Doom! Rock! Heavy blues! Een kleine greep uit het vat muzieklabels die van toepassing zijn op het nieuwe en vijfde album van heavy rockers High n’ Heavy. Zoals dat begin jaren zeventig redelijk gewoon was, pompen deze Amerikanen er op hoog tempo albums uit sinds ze in 2014 begonnen. En dat is een goede zaak voor een band die met zoiets smaakvols op tafel komt.

Met een stevige stoner doom basis stomen ze duchtig door ondergrondse kerkers. Fuzzy gitaren –  alhoewel die term iets te licht klinkt. Laten we voor distorted riffs gaan dan – die worden ingezet door zowel bas- als elektrische gitaar veroorzaken een knagend gevoel in de onderbuik. Het tempo is dan weer mid, dan weer iets hoger, waardoor er een hardrock vibe ontstaat. Met tijden worden de toetsen beroerd (orgel) om extra sfeer neer te zetten en stukken sologitaar zorgen voor interessante wendingen. Speciale benoeming is er voor de vocalen van Kris Fortin. Deze man zal niet door de “vakkundige” jury van welbekende talentenjachtshows komen, maar elke metalfan zal hem verkiezen boven het gruis dat zich daar aanbiedt. En wel omdat hij gewoonweg echt kan zingen en zijn teksten vol overtuiging brengt, op een manier die doet denken aan David Wayne (Metal Church).

Ik wil zeggen dat die stem één van de sterkste punten is van High n’ Heavy, maar dan zou ik het instrumentele tekort doen. De muziek op zich is namelijk ook erg sterk en er komen sporadisch en bijna onbewust ritmes langs die door de wol geverfde doom fans zullen herkennen van andere bands. Als een soort eerbetoon. Maar goed, als ik het sterkste punt van ‘V’ zou moeten opnoemen dan zou dat het ongebreidelde enthousiasme van deze band zijn. Zonder enige moeite zuigen ze je de donkere catacombes van hun walsende doom in en weten ze de atmosfeer neer te zetten die Sabbath en Pentagram ook hebben. High n’ Heavy gelooft in wat ze doen en hebben er duidelijk plezier in. Dit album is smullen geblazen.