Progressieve muziek is een moeilijk genre. Het is natuurlijk geen genre op zich, het woord “progressief” wordt vaak voor ieder genre geplaatst om de eigen muziek wat meer cachet te geven. In de meeste gevallen (en we hebben het hier voor de duidelijkheid over progressieve blackened death metal) mondt het uit in een brei van noten die allemaal bij elkaar geen afgeronde songs opleveren. Als je dan een album te horen krijgt dat wel degelijk progressief en coherent in elkaar zit, dan kan je als liefhebber best blij worden.

IATT (voorheen bekend als I Am The Trireme) heeft een album uitgebracht dat progressief klinkt in de zin dat het avontuur wordt opgezocht. De songs zitten goed in elkaar, hebben goede ideeën en hebben vele onverwachte invalshoeken. Daarnaast zijn er ook voldoende momenten dat er pakkende riffs of andere elementen worden gehanteerd die de luisteraar houvast geven en men durft zelfs een piano aan het woord te laten. Dit is allemaal geen makkelijke kost, want het album is best een hele zit, maar elke minuut die je aan ‘Nomenclature’ besteedt is er een die verdiend is. Alle songs zijn coherente verhaaltjes op zich, verhaaltjes die wel vaak de zeven minuten passeren, maar wel de heren Cantamessa en Pezzano alle gelegenheid bieden om hun kunsten te laten vertonen op de gitaar. Het album biedt de nodige diepgang, zowel muzikaal als tekstueel en is dat niet wat we allemaal willen.

IATT biedt de fans progressieve muziek die daadwerkelijk progressief is, met een enorme dosis creativiteit en muzikale durf. Op de rustige momenten is er de nodige atmosfeer en tijdens de heavy momenten wordt er flink doorgebeukt, alles op het juiste moment dus. De progressieve touch zit hem vooral in de ritmische veranderingen en de soms ingewikkelde instrumentatie, maar zoals het een goed album betaamt ontstaat er geen ingewikkelde notenbrij. Voor fans van de meer intellectuele en vooruitstrevende extreme metal is ‘Nomenclature’ de uitstekende aanwinst.