Hoi Jeroen, dit interview gaat over de nieuwe band Haliphron en het debuut ‘Prey’. Laten we eerst eventjes teruggegaan in de tijd. Waarom werd het doek over Izegrim gegooid? De laatste EP ‘Beheaded By Trust’ liet al een ander geluid horen en dat klonk toch goed.
Dat wel, die EP klonk iets toegankelijker. Marloes deed ook meer met de zang. Wat Izegrim betreft, heel kort gezegd: Ik had het idee dat alles wat we konden bereiken bereikt was. Ik had mezelf altijd voorgenomen te stoppen als ik het zelf niet meer leuk vond. Het zou ook niet eerlijk geweest zijn tegenover de fans. We hadden nog steeds veel optredens en vertrokken elk weekend naar Duitsland of Frankrijk om er dan voor weinig mensen te spelen. Daar ben je op een gegeven ogenblik mee klaar. Je moet heel wat leuke feestjes of verjaardagen missen. Na die EP hebben we nog geprobeerd om alles eruit te trekken wat kon maar het bleef hetzelfde. Ik heb zoiets van aan een dood paard moet je niet meer trekken. Dus trokken we de stop eruit en dat was het zo een beetje in het kort.

Het afscheid ging dan ook niet door.
We hadden best een leuke tour van nog negen of tien optredens op het programma staan maar door corona werden die afgelast. Om zoveel jaar na die datum nog te gaan optreden zie ik ook niet meer zitten. Niet dat we geen vrienden meer waren maar elk is zijn eigen weg opgegaan.

Binnenkort verschijnt ‘Prey’, het debuut van Haliphron. Een band die toch wel bestaat uit de crème de la crème van Nederlands death metal artiesten. Hoe kwamen jullie samen?
Het is wel een eer dat je dat zo zegt. Het hoofdbandlid is Ramon Ploeg, de andere gitarist. Die verveelde zich tijdens corona en begon met schrijven. Na twee jaar had hij een compleet album klaar. Hij had er al midi-drums opgezet. Hij belde Marloes (Voskuil – zangeres) en mij met de vraag om alles te beluisteren en een oordeel te geven. Het klonk best vet en je weet hoe dat is met muzikanten; het bloed kruipt waar het niet gaan kan en het begon heel hard te kriebelen. Het had potentie en deed me niet denken aan iets wat we eerder al gedaan hadden, het was totaal iets anders. We kenden elkaar ook al heel lang. David, de toetsenist, kende hij uit Bleeding Gods. Jessica de bassiste ook. Frank is de drummer van God Dethroned en hij is sessiemuzikant maar wel een vast bandlid. Zo ging het balletje aan het rollen. De stichter was Ramon en hij heeft ons gevraagd om deel te nemen.

Het is wel een album waar hevig over geanticipeerd wordt. Zowat de hele wereld (of laten we zeggen de Benelux) zit erop te wachten. Had je dat verwacht?
We hebben tot nu nog niet veel reviews binnengekregen. Ik doe dagelijks interviews en de reacties zijn erg positief. De aanbiedingen voor optredens blijven maar binnenstromen. We hebben nog geen noot uitgebracht maar we zijn al gevraagd voor Copenhell waar we het podium delen met bands als Slipknot, Pantera en Mötley Crüe. Dat zijn dingen die ik ervoor nog nooit bereikt heb. Het album is nog niet uit en daar staan we al. Als ik in de sterren kijk, ziet het er goed uit.

Persoonlijk vind ik het één van de betere death metal albums van de laatste jaren. Alles waar death metal voor staat zit erin maar toch laten jullie een enorme dynamiek en frisheid erbij los. Wist je op voorhand waar je naartoe wilde?
Dat was van de hand van Ramon die een bepaald idee had en schreef vanuit een bepaald oogpunt. De basis lag er al. De rest heeft dan gefocust op dingen zoals op hoeveel beats per minuut we zouden werken. Het moest er niet ineens vandoor gaan maar er was ook plaats voor trager werk. Er lag ook geen pallet klaar om te willen klinken zoals Dimmu Borgir of ScepticFlesh. Het moest ons eigen ding zijn en fris klinken. Iets nieuws kan je niet meer verzinnen maar het komt uit Nederland en het is death metal. Onze muziek wordt wel eens geassocieerd met een band als Epica of een Floor Jansen. Toch slaan we een hardere weg in. Het is bombastisch maar ook catchy. Als we bepaalde nummers op een festival gaan spelen, zie ik wel wat handjes de lucht ingaan. Zwaar, herkenbaar, fris en toch lomp. Dat laatste vooral met death metal als het dat echt is, ik wil het niet vergelijken met een band als Asphyx maar het zit er zeker in.

Kan je iets meer vertellen over het concept van ‘Prey’?
Er is een rode draad en alles staat op zichzelf. Je kan een prooi zijn. Het eerste nummer ‘Killing Spree’ gaat over ten prooi vallen aan cocaïne. Je kan op een prooi jagen of je bent de prooi en er wordt op je gejaagd. Dan is er zoiets als het nummer ‘The Resistance‘. Het gaat over ondergronds samen komen en vechten tegen een denkbeeldige oorlog. Het is dan verbazingwekkend dat er zo een ondergronds verzet is dat opkomt voor de slachtoffers en dat op gevaar van eigen leven.

Jij hebt jaren samengespeeld met Bart van Ginkel (gitarist Izegrim van 2005 tot einde). Toch vorm je met Ramon Ploeg (nieuwe gitarist) een solide geheel en klinken jullie perfect op elkaar ingespeeld. Was dat eventjes zoeken want tenslotte vormden jullie een nieuwe band.
Eigenlijk wel, daar moet ik eerlijk in zijn. Het was eventjes zoeken, want het verliep helemaal anders. Als ik uit mijn raam kijk, zie ik Bart wonen. Ramon woont honderd kilometer verder. Met Bart heb ik heel veel live gespeeld en met Ramon heb ik heel veel uitgewisseld met video’s en zo ingespeeld. Het gitaarspel is anders en dat was eventjes wennen. Ramon houdt enorm van old school Metallica en hun riffs. Ik ben meer thrash-achtig ingesteld en dat is vooral gebaseerd op de snaar zelf. Bij Ramon ging het meer met akkoorden. Niet dat het lastig was maar ik moest er wel mijn hoofd bij houden. Dat maakt het wel leuker, want het was een uitdaging.

Is er behalve Marloes nog iemand die zingt? Ik vind haar een beetje op het toppunt van haar vocale kunnen want je hoor zoveel variatie in haar zang dat je soms denkt dat er met twee of drie zangers gewerkt wordt.
Alles wat je hoort – behalve het meisjesstemmetje wat een sampler is – komt van Marloes. Zelfs dat fluisteren en de hoge en lage screams. Ook de toespraak die je ergens hoort heeft ze gedaan. Ze heeft er enorm hard aan gewerkt en had hier thuis een zanghoek om te oefenen. Een stem is ook spierkracht en dat vergt de nodige oefening.

Weten de buren eigenlijk wat jullie doen? Als ze Marloes ineens horen schreeuwen kan dat wel eens tot rare gedachten leiden.
We hebben een vrijstaande woning (lacht). En er is een zanghok op de zolder, welke we geluidsdicht hebben ingericht. Anders ging het hier misschien wel eens de ronde dat de bewoners in dat nieuwe huis iemand vermoord hadden.

Een enorme bijdrage wordt geleverd door David Gutierrez Rojas. Zijn keyboards zijn alom aanwezig maar worden nergens te overweldigend. Deed hij volop mee aan het schrijfproces?
De gitaartracks lagen helemaal klaar. David heeft er heel veel omheen gebouwd, maar hij zorgde ook voor stukken in het midden. Er was een intro gebaseerd op een akoestische gitaar. Hij speelde dat op piano en dat klonk al een pak beter. Within Temptation gebruikt ook geregeld piano maar als de zang erbij komt, gaat de dynamiek naar beneden. Bij ons gaat die juist omhoog. Er mag wel eens een stiller moment tussen zitten, maar dan moet het superhard knallen. David heeft qua orkestratie en piano heel hard zijn best gedaan. Petje af hoor. En het is dan nog eens een superbescheiden kerel. We hebben al een paar keer geoefend en wat je hoort op het album is wat je gaat horen op het podium. Er vallen wel een paar dingen af, maar alles qua solo’s en piano blijft. David kan zijn keyboard in tweeën delen en zowel zorgen voor koorzang als voor keys.