Imperial Triumphant zal de gemiddelde avontuurlijke metalliefhebber mogelijk bekend in de oren klinken. Het drietal uit New York staat garant voor een wervelende portie avant garde black/death metal en doet dat al sinds 2005. Na drie platen die hen een aardige following hebben bezorgd, komt men eind juli met de vierde langspeler getiteld ‘Alphaville’. En men doet niet bepaald rustig aan.

Vanaf opener ‘Rotted Futures’ is duidelijk dat de luisteraar hier behoorlijk op de proef wordt gesteld. Of het nu dissonant, vurig en smerig is zoals op ‘Excelsior’ of het titelnummer ‘Alphaville’, of juist naargeestig en met onverwachtse twists zoals op ‘City Swine’ (wat bijna een Virus / Extol karakter heeft) – de band zorgt ten alle tijden voor een vervelende, onderhuidse viezigheid. Nergens heb je als luisteraar de ruimte om je ergens aan vast te klampen en waar dat voor sommige platen tegenwerkt, gebeurt dat hier op een manier die ik niet kan tegenspreken.

Ogen dicht en laat je meevoeren. Het maakt niet uit waar je terecht komt, het gaat om de reis en het gevoel wat het je bezorgt. Ga niet zoeken naar structuur, of naar catchy hooks. Leuk dat ‘Atomic Age’ begint met een soort Barber Shop Quartet, maar laat het je niet voor de gek houden, want wat volgt is een Primus dat meer speed gesnoven heeft dan de gemiddelde Keizer of Visser uit Volendam. Leuk dat ‘Transmission To Mercury’ opent met een prachtig tijdloos piano intro en een schitterende laid back trompetsolo; al snel volgt op vrij abrupte wijze een sonisch equivalent van een lobotomie zonder verdoving.

Wat ik wel wil aanmerken is het feit dat de zang eentonig kan worden. De lage death grunt staat vaak haaks op de belachelijke sound die de band neer zet, maar komt niet altijd even sterk uit de verf en na  een nummer of vier begint het gemis aan dynamiek in de zang af te doen aan het geheel. Ook had ik liever een strakkere mix gehoord. Gaaf dat de bas goed hoorbaar is, en ingezet wordt als iets anders dan stuwende backbone, maar vaker dan eens laat de drumproductie te wensen over en is de mix van de additionele elementen (zoals de koren of de orkestratie) te overweldigend. Desalniettemin is dit een heerlijk stuk smerige absurditeit en kan ik ‘m zeker aanraden voor elke metalfan die toe is aan iets vernieuwends.