Je zou Han Uil kunnen kennen van zijn progressieve rock band Tumbletown, waarvan ik vorig jaar nog de CD ‘Never Too Late’‘Never Too Late’‘Never Too Late’ mocht bekritiseren, en dat was zeker geen slecht album. Dit maal mag ik nog een keer luisteren naar het werk van Uil, geen Tumbletown deze keer maar een solo plaat. Zijn eerste solo CD ‘Alone’ is inmiddels veertien jaar oud, maar de liedjesmaker bracht daarna steevast elke vijf jaar een volgend solo werkstuk uit. Eerst ‘Dark In Light’ in 2010, gevolgd door zijn meest recente plaat ‘Lawless Local Heroes’ in 2015. Zijn nieuwe plaat heet ‘Esoteric Euphony’ en zal deze zomer te verkrijgen zijn voor het grote publiek.

Wie bekend is met Tumbletown zal niet voor een grote verassing komen te staan, ‘Esoteric Euphony’ klinkt eigenlijk gewoon als een eigenzinnige Tumbletown plaat. Wat is er anders? Tja, dat is lastig onder woorden te brengen, het lijkt er vooral een beetje op dat Uil iets meer durft te experimenteren, bijvoorbeeld met opera zang in opener ‘Devil’s Night’ (wat voor mij overigens niet had gehoeven). Ook staan de gitaren misschien iets meer op de voorgrond, er zijn vele Pink Floyd achtige gitaarsolo’s die veel bijdragen aan de muziek en misschien wel het beste pluspunt van het album is. Uil heeft uiteraard weer zelf de gitaren en zang op zich genomen, de gitaarpartijen zijn uitstekend en de zang is over het algemeen wel oké, naarmate her album vordert worden de vocalen beter maar Uil is zeker geen wereldzanger. Zijn stemgeluid doet mij altijd een beetje denken aan dat van Andy Tillison (The Tangent), niet echt goed maar wel met karakter wat veel goed maakt. Ook de vocalen van gastzangeressen Esther Ladiges, Caroline Joy, en Kate Mitchell zijn niet van wereldniveau, in bijna alle gevallen vind ik de ondersteunende zang dan ook weinig toegevoegde waarde hebben. Instrumentaal is het verder wel in orde, vooral de basgitaren van Peter Boer, en Aldo Adema op ‘The Next Door Bully’, zijn erg smaakvol, de drums van Maurizio Antonini vind ik wat anoniem maar is verder gewoon prima.

‘Esoteric Euphony’ is zeker geen plaat voor iedereen, als je van muziek met een beetje pit houd dan zal dit je niet kunnen bekoren. Er zitten wel wat up-tempo liedjes tussen maar het had van mij nog wel wat dynamischer mogen zijn. Dat gezegd hebbende heeft Uil verder een prima album gemaakt die zijn trouwe fans niet teleur zal stellen. Zeker de eerder genoemde Pink Floyd achtige gitaarpartijen zijn erg sterk en zullen progressieve rock fans waarschijnlijk wel kunnen waarderen. ‘Esoteric Euphony’ is zeker geen wereldschokkende uitgave maar wel een zeer aardig album van een ervaren liedjesschrijver.