In Frankrijk zijn er tal van bands die voor moderne subgenres als post metal, metalcore of groove metal kiezen. Ook de jonge honden van Heart Attack (geïnspireerd door het punky Queen nummer ‘Sheer Heart Attack’) zijn een band van deze tijd met een mechanisch gortdroog geluid, maar hun invloeden zijn zo talrijk dat er voor ieder wat wils zal zijn. Ruwweg genomen horen we pezige thrash metal met Slayer en vroege Metallica als basis, maar het groovet ook lekker en de melodieuze gitaarsolo’s zijn dan weer zonder uitzondering subliem. Het viertal uit Zuid Frankrijk (Cannes) springt soms ogenschijnlijk van de os op de ezel, maar doet dat zo holderdebolder flegmatiek dat luisteren naar ‘Negative Sun’ een verbazingwekkende belevenis wordt.

Eerder bracht Heart Attack met ‘Stop Pretending’ (2013) en ‘The Resilience’ (2017) twee albums uit die onder de radar bleven en vooral in Frankrijk enige resonantie opwekten. Zo kon men bijvoorbeeld op HellFest spelen en Megadeth supporten. Daar komt nu verandering in met een contract met Atomic Fire Records. Zoals gezegd, de mediterrane dis bestaat uit vele ingrediënten en soms is het even doorbijten, maar even later wordt je aandacht dan weer getrokken door een leuke vondst/wending. Aandacht erbij houden, meermaals beluisteren en een open vizier zijn aanbevolen.

Als inleiding baden we in duistere, etnische klanken met aboriginal keelgeluiden tijdens ‘Rituals’, maar de uitheemse sfeerbuilding mondt al vlug uit in kwiek gitaarwerk. Als een stormram dient ‘Septic Melody’ zich aan. Volle gas met een verschroeiende kreet. De ruwe zang met –core randje wordt vinnig van repliek gediend door scanderende samenzang. Gitaarsolo’s zijn flitsend en scheurend, een huwelijk tussen thrash en moderne metal lijkt hier in de maak. ‘Wings Of Judgement’ vangt wat trager aan met tokkel, spoedig mikt men op strakheid en knetterende drumpatronen. Het mooiste voorbeeld van stijlen die samengaan vinden we in ‘World Consumption’ dat hier intussen herhaalde keren door de living geschald heeft. Let op die overgang (en reprise!) van hoekige rechtlijnigheid naar breed opengetrokken epische black metal en terug. Dit is machtig! Dat is vast de grandeur die volgens de mannen ook in hun muziek te vinden is! Even later worden bedachtzame tokkels gevolgd door een huilende gitaarsolo. Om dan met strakke riffs te eindigen. ‘The Messenger’ en ‘Twisted Sacrifice’ (met Rasta van Decapitated als gastzanger) klinken opstandig en core-ieus maar herbergen telkens weer melodieuze momenten. Slayer duikt weer op in ‘Bound To This Land’, terwijl ‘Take Your Pride Back’ een catchy refrein en een verrassende outro met keyboards en gitaarsolo’s heeft. Uitsmijter en titeltrack ‘Negative Sun’ is hier intussen ook uitgegroeid tot ‘repeat’ favoriet, want de hakkende passages worden weer afgewisseld met mooie melodieën en solo’s met dank aan gitarist (en toetsenist) Chris Cesari die de progressieve rockfan van de band blijkt te zijn. Dat merk je aan zijn spel! En aan de cover van Genesis ‘Jesus He Knows Me’ als extra, al slaat men hier al gruntend wel de bal mis. De ziel is uit het nummer verdwenen. Als enige smet laat dit genoeg lekkers over om deze Fransen met argusogen te gaan volgen vanaf nu.