De consistentie van Heidevolk is bewonderenswaardig en dwingt respect af. Nederlands trots in bange dagen voor het Gelderse erfgoed heeft al ontelbare personeelswisselingen ondergaan en toch blijft hun sound authentiek en voortvarend (om het woord ‘identiek’ te vermijden). Misschien is telkens nieuw bloed injecteren wel hét middel om te overleven in de jungle van bands. Uit de prille beginperiode is geen enkele muzikant of zanger meer te bespeuren, maar ze blijven doorgaan (tot onze tevredenheid overigens).

Vijf jaar na ‘Vuur Van Verzet’ is het zevende studioalbum ‘Wederkeer’ klaar om de toortsen te laten ontbranden en glorieus ten strijde te trekken. Het is een conceptalbum om tot inkeer te komen en te beseffen wat je eigen waarden en overtuigingen zijn. Dit wordt verhalend gereflecteerd in toegankelijke songs. Heidevolk is pure heavy metal met fraaie melodieën, kloeke samenzang en af en toe een moment van bezinning. Zo kunnen ze in hun moerstaal heel wat mensen begeesteren en ook Duitsland is al lang voor de bijl gegaan. Dit nieuwe album zal geen enkele trouwe volgeling teleurstellen.

Het is immers altijd leuk (en een beetje aanpassen, nog steeds) om de kloeke, heldere zang van twee voorzangers in de Nederlandse taal te horen, omgeven door directe riffs, enige folk instrumenten, uitstekend gedoseerde gitaarsolo’s en bovenal een dadendrang die inspireert. Het Viking erfgoed wordt gekoesterd in twaalf nieuwe songs, elk een verhaal op zich, zodat het absoluut snor zit met de afwisseling op dit album. Het voelde als thuiskomen en was toch verfrissend om opnieuw kennis met te maken. Ook nu is de helft van de band vervangen sinds vorig album. Dat betekent dat we een nieuwe leadzanger hebben, nieuwe gitarist en nieuwe drummer, maar geen haan die daar naar zal kraaien. Bassist Rowan Roodbaert is intussen de oudgediende sinds 2006 aanwezig zijnde.

Als we de songs even overlopen dan blijkt opener ‘Hagalaz’ een hernieuwde kennismaking met de Heidevolk sound. De klare zang van twee voorzangers galmt kloek de kamer in, teksten worden gescandeerd en heavy metal riffs worden aangezet met fraaie solo’s, zelfs even een acceleratie die naar black metal neigt. Het aanstekelijke drinklied is ‘Drink Met De Goden (Walhalla)’ waarin samenzang heel belangrijk is (zelfs in canonstijl). Een eerste video werd gemaakt voor ‘Klauwen Vooruit’ en dat is traditionele metal met cleane zang, waarbij catchy riffs worden gelardeerd met folky melodieën. ‘Schildmuur’ verrast met daadkracht. Het is een plechtige hymne waarin de gedecideerde zang door zware trommels begeleid wordt. Heel beklijvend! Heidevolk heeft in het verleden nog zulke songs gehad die evenzo imponeerden. Het glorieuze ‘De Strijd Duurt Voort’ sluit er naadloos op aan en is een hoogtepunt in spanningsbogen scheppen. Vanaf dan duiken in de pakkende songs meer folk instrumenten (zoals viool, cello en fluit) op, terwijl Joost van den Broek alweer van de partij was voor enige symfonische arrangementen. Luister in die optiek eens naar ‘Oeros’ en het statige, weemoedige ‘Wederkeer’. Het gesproken stuk in ‘IJzige Nacht’ zorgt dat we ook weer geboeid blijven luisteren. Een knap ingetogen middenstuk heeft dit. Het metalen harnas van Heidevolk is direct en weinig complex. Daar zijn ‘Raidho’ en ‘Holda’ nog goede voorbeelden van, maar ze worden afgewisseld met meer weemoedige, gevoelige tracks zoals het instrumentale intermezzo ‘Ver Verlangen’ en ‘Zomervuur’. Niet te versmaden als je houdt van een stoer Vikingensfeertje en de Nederlandse taal kunt pruimen. Waarom niet als er zoveel bands in de eigen taal zingen?