Het is misschien wel de grootste u-bocht die je kan maken in de rockmuziek: rock vermengen met Afrikaanse ritmes. In wezen is het terug naar af, als je bedenkt dat alle rock via een lange aanloop is ontstaan uit de Afrikaanse muziek die destijds met de slavenhandel is overgeplant naar Amerika. Wat de Amerikaanse band Here Lies Man doet op het vierde album ‘Ritual Divination’ (en op de drie vorige ook trouwens) is niets nieuws. Veertig jaar geleden deed Talking Heads al iets dergelijks op hun ‘Remain In Light’ en iets recenter had je de mysterieuze Zweedse band Goat die West-Afrikaanse Afrobeat koppelde aan heavy psych. Here Lies Man pakt het weer iets anders aan, door een aanstekelijke mix van enerzijds Afro-Cubaanse muziek en Zamrock (een in het Zambia van de jaren zeventig ontstane lokale vertaling van westerse psychedelische rockmuziek), en anderzijds doommetal volgens het Black Sabbath stramien op ons af te sturen. 

Op ‘Ritual Divination’ gaan de polyritmische drumpatronen wonderwel samen met de van de distortion stijf staande riffs die regelrecht uit het Sabbath songbook komen. Het resultaat is een bijzonder aanstekelijke, bijna trance-opwekkende en dansbare rockplaat waarbij het uiterst moeilijk is om stil te blijven zitten. Net iets langer dan een uur duurt deze  rituele aanbidding van de riff waarbij de enige kritiek is dat het na verloop van tijd allemaal wel wat op elkaar gaat lijken. De stuiterende clave ritmes, de gillende keyboards, de lekker vette gitaarriffs en de vreemde vocalen die in eerste instantie als Swahili of iets dergelijks klinken maar toch echt gewoon Engels zijn: ze komen in ieder nummer terug. Het zorgt ervoor dat het lastig is om een favoriet nummer aan te wijzen; de kwaliteit van de songs is van een dusdanig constant niveau dat er ook geen negatieve uitschieters zijn. Maar als het toch moet, dan raad ik iedereen aan om de Siamese tweeling ‘Come Inside’ en ‘Collector of Vanities’ te beluisteren. In nog geen acht minuten bereikt de band een euforische Kilimanjaro-hoogte met twee staaltjes exotische psychedelica en bewijst Here Lies Man een waardige opvolger van de nog niet zo lang geleden herontdekte en nu terecht legendarische Zamrockers Witch te zijn. Here Lies Man is echter veel meer dan een stelletje Witch fanboys, daarvoor zit de muziek op ‘Ritual Divination’ te ingenieus in elkaar.  

Al blijft het een beetje gek om vier blanke mannen met zulke typisch Afrikaanse muziek aan de haal te zien gaan, de overtuiging en volledige overgave waarmee dit wordt gedaan maakt veel, zo niet alles goed. ‘Ritual Divination’ is een verfrissend en – opmerkelijk genoeg – met een uur speellengte zeker niet te lang album geworden. Losgezongen van tijd en ruimte word je meegezogen in de unieke en meeslepende wereld van Here Lies Man. Het is goed om eens die afgezaagde 12 bar blues schema’s eens los te laten, zonder dat dit betekent dat het alternatief meteen dissonantie en atonale oorpijn is. Er is nog zoveel meer en het is in bands als Here Lies Man te prijzen dat zij een poging doen om Westerse oren kennis te laten maken met klanken die hier (volkomen onterecht) nauwelijks te horen zijn.