Achter deze opvallende bandnaam schuilt een band uit Athene die eerder bekend was onder de namen Enochian en Collision Zero. Niet dat we die kennen, maar het is maar dat jullie het weten.
Ik heb mezelf suf gezocht naar wat Gentihaa betekent, maar ik heb niets kunnen ontdekken.
Wellicht hebben jullie meer succes dan deze digibeet.

Net zo verwarrend als de naam is de muziek van deze Grieken. Het gaat heen en weer van death tot power metal, core varianten en symfonische klanken. Omdat ze er zo’n moeilijk de benoemen bende van hebben gemaakt heb ik maar bedacht dat het gaat om progressieve metal, ook omdat ik er zo nu en dan invloeden van onder andere Symphony X in terug hoor. Maar over het geheel genomen is dit toch wel andere koek. Deze band is er nog niet in geslaagd om hun muziek als een solide geheel te laten klinken. Daarvoor zitten er te veel verschillende stijlen in die wat ondoordacht in elkaar over gaan.

De muziek is zoals gezegd een baby van death, power, sympho, core en prog metal waarbij er niet een genre is wat specifiek overheerst. Het album laat mij achter met een tweeledig gevoel. Aan de ene kant vind ik het leuk als bands deze stijlen bij elkaar gooien, maar aan de andere kant is de uitwerking niet helemaal fantastisch. Dat komt ten dele ook door de cleane vocalen. Deze zijn niet slecht, maar ze klinken alsof de zanger op een afgrond staat en bang is om bij te veel power om laag te kieperen. De grunts zijn een stuk beter. Het is daarom een slimme zet van ze om Thom Englund (Evergrey) te vragen om de nummers ‘Command’ en ‘Singularity’ te voorzien van zijn vocalen. Zijn stem zorgt direct voor een veel betere luisterbeleving, al heb ik hem ook wel eens beter horen presteren. ‘Beyond’ verdiend ook vermeld te worden vanwege de ongebreidelde agressie die er in zit. ‘Mastery’ kent ook zulke pittige passages die het een prettig nummer maken. Hier valt overigens ook op dat hier de vocalen een stuk beter zijn. Afsluiter ‘Singularity’ (met Englund dus) is een prachtig, melancholisch nummer met op tijd een uitbarsting van agressie om de juiste afwisseling te waarborgen.

Na meerdere luisterbeurten is mij nog niet helemaal duidelijk welke kant deze band precies op wil. Ik denk eerlijk gezegd dat ze te veel kanten op willen en daarom niet het beste er uit halen wat er in zit. Soms moet je kiezen, Ben je een tijdrijder, sprinter of klimmer? Die keuze heeft deze band duidelijk nog niet gemaakt en ik betwijfel of ze echte allrounders kunnen worden. Laat onverlet dat het best een leuk album is om te beluisteren. Ook is er zeker sprake van luisterplezier en spanning omdat je maar nooit weet wat er gaat gebeuren. Het geluid van het album is overigens dik in orde, maat dat is ook wel nodig als je muziek zo complex en veelzijdig is. Ik zou zeggen; focus op enkele elementen en stop daar al het talent in. Voor nu ga ik geen hele hoger beoordeling geven, maar er is te veel goede muziek en talent te horen om lager dan onderstaande score te gaan.