reist ligt dat wat moeilijker. Je kan geen platendraaier op tournee meenemen. Dan wordt het streamen.

Is er een song waar je een speciale band mee hebt en waar je wat meer over wilt vertellen?
‘Dead Of Winter’ moet één van de hardste en moeilijkste songs zijn die ik ooit opnam. Het staat op zichzelf en het heeft veel van me gevergd om op te nemen. De song zelf is een statement. Het is een nummer waar ik heel trots op ben en waar ik echt diep ben gegaan toen ik het opnam. Dit is echter maar één voorbeeld, want ik heb een connectie met alle songs natuurlijk, maar dat was een nieuwe uitdaging.

Verschilde het opnameproces van de vorige keren of houden jullie je aan eenzelfde manier van werken?
Eerder hetzelfde. Zoals ik eerder al zei, stoppen we nooit met schrijven. Het gaat alsmaar verder. Het lijkt wel of al onze albums met elkaar verbonden zijn, er bestaat niet echt een aparte albumcyclus en daarna het volgende hoofdstuk. Het is een doorlopend proces, we nemen nooit een break en dan vloeit alles samen. Omdat we als songschrijvers altijd in de weer zijn, lukt ons dat ook steeds beter. We oefenen ons daarin. Hetzelfde geldt voor de opnamen. We hadden verschillende opnamesessies. Soms vijf dagen, dan schreven we nog wat en dan hadden we een week in de studio. Dat vermijdt dat we verveeld worden in de studio. Als je daar zes weken achter elkaar bent om op te nemen, kan je onmogelijk nog helder en gefocust bezig zijn, althans zo voel ik dat. We houden van aparte sessies, vangen de inspiratie van dat moment en nemen een pauze.

Zijn er nog concerten geweest in het genre of op komst die je wil zien?
Ja, Jeff Lynn komt met ELO, daar wil ik wel heen. The Sparks zijn terug op tournee en zij komen in de herfst naar Stockholm. Top!

Sweden Rock festival lijkt me ook wel iets voor jou…
En of, daar ben ik al dikwijls geweest. Er zijn ook altijd unieke bands die slechts even terug samen komen, zoals Triumph. Het is een goede plaats om te vertoeven in de zomer. Bij jullie is er ook een festival met een speciale sfeer, Alcatraz. Daar zou ik ook wel eens heen willen, zelfs zonder dat ik er moet optreden. Gewoon een paar dagen de sfeer opsnuiven…

Wat betekende de dood van Neil Peart voor jou (drummer Rush – Vera)?
Ik was daar echt door geschokt. Ik wist dat ze ermee opgehouden waren en dat ze geen concerten meer zouden doen, maar ik wist niet dat hij kanker had. Hij is veel te vlug gestorven. Wat een fantastische drummer en tekstschrijver! Ik heb veel interviews met hem gelezen en hij leek me een heel vriendelijke man. Een gentleman. We hebben iemand verloren die heel speciaal was. Ik ben nu niet echt de grootste Rush fan ter wereld, maar ik heb er wel enkele albums van die ik veel gedraaid heb, zoals ‘Grace Under Pressure’. Ik weet dat Rush zelf dat niet beschouwd als een hoogtepunt, maar het is zo atmosferisch, zo prachtig! Voor mij is het wel een favoriete album.

Als besluit nog even een tipje van de sluier oplichten over de komende tourplannen…
In maart starten we onze volgende headlinetour in Europa en we hopen onze fans terug te verblijden met een wervelende show.