Nomen est omen. Een bandnaam zegt, bewust of onbewust, veel over de muziek. Neem bijvoorbeeld namen als Oasis, Biffy Clyro, Gorefest of Cattle Decapitation. Ook al zou  je nog nooit van die bands hebben gehoord, op basis van de bandnaam heb je een voorstelling en die klopt meestal wonderlijk goed. Bij de Tilburgse band Ggu:ll is dit niet anders, het vermoeden dat dit heftige, heavy muziek is klopt als een zwerende vinger. Hypnotic, drone-laced doom noemen ze het zelf, al lees ik elders ook atmospheric blackened doom. Als het beestje maar een naam, of in dit geval een etiket heeft.

De band rond zanger en gitarist William van der Voort is al ruim tien jaar actief en heeft in die periode een behoorlijke livereputatie opgebouwd met optredens op zo’n beetje alle festivals die er toe doen: Roadburn, Le Guess Who, Neurotic Deathfest en Soulcrusher – Ggu:ll stond er. De platenproductie is alleen wat achtergebleven bij al het livegeweld. Na het overdonderend debuut ‘Dwaling’ in 2016 bleef het lang stil. Nu is er dan album nummer twee, ‘Ex Est’. Gegist en gerijpt als goede wijn of bier en nu dan eindelijk klaar om geproefd te worden. ‘Ex Est’ staat voor de toestand na het “zijn” en het album behandelt het besef dat alles wat er is er op een dag niet meer zal zijn. Alles is gedoemd te eindigen in gruzelementen. En toch, ondanks alles moet je proberen zin te geven aan het bestaan, ook al weet je dat het leven zelf hoe dan ook zinloos is. Niet bepaald opbeurende materie dus, maar ja, Ggu:ll maakt nu eenmaal doom en daar hoort geen vrolijke dansmuziek bij. In zeven, voor het merendeel lange songs trekt de sombere wereld van Ggu:ll voorbij. Niet in de vorm van een overkoepelend concept, hooguit is de thematiek steeds hetzelfde. De zeven nummers staan meer op zich, ook muzikaal, en bewegen zich van pure doom naar psychedelische black en vervolgens naar drones en bijna hardcore.

‘Ex Est’ begint met een tamelijk experimenteel intro. ‘Raupe’ is niet meer dan ruim twee minuten lang aangehouden en doorgalmende gitaarakkoorden. Niet een song in de traditionele zin, maar wel een binnenkomer van jewelste. Een mission statement: dit is wat er de komende drie kwartier gaat gebeuren, je kunt nog kiezen, zet je schrap of ga nu iets anders doen. ‘Raupe’ gaat bijna naadloos over in ‘Falter’ en vanaf nu is er geen weg terug meer. Ggu:ll neemt je mee op een louterende hellevaart, een reis met onbekende bestemming. ‘Falter’ is nog maar de opmaat. De doemakkoorden worden verpakt in een black sausje – of is het nu post? Vooruit post-black. ‘Enkel Achterland’ lijkt in eerste instantie meer van hetzelfde te zijn maar verandert gaandeweg het nummer in een op hol geslagen achtbaan zonder veiligheidsbeugels die van hardcore naar heavy psych en weer terug naar doom gaat. Een intrigerend nummer waarbij Ggu:ll regelmatig de grenzen opzoekt om vervolgens te doen of ze er niet zijn, dit in tegenstelling tot ‘Samt el-Ras’ dat van alle nummers op het album nog het dichtst bij traditionele doom komt.

Ook op kant B, om in ouderwets-moderne vinyltermen te spreken, overheerst de doom, zij het dat die steeds is doordrenkt van psychedelische lagen. Ggu:ll lijkt hierdoor vaak op een doomvariant van een band als Oranssi Pazuzu. Bij het afsluitende ‘Voertuig der Verlorenen’ wordt de gaspedaal nog een keer flink ingetrapt voordat we uiteindelijk in een draaikolk van feedback en dissonantie richting het afvoerputje gaan. Er is geen happy end, ‘Ex Est’ dooft uit en gaat over in eindeloze stilte. Het eeuwigdurende niets, dat is tenslotte de boodschap. Maar indachtig die boodschap is het goed om voor het iets niets wordt ‘Ex Est’ te luisteren. Het mag dan misschien allemaal zinloos zijn en geen vertroosting bieden – Ggu:ll heeft wel degelijk zin. Hoe hermetisch de muziek ook mag zijn en hoe negatief de boodschap, deze band staat op een eenzame hoogte.