Behalve Jamey die te horen was op een resem van gastbijdragen, was het al een tijdje stil rond Hatebreed. Voorganger ‘The Concrete Confessional’ dateert ondertussen al van 2016. Die lange periode heeft hun alleszins goed gedaan want je voelt letterlijk dat dit album werd geschreven met een mengsel van inkt, bloed, zweet en tranen. Het resultaat slaat dan ook in als een destructieve A-bom. Heel wat problemen uit onze stilaan verzadigde consumptiemaatschappij zoals het over stimuleren van onze zintuigen, emotionele onverschilligheid en het gebrek aan medelijden en empathie voor de medemens vormden de inspiratie om als een waanzinnige tekeer te gaan.

Tijd aan een intro werd niet verspild. Al van bij opener ‘Instinctive (Slaughterlust)’ wordt stevig tekeer gegaan. Goede zanglijnen, door alles heen snijdende gitaren, doordringende drums en een vette productie trekken direct alle aandacht naar zich. Dat fulminante feestje blijft maar doorgaan. ‘Let Them All Rot’ heeft alles in zich om een Hatebreed klassieker te worden. ‘Set It Right (Start With Yourself)’ bulkt van razernij. En het titelnummer behoudt dat typische Hatebreed geluid ondanks meer afwisseling. Pas vanaf het vijfde nummer ‘Cling For Life’ is er eventjes een lichte ademruimte voorzien. Het klinkt een pak melodieuzer en bevat een heel krasse gitaarsolo. ‘A Stroke Of Red’ begint met een vette bas. Na een stevig polyfoon refrein wordt het gaspedaal ingeschakeld om te eindigen met een verschroeiend hoog tempo. Na vijfendertig minuten blijf je als luisteraar eventjes verbijsterend naar adem happen. Langs de andere kant, in deze tijd van quarantaine is dit album de perfecte energiebron om eens lekker te gaan hartlopen. Die schrijfpauze van vier jaar heeft de band goed gedaan. Hatebreed is helemaal terug en hoewel er een pak meer metal in vervat zit, klinken ze bozer als ooit.