Ik had eerder nog geen materiaal van Halphas gehoord en kon dus onbevangen luisteren naar ‘The Infernal Path Into Oblivion’, de opvolger van hun debuut ‘Dawn Of A Crimson Empire’ uit 2017. De nieuwe plaat van deze Duitse band werd uitgebreid gepromoot op de sociale mediakanalen en dat deed de verwachtingen natuurlijk hoog oplopen.

Een zeemzoet introotje dat ontaardt in een hels onweer is de start voor een bangelijke black metal aanval. Hints naar Uada en vrienden komen onmiddellijk in me op bij het luisteren naar ‘Into Eternity We Ride’. Dat gevoel zal ik meermaals krijgen, maar Halphas heeft wel degelijk een eigen face. In een verschroeiend tempo worden de blast beats tegen je hoofd getimmerd. Drummer is trouwens oprichter Temestas aka Skullsplitter, ex-drummer van Nocturnal, de cult black/thrash band uit Mainz. Het is snel, knalt en davert, maar ik mis de verbetenheid, dat rauwe randje dat sommige andere bands zo authentiek laat overkomen. De melodieën zijn, voor deze brutale bak black metal, uiterst aanstekelijk en dat maakt dit apocalyptische inferno toch vrij goed verteerbaar. Met twee nummers van zeven minuten en twee van acht, zijn de songs over het algemeen aan de langere kant. Alleen het volledig overbodige, drie minuten durende instrumentaaltje ‘The Narrow Descent’ valt wat uit de toon, maar dat wordt goed gemaakt wanneer ze onmiddellijk daarna all-in gaan met afsluiter ‘Forever Spellbound’, waarin men zowel furieus tekeer gaat als de sfeervolle, epische grenzen opzoekt. Een beetje een ‘The Satanist’ vibe kan je hier ook in terugvinden. Een machtig einde!

Ik heb een beetje gemengde gevoelens bij dit album, we zijn ook al zo hard verwend dit jaar op black metal gebied, maar ‘The Infernal Path Into Oblivion’ is wel degelijk een strakke, muzikaal excellent uitgevoerde, goed geschreven plaat geworden die me curieus doet worden naar hoe het live gaat klinken.