Na vijf kwalitatief hoge albums in het progressieve doom/death metal genre hadden we verwacht dat In Mourning intussen toch wel mee aan de top van het genre zou staan, maar het gaat er niet altijd rechtvaardig aan toe in de wereld. Er werd een compilatie uitgebracht na ‘Garden Of Storms’ (2019) en de zoektocht naar een nieuw label eindigde bij het locale Zweedse poplabel Dalapop. Gelukkig konden we nu door hen In Mourning blijven volgen, want hun zesde studioalbum ‘The Bleeding Veil’ is weer een knaller van jewelste die het muzikale aanbod van zijn voorgangers gemakkelijk evenaart, zoniet overtreft.

Als Zweeds vijftal ligt In Mourning op het Scandinavische toneel niet alleen geografisch, maar ook muzikaal in het midden tussen de progressieve aanpak van het Noorse Enslaved (prachtige cleane zang vol weemoed) en Finse bands als Insomnium, Ghost Brigade en Swallow The Sun. Zanger/gitarist Tobias Netzell kennen we van October Tide en Thenighttimeproject, terwijl enige raakvlakken met bands als Opeth of Be-lakor (dat we onlangs nog bespraken) ook wel steek houden. Met titels als ‘Monolith’ en ‘The Weight Of Oceans’ gaf In Mourning al een hint naar hun zwaarmoedige inborst, maar het nieuwe album wordt aangekondigd als zijnde het donkerste album dat ze ooit maakten. Niet zo vreemd als vrucht van deze tijd!

‘The Bleeding Veil’ bestaat uit zeven vloeiende songs van om en bij de zeven minuten lang. ‘Sovereign’ bijt de spits af met stevige, melodieuze gitaren en gretige grunts die verworden tot bijna screams tijdens acceleraties. Maar dan is er plots een beschouwende passage met ontroerend mooi klinkende cleane zang terwijl gitaren ook ombuigen naar een weemoedig timbre. Yes, dit is wat deze band zo subliem maakt, want het is genieten geblazen wanneer vervolgens uitwaaierende gitaren met oorstrelende solo’s en terug een ruwe uitbarsting weerklinken. Single ‘At The Behest Of Night’ vangt aan met tokkelende gitaren – meermaals gebruikt in passages – maar de uitval met grunts volgt weldra en de doom/death metal van Finse bands laat hier zijn sporen en invloeden na. In ‘Solitude And Silence’ horen we strakke snelle riffs met zwevende leads, grunts en cleane zang wisselen af, waarbij de zin ‘I surrender to the silence’ de periode van isolatie kan illustreren. Want In Mourning heeft ook altijd diepgravende teksten vol verlangen, weemoed en smart. Elke song heeft zijn specifieke verrassingen. ‘Thornwalker’ schurkt het meest aan tegen black metal met enige blastbeats en vertoornde zang. ‘Blood In The Furrows’ lijkt ons in rustiger vaarwater te brengen, naast het welluidende contrast tussen ruwe en cleane zang is het gitaarwerk niet gespeend van enige huilende blues invloeden. Het opruiende geschreeuw in ‘Lights On The Mire’ staat in schril contrast met de gitaarsolo die ingetogen gespeeld wordt. En uitsmijter ‘Beyond Thunder’ charmeert door zijn hupse, bijna polkaritme en progressieve loopjes. De veelvuldige wendingen in de muziek geven In Mourning een progressief aureool. Ooit konden we ze live zien op ProgPower EU en daar denken we nog even aan met een nostalgisch gevoel wanneer ‘The Bleeding Veil’ een volgende keer zijn geheimen prijsgeeft. Een gedroomd kwaliteitsalbum – wederom – van deze zwaar onderschatte band. Een must voor progressieve death metal fans!