Dit interview gaat vooral over het nieuwe album ‘Weight Of The False Self’. Het duurde wel enkele jaren eer jullie met nieuw werk kwamen.
Ik denk dat er bij Hatebreed gemiddeld twee of drie jaar tussen elk album zit. Dat is normaal bij ons. Als een album uitkomt, beginnen we al na te denken over het volgende. Het is dus nogal moeilijk om er een datum op te kleven wanneer we er aan beginnen werken zijn. Het opnameproces vond vorig jaar plaats toen we halverwege oktober terug waren van een toer met Dropkick Murphys en Clutch. Een maand later zaten we al terug samen in de studio.

Ging het schrijven dezelfde weg op als ervoor of werd er iets veranderd?
Ja en nee. Sommige nummers waren al half klaar. Met de hedendaagse technologie kan je zelfs van in je slaapkamer nummers maken. We maken eerst samen de structuur en dan gaan we elk in de studio om er ons deel met het nodige talent en eigen stijl aan toe te voegen.

Er is geen tijd verspild aan een intro. Al vanaf de eerste seconde wordt er stevig tegenaan gegaan. Kozen jullie een beetje voor dat schok effect?
Ja hoor. Het is altijd moeilijk om de volgorde van de nummers te kiezen. Ze zijn allemaal al goed bevonden en dan is het kiezen met welk nummer het moet beginnen en eindigen. ‘Instinctive (Slaughterlust)’ was het ideale begin. Het album begint al onmiddellijk met een stevige slag in het gezicht.

Al van bij het eerste nummer hoor je die typerende Hatebreed signatuur. Hoe representatief is het album voor jullie?
Het is zeker niet zoals het album ervoor. We willen niet in herhaling vallen. Natuurlijk heb je de Hatebreed elementen want die zijn onze identiteit. Er zit een grote dosis hardcore in maar er is ditmaal gekozen voor een groter metal element zoals die shreddende gitaren. Op dit album zijn er ook een pak meer gitaarsolo’s te horen. De nummers onderling verschillen meer. Luister maar eens naar het titelnummer ‘Weight Of The False Self’. Drumgewijs zit er een pak variatie in. Het zijn andere patronen. Het steigert en galoppeert meer dan anders. Dat had ik op de albums ervoor nog niet gedaan, dus daar heb je al minstens een nieuw element. Naar het einde toe, volgt het nummer ‘The Herd Will Scatter’. Het start met een drumsolo en dat hadden we ook nog nooit gedaan.

In vergelijking met de voorgaande albums klinkt het compacter en energieker.
Dat heb je goed gehoord. We gaan voor de energie. Die moest heel hoog zijn.

‘Instinctive (Slaughterlust)’ en ‘Let Them All Rot’ hebben alles om uit te groeien tot live klassiekers. Heb jij favorieten?
‘Instinctive’ is een van mijn favorieten. We willen dat ook als single uitbrengen. En natuurlijk ‘The Herd Will Scatter’ want mijn drums staan heel hard in de belangstelling. En als afsluiter ‘Invoking Dominance’. Man, ik moet echt wel nadenken wat de juiste titels zijn. Het werd al opgenomen begin dit jaar. Het is al een tijdje geleden dat ik ze nog beluisterd heb. Maar de groove in dat nummer is echt cool. Heel wat kickdrums. Het lijkt alsof ik de dubbele baspedaal gebruik maar dat is het niet. Mijn drumpatronen lopen gelijk met de riffs en daardoor krijg je een lekker stevig effect.

De teksten handelen vooral over straatwijsheden en slechte karaktertrekken van mensen. Vermijden jullie bewust kritiek over de huidige toestand in de USA zoals de rellen en het geweld?
Ik wil het niet echt hebben over politiek. Politiek en religie hebben we altijd vermeden. Iedereen die er zijn zegje over doet, heeft op een bepaalde manier wel gelijk, helaas ontstaat er altijd wel een of andere ruzie als je daarover discussieert. Maar het is een schande om die rellen te zien. Ook op politiek vlak is het hier nogal een zootje. Nog enkele dagen en het zijn verkiezingen. We zien wel wat er daarna gaat gebeuren.

Hatebreed wordt regelmatig een hardcore band genoemd maar er is ook een pak metal en thrash aanwezig, vooral in het drumwerk.
Leuk dat je dat zegt. Heavy metal en thrash zijn altijd mijn favoriete genres geweest. Ik luisterde er al naar nog voor ik met hardcore begon. Vooral die Californische thrash periode eind jaren tachtig. Bands zoals Metallica, Megadeth, Slayer, Exodus en Testament waren top voor mij. Ik leerde zelfs drummen op die muziek. Zwaar, snel en luid. Toen ik in de hardcore en punk rock scene kwam, klonk dat net hetzelfde. Maar dan zonder de gitaarsolo’s.

Het artwork is terug van de hand van Eliran Kantor en is nogal overweldigend. Wordt het geen tijd dat Eliran zijn eigen vleugel krijgt in het National Museum in New York?
Haha. Eigenlijk hoort zijn werk wel thuis in een museum. Het doet erg middeleeuws aan. Ik hou er wel van. Behalve wat erop te horen is, moet een album ook de moeite zijn om naar te kijken. Het moet kunst zijn dat op zijn eigen staat. Op het vorige album, had hij ook al zijn best gedaan. Het is een fantastische artiest en hij heeft zijn eigen historische stijl.

Hatebreed is altijd een drukke toerband geweest. Wat heb je zoal gedaan de laatste maanden?
Wel, ik oefende elke dag thuis op de drums. Ik zit in een coverband met enkele heel goede vrienden en uitstekende muzikanten. We spelen voornamelijk covers van Stevie Wonder, Alice In Chains en zelfs wat funk zoals The Meters. Iets helemaal anders als Hatebreed maar wel leuk. Ik ben in mei dit jaar gehuwd. Het was in elk geval leuk dat we dat nog konden. Mijn vrouw en ik waren niet bang van Covid om dat te doen. Het werd uiteraard niet het trouwfeest zoals we dat wilden. Het aantal genodigden moest beperkt blijven. Maar door die periode zal ons trouwfeest voor eeuwig herinnerd worden. Sinds half oktober vorig jaar, zit ik thuis. Normaal werken we driehonderd shows per jaar af. Sindsdien niets meer. Voor mij is het een speciale ervaring niet op te treden. Het was wel wennen. Je komt thuis en moet er blijven. Je loopt doelloos rond en denk wat je kan doen of waar je aan kan werken.

Ooit startten jullie als een kleine band en speelden vooral in kleine clubs. Nu staan jullie geregeld als headliner op festivals. Mis je nog iets van die beginjaren?
Toen we begonnen, gingen we op stap in een busje en zaten we bij een klein label. We speelden enkel in de USA en Europa leek zo ver weg. Dan kwamen we met ‘Perseverance’ en sindsdien speelden we overal in de wereld. Ik spreek dan over de jaren 2001-2002. Vanaf die jaren, hebben we nooit geen vrije tijd meer gehad. Op de duur ben je die levensstijl zo gewoon. Als die dan verandert, weet je niet meer wat doen.

Hatebreed speelt zowel op hardcore shows zoals de Persistence Tour als op de grote metal festivals zoals Graspop en Wacken. Wat is het geheim achter jullie succes?
Het is niet echt een geheim, we zijn zowel metal als hardcore fans. Het is onze natuurlijke manier van schrijven, een beetje de gulden middenweg tussen de twee genres. Snelle stukken, punk en breakdowns vermengd met groove en gitaarsolo’s. Fans van beide genres luisteren daarom naar ons.

Als jullie spelen, is er steeds een hevige en actieve moshpit. Zie je eigenlijk wat er gebeurt voor het podium vanachter je drumstel?
Meestal wel, als er tenminste geen spots in mijn gezicht schijnen. Ik heb een perfect overzicht van de barricades tot de pit. Ik zit op een verhoogje en heb dus het beste zitje. Er is bij ons nogal veel participatie met springen, meebrullen en moshen. Ik hoop echt dat als we terug beginnen spelen, het wordt zoals ervoor. Heel wat bands doen online virtuele shows. We hebben daar ook over gesproken maar uiteindelijk werd er vanaf gezien. We zijn geen band die dat kan. Hatebreed is een rasechte publieksband. Het publiek voedt zich aan ons en omgekeerd. Zonder die twee samen is een Hatebreed show geen echte show. Je kan dat niet vertalen naar een online gebeuren. Het is een grote bron van energie die verloren gaat.

Ondertussen draaien jullie al heel wat jaren mee. Heeft elk festival weg van een reünie als je al die andere bands terug ziet?
Absoluut. Ik kijk er echt naar uit. We sturen elkaar wel berichten of spreken elkaar via Zoom. Maar het is toch veel leuker als je elkaar terugziet tijdens de catering of rond de kleedruimtes. Ik kan niet wachten om iedereen terug te begroeten en samen een biertje te drinken zonder angst om ziek te worden.

Is er nog tijd voor een feestje of gaan jullie het van het podium rechtstreeks de douche en de toerbus in?
Het is een beetje van beiden. De tijd dat ik tot vier uur in de ochtend wakker bleef, ligt achter ons. Meestal komen we van het podium, gaan douchen en dan gezellig een paar biertjes drinken tot het bedtijd is.

Heel erg bedankt voor je tijd. Heb je nog een laatste boodschap voor onze lezers?
We kijken er naar uit om iedereen terug te zien. In maart 2021 komen we naar Europa om samen met Parkway Drive te spelen. Ik hoop om al onze fans en onze vrienden terug te zien.