Vanaf we eind vorig jaar tijdens het Omnium Gatherum interview van Markus Vanhala hoorden dat hij zijn vrijgekomen tijd tijdens de pandemie goed besteed had aan een zijproject, waren we benieuwd naar I Am The Night. Let wel, men presenteert dit niet als een project, maar als een heuse band die in 2020 opgericht is door Vanhala, samen met zijn ex-collega bij Omnium Gatherum Janne Markkanen op bas. De band werd vervolledigd door jongere krachten. Drummer Waltteri Väyrynen kennen we ook van Paradise Lost en Bodom After Midnight en zanger Okko Solanterä blijkt ook deel uit te maken van Horizon Ignited. We hebben dus te maken met een ware sterbezetting uit Finland.

In de ijzige, donkere winter van 2021 werd het debuutalbum ‘While The Gods Are Sleeping’ opgenomen. Het is een ode aan oorspronkelijke black metal uit de jaren negentig waar de heren mee opgroeiden. Bands als Emperor, Mayhem en Dissection deden het hart van Vanhala sneller slaan in zijn jeugd, ook al zijn de bands waar hij later deel van uitmaakt meer melodieus. Het is een intense brok muziek die je rillingen bezorgt, een pleidooi voor de nacht en de duisternis waarin schimmen steeds opdoemen als profeten van een nieuwe orde. We laten ons nu even gaan in bloemrijke taal, maar de muziek is puur en je hoort dat hier kenners van het genre aan het werk zijn.

Wanneer het verkennende titelnummer overgaat in de euforische blastbeats van eerste single ‘Hear Me O’Unmaker’, dan is dit ruw met typische diffuus vervormde gitaren, een acceleratie mondt uit in een verschroeiende schreeuw en de verdorven strot van Solanterä neigt naar die van Ihsahn in zijn beginperiode. Toch ontbreekt hier zeker geen melodieuze ruggengraat en die is te vinden in het gitaarwerk en de synths van Vanhala. Een eerste blijk daarvan is het griezelig gesproken stuk met keyboards ondersteund in ‘Dawnbearer’. Hier wordt de zwartgeblakerde zang trouwens geëchood door een lagere grunt. De besneeuwde videoclip voor ‘Ode To The Nightsky’ maakt de muziek ervan nog barser en killer. Toch beginnen er her en der – heel voorzichtig op de achtergrond – ook wat cleane serene stemmen op te duiken en dat maakt het nummer ‘The Owl’ een van de meest avontuurlijke. Buiten de verwachte furie is er namelijk een zwevende toetsenpartij met het geluid van een uil en vlak na een wilde uitval weerklinkt er plots serene koorzang. Contrasten worden groots uitgewerkt op dit album, zodat de muur van gitaren in ‘Among The Unseen Ones’ ook weer wordt afgewisseld met klare koorzang en een geëxciteerd gesproken stuk. Duisternis heerst, het licht behoort tot een andere wereld, zoveel is duidelijk, maar wanneer het mediumtempo, stuwende en instrumentale ‘Holocaust Of The Angels’ afsluit, dan weten we dat dit tribuut aan black metal uit de jaren negentig gelukkig geïnspireerd is door de knallers in het genre en niet door de gruizige platen met stofzuigergeluid die toen ook schering en inslag waren en daar zijn we maar wat blij om. We hadden ook niet anders verwacht wanneer Markus Vanhala erbij betrokken is. Verlichte aanschaf voor fans van Dissection en Emperor, maar ook genieten geblazen voor meer melodieuze adepten van extreme metal.