HammerFall
Joacim Cans: “Ik zat op een oude Zweedse trein vanuit Stockholm naar een klein plaatsje in the middle of nowhere. Vlak over mij, aan de andere kant van het tafeltje, kwam Lindemann van Rammstein zitten. Stel je voor, op een zo goed als lege trein op het platteland, middenin de bossen in Zweden. ”
HammerFall is een trouwe leverancier van vlotte, aanstekelijke power metal. Een dikke drie jaar na ‘Built To Last’ is men klaar met het inmiddels al elfde studioalbum ‘Dominion’ dat aangenaam vertrouwd klinkt, maar toch ook enkele mooie verrassingen herbergt. Zanger Joacim Cans maakt van zijn hart geen moordkuil wanneer hij met ons spreekt over de totstandkoming van het album, de bewustwording die hij de fans wil meegeven, de klimaatbeweging en hoe sport en vegetarisch eten hem al vijf jaar een tevreden man gemaakt heeft.
Door: Vera Matthijssens Ι 26 augustus 2019
Jullie hebben de creatie van dit nieuwe album ‘Dominion’ benaderd op een nieuwe manier. Voor het eerst zijn er ook nieuwe songs geschreven op tournee. Kan je ons wat meer vertellen over deze nieuwe tendens?
We begonnen dit album al te schrijven in de zomer van 2017. Het plan was om de schijf al op te nemen en uit te brengen zes maanden eerder dan wat er nu gebeurt, maar de tour met Delain liep zo goed in de VS dat we besloten om het jaar daarop onze eigen headlinetour in Noord Amerika te doen. Om dat te kunnen doen, moesten we alles een half jaar uitstellen. Het betekende wel dat we enorm veel tijd en ruimte hadden om langer aan de songs te werken. Alsook konden we uittesten of het wel zou gaan om op tournee te schrijven, dat hadden we immers nog nooit eerder gedaan. Eerder hadden we altijd volgens hetzelfde stramien gewerkt: songs schrijven, opnemen, het album uitbrengen en daarna op tournee gaan. Het was bijzonder om te merken hoe creatief Oscar op tournee was. Hij had een soort eigen studio achterin de bus geïnstalleerd en ik kon, vooraan in de bus, met hem communiceren en wat teksten schrijven en nadenken over goede melodieën terwijl we onderweg waren. Dit was een leuke manier om even buiten de lijntjes te kleuren om onszelf te confronteren met nieuwe uitdagingen.
Ik denk dat dit uiteindelijk een goede beslissing was, want op deze manier konden jullie veel langer touren voor eenzelfde album. ‘Built To Last’, uitgebracht in 2016, werd ten slotte een groot succes.
Inderdaad, al moet ik toegeven dat het touren nog een groter succes was dan het album zelf. Overal waar we kwamen daagden er veel meer mensen op dan verwacht. Zeker in de VS was dat te merken. Om nog even terug te komen op je eerste vraag: aangezien we al songs begonnen te schrijven in 2017 en begonnen op te nemen in januari 2019, hadden de songs veel meer tijd om te rijpen. Ik zie die songs als een goede wijn of champagne, je mag niets overhaasten. Je laat het wat rusten, tot ontwikkeling komen, daarna luister je er terug naar en heb je nog de kans om kleine correcties aan te brengen vooraleer je de studio ingaat. Als je alles binnen een kort tijdsbestand moet afmaken, dan realiseer je je soms pas achteraf dat je bepaalde dingen anders had kunnen aanpakken. Nu kan ik met de hand op het hart melden dat het album niet beter had kunnen klinken. De songs konden ook niet meer verbeterd worden, we zijn tevreden over alles.
Er valt ook meer variatie te bespeuren op ‘Dominion’, dat werkt zeker in jullie voordeel.
Ik ben blij dat je dat merkt. Voor dit album hadden we het volgende motto: goed is niet goed genoeg. Het moet fantastisch zijn! Zoals je zegt, heel veel variatie, met enerzijds de snelle uptempo songs vol pure heavy metal tot de ballade – die erg zuiver op de graat is – en de laatste track ‘And Yet I Smile’ die heel veel afwijkt van wat je gewend bent van HammerFall. Dat is trouwens een van mijn favorieten op dit album.
Het titelnummer ‘Dominion’ is geïnspireerd door John Milton en zijn welbekend ‘Paradise Lost’. Een opmerkelijk duister thema voor een band als HammerFall.
Ook tekstueel was dit album een echte uitdaging. Ik wou het echt boeiend maken voor mensen die geven om de teksten. Tegenwoordig streamen de meeste mensen de muziek en hechten ze geen belang meer aan teksten, maar ik wou iets extra bieden aan diegenen die het album kopen en desnoods het digitale artwork downloaden. Dat is ook de reden waarom ik voor elke song een kort voorwoord geschreven heb, een hint in de juiste richting voor de luisteraar om te begrijpen waar ik op dat moment aan dacht. Dat doe ik ook een beetje voor mezelf. Als je aan een song werkt, weet je namelijk heel goed waar die over gaat. Maar dan moet je je concentreren op de volgende song en dan vergeet je al de rest. Als ik aan iets werk, dan ben ik heel gefocust, maar daarna draai ik de bladzijde om en ga verder met het volgende. Als je me bijvoorbeeld nu zou vragen waar ‘Hero’s Return’ van ‘Crimson Thunder’ over gaat, dan heb ik geen idee, want dat is zolang geleden.
De eerste single is ‘(We Make) Sweden Rock’, een uitgesproken ode aan Zweedse rock en de ontwikkeling doorheen de jaren. Ik veronderstel dat je ook opgroeide met voornamelijk buitenlandse bands uit de VS, Engeland en Duitsland, maar wat pikte je mee van Zweedse bands in je jeugd?
Ik vermoed dat Heavy Load de belangrijkste band voor mij was. Zij hadden een cool Vikingimago en ik hield van hun songs. Buiten Zweden hebben ze echter niet veel potten gebroken, het was eerder een goede liveband waar hier veel over gesproken werd. Europe was de band die echt het verschil maakte, uiteraard door hun wereldhit ‘The Final Countdown’. Zij waren eerder een hair metalband, met een glamrock imago, terwijl Heavy Load voor echte heavy metal stond. In mijn jeugd waren er veel locale bands die hier iets betekenden, bands die wel albums uitbrachten, maar buiten Zweden nooit iets bereikten, zoals Six Feet Under. Niet de band die jij kent, maar een project van Björn Lodin die ook in Baltimoore gespeeld heeft. Dat was een van mijn eerste grote helden uit Zweden. Candlemass maakte diepe indruk met hun doom metal. Maar het was natuurlijk meer in de mode om met buitenlandse bands te dwepen. Ik groeide op met heel wat Duitse bands, zoals alles wat op Noise Records uitkwam, NWOBHM en natuurlijk Amerikaanse bands. Ik denk dat er lange tijd iets borrelde in de underground in Zweden, maar dat kwam pas tot volle bloei met de Gothenburg sound. De Gothenburg sound is een van onze belangrijkste exportproducten. Nog een belangrijke muzikant was Yngwie Malmsteen. Ik hield ook van King Diamond. Hij komt van Denemarken, maar toen hij King Diamond startte zaten er twee muzikanten uit Gotenburg in zijn band, dus was het deels Zweeds. Candlemass en Bathory waren erg belangrijk. Ik denk dat het probleem met vele bands in de jaren 80 was dat ze te Zweeds klonken om door te breken. Hun geluid lag te dicht bij dat van onze plaatselijke dans- en countrymuziek. Ze moesten ook dezelfde studio’s gebruiken. Dat was toen een nadeel en zoals gezegd, veranderde alles pas met de Gothenburg sound.
Het is vrij opmerkelijk dat jullie, te midden van die ruwere evolutie in metal, ervoor kozen om terug te keren naar die jaren 80 met eerder gepolijste heavy metal.
Toch denk ik dat wij de spirit en het geluid van de Gothenburg sound in onze muziek verwerkt hebben en dat was een perfecte combinatie. Als je nu bekijkt hoeveel bands er uit Zweden komen en de kwaliteit daarvan, dan is dat ongelofelijk verbazend.
Zoals gewoonlijk ging je naar L.A. om met producer James Michael te werken en ditmaal is er zelfs een song voortgesproten uit deze samenwerking, de pianoballade ‘Second To One’. Verklaar u nader…
In de herfst van 2018 kreeg ik een idee en stelde Oscar het volgende voor: ‘Wat als we samen een weekend naar LA gaan en daar een song schrijven met James?’ Op die manier hebben we nog nooit gewerkt. Oscar schrijft altijd thuis, ik ook. We schrijven nooit samen. Maar intussen kennen Oscar, James en ik mekaar zo goed dat daar best wel eens iets unieks uit zou kunnen ontstaan. Het ergste dat kon gebeuren was dat we zonder song naar huis kwamen, maar dan nog zouden we een leuk weekend samen in LA kunnen doorbrengen. Maar alles verliep goed en we kwamen naar huis met een song die niemand verwacht had. We hadden namelijk het gevoel dat we een pianoballade misten op het album. En dat lukte. Het was een idee dat uit het niets ontstaan was, maar het was de jetlag en al die uren vliegen dubbel en dik waard. Ik hou enorm van deze song!
Toen ik over dit idee las, leek dit me vrij decadent: helemaal naar LA vliegen, een song schrijven en terugkeren.
Wel, alles in de naam van heavy metal! (lacht) Het was wel zwaar om na vier dagen terug te komen. Ik beleefde de ergste jetlag van mijn leven. En toen we thuiskwamen, moesten we na zes, zeven weken terug naar ginder vliegen om het album op te nemen. Maar goed, het was het allemaal waard. En zo werken de meeste songschrijvers nu. Ze vliegen naar hier, dan naar daar, om samen op verplaatsing tot het beste resultaat te komen. Als je samen in een kamer zit, dan krijg je veel meer gedaan dan via de telefoon of email. Dat duurt eeuwig eer je dan een song af hebt. Een andere omgeving is bovendien goed voor de inspiratie. Intussen ben ik al zo dikwijls in LA geweest dat het aanvoelt als mijn tweede thuis. Soms begin ik LA te missen en dan ben ik niet meer te houden. Ik probeer er toch elk jaar tweemaal naartoe te gaan.
Hoe kwam de laatste track ‘And Yet I Smile’ tot stand?
Toen ik de muziek van Oscar kreeg, dacht ik: ‘Dit is een ander type song’ en ik wist niet goed hoe ik dat ging aanpakken. Toen ik er een paar keren terug naar luisterde, kreeg ik een bepaalde melodie in mijn hoofd en ook de tekst kreeg op dat moment gestalte. Toen realiseerde ik me: ‘shit dit is echt sterk’. De song raakte me zo diep. Het is eerder een verhalend nummer met een tekst met een diepe betekenis. De conclusie is dat we enkel de dingen betreuren die we niet gedaan hebben in ons leven. Eigenlijk zou iedereen met dat motto moeten leven. Misschien kunnen mensen de song beschouwen als een reminder op wat de focus moet liggen in het leven. Je moet avontuurlijk durven zijn, je moet dingen uitproberen, omdat je uiteindelijk spijt zult krijgen dat je dingen nooit gedaan hebt. Zo simpel is dat. Okay, het is simpel, maar nu en dan moeten mensen daaraan herinnerd worden. Ikzelf moet daar ook af en toe aan herinnerd worden trouwens.
Dat brengt me bij de vraag: is HammerFall nog steeds puur entertainment of hoop je mensen ook bewust te maken van bepaalde dingen?
Ik denk dat dit al het geval was van in het begin. Als we de song ‘Glory To The Brave’ van ons eerste album nemen, dat is een belangrijke song, want vele mensen werden erdoor geraakt. Heel wat mensen verhieven die song tot hun lijflied, omdat de tekst zo sterk was. HammerFall is entertainment, zeker weten, maar het is ook een middel tot communicatie. Ik zou echter nooit politiek betrekken in mijn muziek. Ik denk niet dat dit een goed idee is, maar het is een forum waar ik creatief kan zijn en kan schrijven over dingen die ik tof en/of belangrijk vind.
Een andere titel die me aansprak, is ‘Scars Of A Generation’. Wat zijn de littekens en wonden van onze generatie? Wat bedoel je hiermee?
In het voorwoord schreef ik het volgende over deze song: ‘laat haat niet het innerlijke vuur van je ziel aanstoken’. Zelfs als mensen je erge dingen aandoen, het mag nooit je innerlijke gedrevenheid doden. Het gaat ook over de ups en downs in heavy metal als je een fan bent. Wat HammerFall betreft, hadden we rond 2000 en 2001, toen we ‘Renegade’ uitbrachten, een hele beweging tegen de band. Mensen zeiden verschrikkelijk negatieve dingen over ons. En dat bedoelde ik met die spreuk: laat de mening van anderen jou niet beïnvloeden of neerhalen, doe je eigen ding en ga niet ten onder aan meningen die andere mensen over je spuien wat betreft jezelf, je muziek, of eender wat. Blijf jezelf.
Intussen heeft HammerFall, als gevestigde band, het podium gedeeld met grote kleppers zoals Iron Maiden, Dio en Rammstein. Heb je geen sappig verhaal over een verrassende ontmoeting met één van hen?
Goh ja, intussen weet ik niet meer hoeveel shows we al gespeeld hebben. Maar de vreemdste ervaring die ik op dat vlak gehad heb, was niet aan HammerFall gerelateerd. Ik zat op een oude Zweedse trein vanuit Stockholm naar een klein plaatsje in the middle of nowhere. Vlak over mij, aan de andere kant van het tafeltje, kwam Lindemann van Rammstein zitten. Stel je voor, op een zo goed als lege trein op het platteland, middenin de bossen in Zweden. Natuurlijk zei ik: ‘Hi Till, ik ben Joacim van HammerFall’ en hij herinnerde zich meteen alle shows die we samen gedaan hebben. We hadden echt een leuk gesprek op weg naar Borlänge. Hij was namelijk op weg naar Peter Tägtgren. We hebben zelfs helemaal niet over muziek gepraat, maar over sport. Hij bleek een goede zwemmer te zijn. Hij zwom in het Olympische team in Duitsland. Ik was ook een goede zwemmer geweest, maar dan in Zweden in het Nationale juniorenteam. En dat was nu een moment waar ik het meest trots op ben: over zwemmen praten met Till Lindemann op een trein naar een godvergeten gat.
Ik veronderstel dat je niet veel vrije tijd overhoudt, maar heb je hobby’s waar je mee bezig bent als je niet in de weer bent voor HammerFall?
Wat ik nu in feite veel doe, zowel als ik thuis ben, in de studio of op tournee, is gaan lopen. Het is iets wat ik de laatste vijf jaar heb opgebouwd en twee dagen geleden heb ik mijn tweede halve marathon gelopen. Fredrik, onze bassist, heeft met mij meegelopen, dat was zijn eerste halve marathon. Lopen is mijn manier om mijn geestelijke gezondheid op peil te houden. Als we op tournee zijn, doe ik gewoon mijn schoenen aan en ga lopen. Dwars doorheen de steden. Alles neem ik in me op. Het maakt mijn hoofd leeg en laadt mijn batterijen terug op. Ik krijg er een ongelofelijke energie van. Het schept klaarheid in mijn hoofd. De geest werkt verder en verwerkt indrukken als je aan het lopen bent. Ik kan daar echt van genieten.
Wat denk je van de huidige klimaatbeweging in Zweden en in Europa?
Ik probeer het een beetje te volgen. Het is nogal wat, want ik reis heel veel. Soms voel ik me daar slecht over en overweeg om thuis te blijven in plaats van te vliegen, maar ja… Ik denk dat het wel goed is dat iemand het onder de aandacht brengt, zeker omdat het dit jonge meisje is dat al die oude mannen laat zweten (lacht). Dat is cool. Ze weten niet goed wat ze met haar aan moeten. Ik onderschat het probleem zeker niet. Het is bovendien een wereldwijd verspreid probleem. We moeten ons wel realiseren wat het echte probleem is, dat is namelijk de mensheid. We zijn met teveel mensen op deze kleine planeet. We hebben geen grondstoffen genoeg om die allemaal een behoorlijk leven te verzekeren. We moeten de juiste beslissingen gaan nemen als we nog een toekomst willen. Ik bedoel maar, de aarde zal het overleven, maar over de mensheid heb ik mijn twijfels. We leven in tijden vol egoïsme. Mensen denken alleen aan hun eigen welzijn. En dat wordt erger en erger. Mensen zijn enkel gefocust op consumeren. Dat is ook een groot probleem. We kopen teveel brol, omdat het goedkoop is. Mensen zouden zich daarvan veel meer bewust moeten zijn. Ik ben ook vegetariër, om uiteenlopende redenen. Ik vind dat we moeten nadenken over hoe we dieren behandelen. Ik eet al vijf jaar geen vlees meer.
Laat ons afronden met de komende plannen om op tournee te gaan.
Na het festivalseizoen begint het touren voor ‘Dominion’ in Noord Amerika en Canada, samen met Sabaton. Begin 2020 komen we terug naar Europa voor een uitgebreide tournee met Battle Beast en dat gaat eind januari van start in Duitsland, waar we ook eindigen op 23 februari in Berlijn. We spelen op deze tournee in Trix in Antwerpen, dus ik hoop velen van jullie lezers daar te zien!
Check de onderstaande socials voor meer informatie over deze band.