Soms lijkt het alsof er in België iets in het water (of het bier) zit waardoor post metal bands daar beter gedijen dan elders. Het aantal interessante tot eenvoudigweg geweldige bands is niet op een hand te tellen, ook niet meer op twee. Het Duitse platenlabel Pelagic heeft in de afgelopen jaren een neus ontwikkeld voor het opsporen en contracteren van de betere Belgische bands en komt nu met het tweede album van Hippotraktor. Ooit begonnen als een instrumentaal trio is deze Mechelse band uitgegroeid tot een vijftal door de toevoeging van Sander Rom en Stefan de Graef. Hierdoor heeft de band ineens niet één maar twee zangers in de gelederen. Stefan de Graef is vooral bekend als zanger en gitarist van Psychonaut en het laatste album van die band is mede geproduceerd door Chiaran Verheyden, die dan weer de voorman van Hippotraktor is. Zo is de cirkel rond, het is een klein wereldje, die Belgische post metal wereld.

Door de intrede van De Graef is wel een probleem ontstaan. Hippotraktor en Psychonaut lijken best veel op elkaar en dat is niet alleen doordat beide bands dezelfde zanger hebben. Ook het totale geluid, een intrigerende mix van de ingewikkelde polyritmische extremiteit van Meshuggah, sludge en de melodieuzere progressieve death metal van Gojira, blijkt vrij nauw overeen te komen waardoor de vergelijking tussen beide bands een spelletje “zoek de verschillen” wordt.

Wie niet goed oplet zou ‘Stasis’ makkelijk kunnen opvatten als het derde album van Psychonaut. De zeven songs op ‘Stasis’ zijn stuk voor stuk complexe werkstukken vol over elkaar heen buitelende melodielijnen en fraaie tweestemmige zang met een zeer effectieve wisselwerking tussen agressieve screams en heldere cleane vocalen. Net als de songs van Psychonaut dus eigenlijk. En dat is meteen ook het probleem, want hoe goed ‘Stasis’ ook is – en begrijp me niet verkeerd, ‘Stasis’ is echt héél goed – het album en daarmee de band Hippotraktor valt niet te beluisteren zonder aan Psychonaut te denken. Bewust of onbewust, het is niet te vermijden en het blijft ook een beetje jammer. Is Hippotraktor niets anders dan Psychonaut 2.0 maar dan deels met andere mensen?

Wanneer we deze bedenking even ter zijde schuiven dan valt op hoe goed de coverafbeelding bij de muziek past. Een aantal concentrische cirkels en lijnen uit alle hoeken die de blik naar het centrum trekken. Maar hoe langer je kijkt hoe meer details je opvallen. Je ziet dat het niet zomaar cirkels zijn, maar dat je recht omhoog kijkt naar een barokke koepel, overdadig versierd met kunstig gebeeldhouwde vormen. ‘Stasis’ is als deze koepel, met muziek die bestaat uit een opstapeling van rauwe riffs en vernunftige progressieve melodieën. Waarin maatsoorten nooit voorspelbaar zijn, zonder dat het tot onbeluisterbare chaos leidt. Waarin de meerstemmige koortjes, soms ruig en verfijnd naast en over elkaar heen gedrapeerd, je meevoeren naar de top van de koepel, de plek waar alles samenkomt en alle elementen op hun van te voren nauwkeurig uitgedachte plaats vallen. Dat daarbij – net als bij Psychonaut – af en toe plaats is voor een proggy rustpunt, een beetje à la de latere Opeth, is niet raar; het past in het gesamtkunstwerk.

Als post metal waarin progressieve elementen en extreme metal worden samengebracht, een beetje Opeth, een snufje Tool, een flinke scheut Amenra, zelfs wat vage hints naar de oude dino’s van Pink Floyd en niet te vergeten de band van de platenmaatschappij die ‘Stasis’ uitbrengt, The Ocean, je niet afschrikt, dan is Hippotraktor jouw band. En Psychonaut ook, maar dat terzijde. Het mooiste is nog dat al die ingrediënten samenkomen tot iets nieuws waarin de bouwstenen herkenbaar zijn zonder dat het leidt tot naäperij. Dat is knap, als je die ene band waarover ik het nu al zo vaak heb gehad tenminste even vergeet. Voeg daarbij zeven uitstekende, pakkende songs en het is duidelijk, een van de betere post metal releases van 2024 komt (weer) uit België.