In juni 2020 lazen we het goede nieuws dat de Noorse doom metal band Funeral getekend was door Season Of Mist. Er was nieuw werk op komst en daar keken we naar uit, want voorganger ‘Oratorium’ dateerde al van 2012. Nu heeft de band rond bezieler/drummer Anders Eek altijd de tijd genomen om de lange, massieve composities naar behoren tot volle wasdom te laten komen. Na ‘Oratorium’ had men al een reeks nieuwe ideeën klaar, maar het duurde toch nog tot nu vooraleer deze openbaar konden worden gemaakt.

In 2018 zagen we Funeral live in de feeërieke setting van een Antwerpse kerk, maar daarna volgde er een reeks gebeurtenissen die de vertraging van een volgend album bewerkstelligden. Er waren enkele bezettingswijzigingen, sommige leden verhuisden of werden ziek, er moest een nieuw label gezocht worden en uiteindelijk zorgde covid-19 ook nog voor minder mogelijkheden. Toch zette Anders Eek door en eindigde Funeral met pakweg 90 minuten aangrijpende nieuwe muziek.

Op het reguliere album ‘Praesentialis In Aeternum’ prijken zes lange composities die smart en weemoed omtoveren tot schoonheid en zo soelaas brengen in deze verpauperde wereld. Je laten meeslepen door de diep nazinderende muziek en – in dit geval – Noorse teksten is een louterende ervaring. Op dit album bereiken de progressieve elementen en orkestrale arrangementen een hoger niveau in de zware doomstructuren. Zanger Sindre Nedland voelt zich duidelijk helemaal thuis in deze omgeving en brengt heel wat afwisseling in zijn zangpartijen. Uiteraard is er de plechtstatig, serene zang waar de band een patent op heeft, maar er zijn opmerkelijk meer grunts te horen als welgekomen contrast.

In het eerste nummer ‘Ånd’ horen we Lars Nedland als gastzanger, de broer van Sindre, en dat staaft onze bevinding dat de muziek van Funeral ook wel elementen van Borknagar en Solefald begint te vertonen, een opmerking die we reeds maakten na het beluisteren van ‘Oratorium’. De song vangt introvert aan met piano en symfonische ondersteuning, maar barst dan los met zware gitaren en serene zang. Het wordt een stuwend amalgaam waarbij grunts ook aangewend worden, terwijl flitsende gitaarsolo’s er doorheen zigzaggen. ‘Materie’, de tweede single, behoudt de weemoedige zang (enkel op het einde enige grunts) op een bedje van stotende, zinderende doom riffs, maar er zijn prachtige wendingen met zuiver tokkelende gitaren, piano en algemeen een beschouwende sfeer tot woeste grunts alles aan flarden sleurt. Het progressieve element in de muziek van Funeral is terug te brengen tot de vele tempo- en sfeerwendingen, waardoor je geboeid blijft luisteren. De mammoetcompositie ‘Erindring’ bestaat uit twee delen ‘Hofmod’ en ‘Fall’ (samen twintig minuten) en ook daarin worden verschillende soorten zang tegen elkaar uitgespeeld, terwijl het muzikaal gaat van weemoedige melodieën tot onstuimige erupties. Ook in ‘Oppvåkning’ en sluitstuk ‘Dvelen’ weet Funeral de luisteraar met terugkerende thema’s en gevoel voor ravissante passages te verrassen, zodat dit zeker het lange wachten waard was. Funeral is een band met een eigen herkenbaar geluid en in het doom metal genre is dat uiterst zeldzaam. Verplichte aanschaf voor fans van het genre!

Op de digitale en vinylversie vind je vier extra tracks en kenners kijken niet verbaasd op dat dit een half uur meer luisterplezier oplevert. Het betreft hier een song die nog stamt uit de schrijfsessies voor ‘From These Wounds’, een song die nog geschreven is met vroegere gitarist Thomas Angell die de band in 2000 verliet, het derde deel van het bovengenoemde ‘Erindring’ genaamd ‘Vekst’ en een coverversie van ‘Samarithan’ (Candlemass), opgenomen in 2005 met de toenmalige zanger Frode Forsmo. Een mooie knipoog naar het verleden, maar dat terwijl Funeral meer dan ooit klaar is om nog veel meer moois te creëren in de (nabije?) toekomst.