Hallo Stefan. Hoe gaat het?
Goed man. Ik ben er helemaal klaar voor. Gisteren had ik een interview met een Zweed. De dag ervoor met een Fransman. Ik zit dus helemaal in de interview modus.

Het is heel leuk te horen dat jullie terug zijn nadat de band splitte in 2015. Hoe ging die wederopstanding tewerk?
Destijds in 2015 waren we het allemaal eens dat het tijd was om te stoppen. Het was echt wel een gemeenschappelijke beslissing. Het creatieve aspect begon te haperen en iedereen was ondertussen wel verhuisd naar een andere stad in Duitsland om zich te focussen op hun werk. Onze andere gitarist Tobias opende zelfs een veganistisch restaurant in Münster. Het was in die stad dat Neaera werd opgericht en het is altijd onze uitvalsbasis gebleven. Ook onze laatste show werd daar gespeeld.

Het gevoel dat het niet meer ging werken zoals in onze beginjaren was alom aanwezig. Na de split, kwamen we enkele jaren terug even samen voor enkele reunieshows. Normaal ging het daar bij blijven. De reacties waren echter zo goed en we waren zo blij elkaar terug te zien dat het gevoel van weleer terugkwam. Er werd terug gesproken over de mogelijkheid om een nieuw album op te nemen en er waren al heel wat ideeën. Dat hielden we echter geheim tot begin december 2019. Samen met de release van een nieuwe videoclip en de bevestiging van enkele shows. Onder andere Wacken, Impericon en Summerbreeze.

Zoals altijd gaan jullie er terug tamelijk extreem tegenaan met iets dat tussen death metal en deathcore aanleunt. Is dat ondertussen al het kenmerk van de band?
Ik denk van wel. Het is niet zo dat wij als band heel extreem veranderd zijn met onze muziek. Ons debuut ‘The Rising Tide Of Oblivion’ uit 2005 was een metalcore plaat. Die stijl volgden we wel een beetje maar met Jacob Hansen als producer werd het allemaal wat steviger. Op ‘Armamentarium’ uit 2007 werden de gitaren gedowntuned en verlieten we wat onze metalcore roots. Het melodieuze werd dan wat minder gevolgd en er kwam meer nadruk op death metal riffs en blastbeats. Op ‘Forging The Eclipse’ uit 2010 en ‘Ours Is The Storm’ uit 2013 werd onze huidige geluid gefinetuned. Ons nieuwe album verschilt daar niet zoveel van. Het typerende Neaera geluid is helemaal terug.

Hoeveel nummers werden er gemaakt voor dit album?
We schreven welgeteld tien nummers. Geen B-kantjes of bonusnummers. We zijn geen band die vijftig nummers schrijft en er dan tien uitkiest.

De teksten zijn nogal donker en poëtisch. Wat is jullie voornaamste inspiratiebron?
Er is zoveel inspiratie te vinden in de wereld. Al die tragedies met politieke strubbelingen in de gemeenschap. Al die menselijke problemen die steeds maar erger en erger worden. Er zijn zoveel zaken om over te schrijven. ‘Carriers’ gaat over de vluchtelingencrisis. Mensen die een land als Syrië ontvluchten om dan naar Duitsland te komen maar niet echt welkom zijn door bepaalde delen van de gemeenschap waar nog steeds populisme heerst en de komst van extreem rechts terug oprukt. Dat is schandalig voor een land als Duitsland. Het terugkeer van de rechtse ideeëngoed is zo slecht. Dan heb je de twee nummers ‘Lifeless’ en ‘Deathless’. Die twee horen bij elkaar. Ook seksueel misbruik is een item dat altijd in ons hoofd gespookt heeft. Neaera komt uit de Griekse mythologie en ook zij werd seksueel misbruikt. Het paste dus wel een beetje. Maar er zijn zoveel onderwerpen die zich aandienen. Het klimaat en hoe we onze planeet mishandelen. ‘Rid the Earth of The Human Virus’ gaat eigenlijk over het feit dat de wereld beter af is moesten alle mensen weg zijn. Het oogt provocatief maar is niet echt vijandelijk. We willen wel bereiken dat luisteraars gaan nadenken over het menselijk gedrag en dat dit moet veranderen. Onze muziek is dan wel agressief maar er zit ook nog hoop in. ‘Catalyst’ en ‘Torchbearer’ draaien rond de moed en de wil om niet op te geven. Er zit dus toch nog een boodschap in die lichtgevend is. Hoe het leven te omarmen.

Waarom duurde het zeven albums om de bandnaam ook als albumtitel te gebruiken?
Haha, goede vraag. Het was de eerste maal dat we een echte discussie hadden hoe we deze plaat gingen noemen. Bij de zes albums ervoor, werd die vraag nooit gesteld. Maar nu is het wat onze come back en het paste dus wel dat de plaat vernoemd werd waar de band voor staat in termen van muziek en teksten. Als er ooit een tijd komt om een album naar de band te noemen, was het nu wel het gepaste moment.

Het artwork oogt erg modern en speciaal. Het doet me wat lijken aan Medusa maar dan langs achter gezien.
Het refereert terug naar Neaera en de Griekse mythologie. Neaera had twee kinderen en was een seks slavin die haar vrijheid kon terug winnen. Op de hoes zie je haar. Ze lijkt omsingeld door slangen maar die zijn geen bedreiging voor haar. Ze heeft ze zo behandeld dat ze voor haar werken. Het lijkt dus wel donker en grimmig maar als je beter kijkt, merkt je wel dat Neaera niet echt bedreigend overkomt. Ze kan alle omstandigheden omvormen zodat het voor haar eigen goed en vrijheid is. Uiteindelijk wordt het een happy end en kan ze na al die jaren van onderdrukking terug haar vrijheid winnen. Dat item vind je terug in heel wat van onze teksten. Niet alles is dus politiek getint. Er zijn ook persoonlijke herinneringen zoals littekens of slechte ervaringen. Het vormt je karakter tot wat je bent. Het maakt je sterker op het eind. Onze bandnaam, de albumtitel en de teksten hebben heel wat gemeen.

Ben van Endseeker maakte een documentaire van het maken van de video van ‘Torchbearer’. Deze is te zien op jullie Facebookpagina. Hoe belangrijk is Facebook of Instagram tegenwoordig voor een band?
Heel belangrijk hoor. Toen we destijds begonnen was het nog Myspace. Oudere lezers zullen dat nog wel kennen. Ondertussen is dat medium verdwenen. Toen hadden we ook nog een webpagina. De meesten die nu naar onze muziek luisteren, kennen dat zelfs niet meer. Niemand kijkt nog naar een webpagina of homepage. Wel naar Facebook en Instagram. Je kan van alles delen en het gaat allemaal viraal. Soms is het wel schokkend om te zien hoe gemakkelijk er haat commentaren worden geschreven. Zelfs door mensen die het item niet kennen of over nagedacht hebben. De sociale media maakt de wereld steeds meer cynisch. Voor de sociale media wist je niet hoe slecht de mensen of de wereld waren. Maar langs de andere kant richt het zich op de democratie. Iedereen heeft een eigen stem en krijgt de kans om informatie te raadplegen en een eigen mening te verspreiden. Er zijn dus twee zijden aan. Maar als band is het tegenwoordig heel erg moeilijk om te overleven zonder sociale media.

Neara lijkt wel een heel vriendelijke band. Geen piercings, lang haar of zichtbare tatoeages. Jullie lijken vijf normale jongens te zijn voor wie deathcore een uitlaatklep is.
Een uitlaat? Eigenlijk is dat wel juist. We proberen alles zo eerlijk mogelijk te doen. Daar gaat het toch om. Niet echt om geld uit te slaan. Iedereen heeft een job en familie. We zijn niet afhankelijk van geld en zakelijk moeten we er geen winst uitslaan. We zijn ook geen dromers met de wens om op een bepaalde dag een goed verdienende metalband te worden. We focussen ons op het werk maar doen dat zonder compromissen te sluiten. Zo blijven we eerlijk voor onszelf. Als we ons anders zouden voordoen, zou er iets belangrijks missen aan de band.

Al sinds jullie debuut zitten jullie bij Metal Blade. Moest er een nieuw contact besproken of verliep alles tamelijk vlot?
Metal Blade was heel blij dat we terug waren. Al sinds het begin heerste er vertrouwen en steun. Hun man hier Andreas is een heel dichte partner. De ruwe opnames en geprogrammeerde drums werden hem doorgestuurd en hij vond het allemaal goed. Hij wachtte zelfs niet tot de plaat af was en er direct voor. Vroeg Jacob Hansen als producer, regelde iemand voor het artwork en boekte een studio voor opnames van drums en zangpartijen. Er was niets van twijfel van Metal Blade uit of het wel een goede plaat ging worden. Andere labels zouden afwachten tot de plaat er was en dan een keuze maken. Vandaar dat Metal Blade altijd ons label van keuze zal blijven. Ze zijn enorm geëngageerd en houden van hun werk. Ze hebben ook heel wat goede bands aan boord.

Tussen 2005 en 2013 maakten jullie maar liefst zes albums. Is het album ‘Neaera’ terug de start van zo een hard werkende periode?
‘Haha, Ik denk het niet. Toen we destijds ons debuut uitbrachten, was de volgende plaat als zo goed als geschreven. Zo gretig waren we bezig. Elk volgend album werden we echter trager en trager. Maar ja, we waren nog steeds productief bezig. Maar na het zesde album was het een beetje op. We zaten op een dood einde inzake creativiteit. De stop was dus echt wel nodig om als band creatief sterk terug te komen. Iedereen was het ermee eens dat het de juiste beslissing was. Zeker met het verschijnen van dit album waar we heel trots op zijn.

De release show voor het album is al lang uitverkocht. Festivals als Wacken, Impericon en Summerbreeze werden juist bekend gemaakt. Mensen zijn dus wel heel blij dat jullie terug zijn.
Heel tevreden zelfs. Moesten we het gevoel niet hebben dat mensen echt wel blij met onze terugkomst waren, zouden we het niet gedaan hebben. Die korte reünie was er eerst omdat we er zelf ook wel zin in hadden. Wat spelen, enkele biertjes en dat was het. Maar na die optredens werden we echt wel gewaar dat er mensen trouw aan ons gebleven zijn. We wilden dus nieuwe shows brengen. Het gevoel van optreden, was een vitaal iets om terug nieuwe muziek te schrijven. Het nummer ‘Torchbearer’ is reeds uitgekomen als video en de reacties erop waren echt wel goed. Er zijn ondertussen zoveel nieuwe metalbands begonnen. De metalscene is heel gezond en van een crisis in de scene is helemaal niets te merken. Zelfs die oude bands zijn helemaal terug. Kijk maar naar een band als Body Count. Hun debuut is al vijfentwintig jaar oud en was een fantastisch album. En toen kwamen ze met ‘Bloodlust’. Dat was mijn favoriete album in 2018. Het klonk strak en groots en bevatte fantastische nummers. Het klinkt ook zo eerlijk. Je denkt dat ze wat kalmer gaan aan doen en dan komen ze met iets dat je helemaal omver blaast. At The Gates is nog zo een band. En Metallica. Twintig jaar teleurstelling hebben ze helemaal weg gewassen met een nummer als ‘Atlas Rising’. Ook onze fans hadden ons niet vergeten. Het is niet voor niets dat we vierhonderd shows gespeeld hadden. Mensen praatten daar nog over. Na elk optreden, rent onze zanger van het podium naar de merchandise stand om er helemaal bezweet met de fans te spreken.

De reeds verkondigde shows, zijn allemaal in Duitsland. Komen jullie ook nog naar de rest van Europa?
Met bands als Caliban, Heaven Shall Burn en Kataklysm zijn we ook nog naar Engeland en Scandinavië geweest. De reeds aangekondigde shows zijn vooral in Duitsland. Maar Wacken is wel internationaal hoor. We hopen er ook mensen van buiten Duitsland aan te trekken. Het hangt wat af hoe het album ontvangen wordt en of er genoeg interesse is om ons te over vliegen naar andere landen. We zien wel hoe het verder gaat.