Er zijn all-star bands en er zijn all-star bands. Insidious Disease verenigt enkele namen uit de extreme metal met een zeer benijdenswaardige reputatie. Dimmu Borgir mastermind Silenoz en Napalm Death oudgediende Shane Embury, worden door Susperia gitarist Cyrus en oud Morgoth zanger Marc Frewe bijgestaan en de drums zijn van Tony Laureano, waarbij de lijst van noemenswaardige bands waarin hij gespeeld heeft te groot is om hier te vermelden. Maar laat ik Megadeth en Dimmu Borgir er voor je beeldvorming toch even uitlichten. De band werd in 2004 al opgericht en bracht in 2010 ‘Shadowcast’ uit. Het werd dus wel weer eens tijd voor een teken van leven.

Met zoveel ervaring in de breedte en de diepte, kun je veel verwachten. Maar eerlijk is eerlijk, meer 90’s death metal dan Insidious Disease is er gewoon niet. Ook in de 90’s zelf waren die er niet. De band is een eerbetoon aan de dagen dat death metal echt nog ruig, gruizig en ondoordringbaar voor de massa was en enerzijds is het te gek om een band met zoveel ervaring het genre te zien definiëren, anderzijds is het ook wel jammer dat er zo’n duidelijk slot op de buitendeur zit, ten aanzien van welke kanten ze af zouden kunnen dwalen. Voor de nieuwkomers, ikzelf heb mijn cassette met Morgoth stukgedraaid, maar de stem van Grewe is wel iets waar je aan moet wennen. Hij is bepaald geen zanger die iedereen behaagt.

De vraag hoe relevant het verschijnen van ‘After Death’ nu is, is eenvoudig te beantwoorden. De band laat zien wie ze zijn en dat hadden ze al veel te lang niet gedaan. Daarmee leveren ze 43 minuten blauwdruk 90’s death metal af en voor veel mensen in mijn eigen leeftijdscategorie is de schijf dan ook een feest der herkenning. De schijf verrast nergens echt heel erg, maar dat zou je ook echt niet willen van een band met deze insteek. Hoe dan ook, ik geniet er altijd zeer van als ik bekwame muzikanten hoor die willen laten horen hoe moeilijk het is om eenvoud interessant te houden. En in dat opzicht heb je met ware meesters te maken.