Silvertomb
Kenny Hickey: “Toen ik me eenmaal realiseerde dat dit het sonische grafschrift zou worden van wat ik de Type O Negative periode van mijn leven zou noemen begon het iets makkelijker te vloeien.”
Na het overlijden van Peter Steele was er stilte. Tot er een paar jaar geleden tekenen van leven opsprongen van een nieuwe band rondom Kenny Hickey. Natuurlijk, we hadden Seventh Void, maar Silvertomb leek meer op iets dat de donkere, verdoemende richting van Type O Negative in zou slaan. Eindelijk is het debuutalbum ‘Edge Of Existence’ dan hier en wat opvalt zijn enkele overeenkomsten, maar vooral veel verschillen, waardoor Silvertomb een eigen, prachtige entiteit is geworden. We spraken hierover met oprichter Kenny Hickey.
Bart Meijer Ι 25 oktober 2019
Allereerst wil ik je bedanken voor ‘Edge Of Existence’. Het is een prachtig en intens album geworden.
Ik ben erg blij dat je het weet te waarderen.
Het is ruim twee jaar geleden dat we voor het eerst over Silvertomb hoorden. Wat was de reden om deze band te beginnen (gezien jullie allemaal ook in andere bands spelen) en hoe ontwikkelde zich het van een idee naar de realiteit die het nu is?
We zijn er eigenlijk al een jaar of vier, vijf mee bezig. De band ontwikkelde zich vanuit Seventh Void. Onze gitarist, Joe James, was de eerste toevoeging aan de band. Al snel begonnen we ons muzikale pallet uit te breiden en voegden we georchestreerde en akoestische stukken toe, plus intermezzo’s met geluidseffecten en vocale harmonieën om meer atmosfeer te creëren. Toen realiseerden we ons dat we een keyboardspeler nodig hadden die ook als achtergrondzanger kon fungeren en van tijd tot tijd gitaar kon spelen. Aaron Joos was de aangewezen persoon en op dat punt besloten we de naam te veranderen en werd Silvertomb geboren.
‘Edge Of Existence’ is een album dat langverwacht werd door veel mensen. Hoe kijk je terug op het schrijven en het opnemen? Was het makkelijk of was het een zware reis?
‘Edge Of Existence’ is het negende studioalbum dat ik gemaakt heb in mijn carrière en terugkijkend zijn alle albums waar ik aan heb gewerkt een zwaar proces geweest, alsof je zijdelings bevalt. Het was een langzaam begin met dit album, aftasten wat het album wilde zijn en wat de band zou worden. Toen ik me eenmaal realiseerde dat dit het sonische grafschrift zou worden van wat ik de Type O Negative periode van mijn leven zou noemen – wat twintig jaar beslaat – begon het iets makkelijker te vloeien.
Jullie zijn al lange tijd bezig met het posten van hints en Silvertomb ditjes en datjes op social media. Het viel me op dat op bijna al jullie Facebook berichten mensen reageerden die een release datum eisten. Hoe is het voor een band om altijd maar de vraag te krijgen over wanneer een album uitkomt en of jullie hier willen optreden of daar?
Ik vind het motiverend. Het zorgt ervoor dat ik nog harder door wil werken en het opnemen af wil ronden zodat we er op uit kunnen trekken en spelen.
Silvertomb is erg actief op social media. Hoe beïnvloedt deze media de muziekindustrie? Is het belangrijk dat bands het gebruiken?
Social media is op touren na de meest belangrijke manier van publiciteit. Het is nu de motor die een band op de kaart zet.
Jullie treden al langere tijd op, zelfs al voordat het album uitkwam. Hoe lang is een gemiddelde Silvertomb set en spelen jullie dan ook nummers van de andere bands?
We spelen bijna het hele album en dat duurt ongeveer vijftig minuten, inclusief pauzes en het publiek toespreken. We hebben nog geen nummers van onze vorige bands of covers op de setlist gezet, maar we staan daar wel voor open.
Al grappige of interessante dingen meegemaakt terwijl je met deze band op tour was?
Onze bus begaf het en toen moesten we de aanhanger loskoppelen en daarmee vervolgens over de snelweg rennen totdat we de parkeerplaats van een hotel bereikten. Dat is een moment dat ik niet zal vergeten.
‘Edge Of Existence’ is één van de donkerste en meest intense dingen die ik dit jaar heb gehoord. Het raakt me op meerdere manieren en het lijkt alsof elk stukje van elk nummer specifiek geschreven is om de luisteraar richting melancholie te sturen. Wat maakt het zo natuurlijk voor jullie om dit soort muziek te maken?
Ik denk niet dat we echt specifiek de luisteraar een bepaalde kant op proberen te sturen. Ik denk dat ik alles waar ik de laatste tien jaar doorheen ben gegaan aan het onderzoeken was: verslaving, een zelfmoordpoging, het verlies van Pete en Type O, problemen in mijn huwelijk. Ik denk dat het onderzoeken van deze ervaringen de muziek er zo donker uit heeft laten komen.
Er zijn ook de korte, vrolijkere stukjes die er niet alleen voor zorgen dat de doom beter naar voren komt, maar ook een bepaalde troost bieden. Ik vind ze geweldig en denk dat die het album compleet maken. Wat is jouw theorie hierachter?
Als iemand door een lange periode van zelfanalyse en angst gaat is dat echt heel vermoeiend en er moeten dan momenten zijn van uitstel. Er moet een staat van overgave en hoop bereikt worden want anders kun je niks positiefs uit de hele ervaring halen. Ik denk dat de vrolijkere stukken op deze plaat deze gemoedstoestand mooi vastleggen.
Als ik de overtuiging in jouw stem en schreeuwen hoor ga ik er vanuit dat jij verantwoordelijk bent voor de teksten? Hoeveel daarvan komt voort uit persoonlijke ervaringen en hoeveel is fictie?
De teksten komen inderdaad van mij af. Ik schrijf nooit fictie, alles is gebaseerd op mijn eigen ervaring of op die van de mensen waar ik het meest om geef.
Ik heb het idee dat ‘Edge Of Existence’ een conceptalbum is dat met een hoop emoties gepaard gaat, maar uiteindelijk een boodschap van hoop heeft. Klopt dat en wat betekent dit album voor jou?
Ik kan niet zeggen dat het een echt conceptalbum is. Het heeft niet echt een verhaal met een begin, een midden en een einde. Het is meer een opsomming van een periode in mijn leven en mijn fysieke en emotionele reacties daarop in een poging om er enigszins wat logica in te brengen.
Omdat er aardig wat sombere en doom-ige muziek uit Brooklyn en omgeving komt ben ik benieuwd: zit er iets in het water daar?
Ik ben niet helemaal zeker wat het is. Ik hou nog steeds van Brooklyn en de enige reden daarvoor is dat het mijn enige echte thuis is. Ik ben zo ongeveer overal geweest maar nergens anders voel ik me zo op mijn gemak en meer mezelf als wanneer ik terug ben in mijn oude buurt met de vrienden uit mijn jeugd. De mensen uit Brooklyn zijn hilarisch. Niemand laat me zo hard lachen als de mensen waarmee ik ben opgegroeid.
Ik denk dat velen van ons een soort van Type O Negative opvolging verwachtten toen we van Silvertomb hoorden. Na het album geluisterd te hebben durf ik wel te stellen dat jullie een totaal andere benadering hebben gebruikt. Ik ben daar dankbaar voor omdat het helpt om de Type O nalatenschap in stand te houden. Hoe denk jij hierover?
Het zou een vorm van oplichting zijn en een artistieke grap als we hadden geprobeerd net als Type O te klinken. Proberen te herhalen wat je op artistiek vlak al eens hebt gedaan is sowieso een nutteloze onderneming. Ik ben het met je eens, de nalatenschap van Type O moet bewaard blijven en niet herhaald worden. Bepaalde muzikale elementen gebruiken om te reflecteren en eer te bewijzen is één ding maar als je probeert om te klinken als iets unieks als Type O komt dat gelijk over als een namaak voor het oor.
Dat gezegd hebbende, is het ooit in jullie opgekomen om Josh Silver te vragen voor Silvertomb?
Josh is tien jaar geleden gestopt met het professioneel maken van muziek. Hij is nu een paramedicus voor de stad New York en hij houdt van wat hij doet.
Kun je ons tenslotte de essentie van Doom vertellen?
Voor mij is Doom precies hoe ik me voel als ik ‘s ochtends mijn ogen open doe en luister naar hoe mijn eigen negatieve gedachten zich tegen mij keren. Het is een zeldzaam iets als ik een goede ochtend heb waarop ik geen angst voel.
Heel erg bedankt dat je de tijd hebt genomen om mijn vragen te beantwoorden. Als je nog iets wil toevoegen…
De muziek die Silvertomb maakt is voornamelijk donker en troosteloos maar ik wil niet dat iedereen een verkeerd beeld van ons krijgt. We vinden het ook fijn om op feestjes in de achtertuin te hangen en te drinken en oude rock ‘n roll platen te draaien met onze vrienden. En te lachen. Vooral heel veel lachen. Ik hou er van om met mijn kinderen op het strand te zijn en om in bed te liggen met mijn vrouw en ‘s avonds TV te kijken.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over deze band.