Stel je de muziek van Amenra eens voor, maar dat er dan aan gesleuteld is. Dat de ontzettende dichtheid van hun zielsplijtende muziek een stuk losser gemaakt wordt en de opbouw naar een allesvernietigende climax wordt uitgespreid over een heel nummer, dat uiteindelijk toch even vernietigend en beklemmend is. Ik denk dat je dan een aardig beeld hebt van wat Head Of The Demon presteert op hun derde album, ‘Deadly Black Doom’.

Dat gezegd hebbende, dit is niet een langzamere versie van wat ik net noemde. Nee, Head Of The Demon doet zijn eigen ding en brengt een hoop variatie ten gehore. Hun genre is moeilijk te omschrijven omdat er wordt gevarieerd tussen een mysterieus, Oosters klinkend geluid, diepe, immersieve doom passages en dark rock-achtige materie, voorzien van kreten en black metal krijsen die hoe vaker je ze luistert, hoe meer doeltreffend ze zijn. De band zet alles op alles om juist een heel andere kijk op doom te geven en onheilspellend te klinken terwijl ze niet de vette modderigheid gebruiken van wat we gewend zijn, maar juist een opener gevoel neerzetten. Ik vind het echt heel gaaf wat er op dit album gebeurt.

Er gebeurt ook zo veel – variaties op dezelfde melodie, afwijkingen in de muziek die toch duidelijk bij hetzelfde nummer horen, zwaar dat naadloos overvloeit in licht en weer terug, en meer – dat de muziek voelt als een wijde adem die over je ziel en door je hersens blaast. Dit is ook waarom het album zo verfrissend klinkt en precies waarom ik deze band zo graag op een late avond op een toekomstige Roadburn zou willen zien. Heel vet.