Eerder dit jaar – in februari om precies te zijn – kwam ‘Telemark’ uit, de eerste EP van een tweedelig werk van Ihsahn. Op die eerste EP toonde het Noorse Emperor boegbeeld de hardere zijde van zijn huidige creaties. Een half jaar later volgt nu de tweede EP ‘Pharos’ waarbij de meer experimentele, kalme en onbekende kant van de artiest aan bod komt.

Net zoals ‘Telemark’ bestaat ‘Pharos’ uit drie eigen composities en twee covers, songs die iets betekend hebben in de jeugd van Ihsahn. Helaas worden deze creatieve tegenpolen nu niet op de podia luister bijgezet, maar gelukkig was ‘Pharos’ al klaar vooraleer er restricties waren in de wereld door de coronacrisis. Ihsahn nam de songs op in zijn thuisstudio, op drums vinden we nu Tobias Solbakk, opgenomen in de Jukes Sound Studio.

Het is een bijzonder mooi, maar gedurfd schijfje, want Ihsahn manifesteert zich hierop bijna als een singer-songwriter. Het betekent dat dit nieuwe uitdagingen inhield qua zang voor de integere artiest. Ook wanneer er sensitief en ingetogen gemusiceerd wordt, weet Ihsahn te beklijven, zonder de vertrouwde ruwe vocalen die we van hem kennen. Hij heeft een warmhartige, cleane stem, geheel passend bij dit materiaal. Die stem is lichtjes vervormd in het refrein van het zwevende, dromerige ‘Losing Altitude’ al zit er ook een zekere dreiging in de symfonische arrangementen. Piano en verhalende zang in ‘Spectre At The Feast’ en de smooth, gepolijste sfeer doet me wat aan de soloalbums van Steven Wilson denken. Er is even een wilde eruptie in ‘Pharos’ (hoor ik daar een koor?), maar ook deze song is zalvend en kalm. Als eerste cover koos Ihsahn voor ‘Roads’ van Portishead. Dit zingt hij zelf en het is een boeiende interpretatie waarbij de sfeer toch behouden blijft. Veel dichter aanleunend bij het origineel is echter ‘Manhattan Skyline’ van de Noorse popband A-HA. Dat is altijd al een mooi nummer geweest en Einar Solberg heeft er de geknipte (gelikte jaren 80) stem voor. Lekker gitaarwerk van Ihsahn en de clip op de hoogste berg van Ihsahn’s streek Telemark is gewoon adembenemend. Wij genieten dus ook van deze ingetogen kant van Ihsahn.