Fortarock 2019 – Goffertpark Nijmegen – 01/02 juni 2019
“Om het maar eens met een reclame-slogan van een bekende uitzendorganisatie te zeggen: het waren twee fantastische dagen!”
Fortarock heeft dit jaar te maken gehad met nogal wat tegenslagen en dat zorgde bij velen toch wel voor wat negatieve emotie tijdens deze jubileum-editie van één van de mooiste festivals die ons land rijk is. Zo kon men niet echt aansprekende namen vinden voor de headliner-posities en werd men mede hierdoor geconfronteerd met een wat tegenvallende kaartverkoop, zozeer zelfs dat men op een gegeven moment besloot om iedereen die een kaartje gekocht had de mogelijkheid te bieden om gratis een extra persoon mee naar binnen te mogen nemen. Ik weet niet in hoeverre men hiervan gebruik gemaakt heeft, maar feit is wel dat ook de tiende editie van Fortarock, mede door het prachtige weer, de boeken in zal gaan als een erg geslaagd metal-weekend. Een en ander mocht dan wat kleinschaliger zijn opgezet, maar de enorme verscheidenheid aan goede bands, de prima organisatie en de mogelijkheid om weer eens bij te pilsen met een aantal oude bekenden hebben er voor gezorgd dat ik me op deze eerste en tweede juni prima vermaakt heb. Om het maar eens met een reclame-slogan van een bekende uitzendorganisatie te zeggen: het waren twee fantastische dagen!
05/06/19 I Tekst: Sjak Roks I Foto’s: Hans Lievaart
Fortarock kende dit jaar een drie-tal podia, waarbij de acts in de tent stage en in Hank’s Garage grotendeels tegelijkertijd geprogrammeerd stonden. Dat was eigenlijk best wel jammer, daar je dan noodgedwongen keuzes moet maken en daardoor heb ik nagenoeg niets meegekregen van de bands die in de garage hebben gespeeld, ondanks het feit dat daar best wel interessante acts te horen en te zien waren. De pendel-route tussen de tent stage en de main stage heb ik dan ook menigmaal afgelegd en dat was gezien de bands die er op beide podia te vinden waren absoluut de moeite van de wandeling waard. Het hielp overigens wel dat er tussen beide podia heel tactisch een bar geplaatst was, zodat je goed voorbereid bij de optredens aankwam…
Het festival werd op zaterdag in de tent stage afgetrapt door de Zweedse band God Mother, die in een nog vrijwel lege tent hun grindcore mogen promoten. Gebrek aan inzet kon men de band in ieder geval niet verwijten, want frontman Sebastian Campbell springt al na zo’n twee minuten van het podium af om contact te zoeken met het nog niet echt in grote getale opgekomen publiek. De enorme bak herrie die God Mother weet te produceren kent erg weinig structuur en een behoorlijk aantal mensen besloot dan ook om voortijdig de tent de verlaten. Muzikaal heeft het allemaal weinig om het lijf en de stage-act van de band is dan ook een stuk memorabeler dan de muziek.
Na de laatste tonen van God Mother stond het Australische gezelschap Ne Obliviscaris op de planken van de main stage en deze progressieve death metal formatie wist me met hun enigszins chaotische en vrij lange composities al wat meer aan te spreken. De band heeft in Marc Campbell en Tim Charles twee zangers die elkaar prima aanvullen en waarvan laatstgenoemde ook nog regelmatig de viool ter hand neemt. De Ne Obliviscaris nummers zijn erg gevarieerd en er gebeurde dan ook erg veel op het podium. Jammer dat onze Australische vrienden slechts drie kwartier speeltijd hadden gekregen, want velen in het publiek hadden hier nog wel wat meer van willen horen. De band bleek door de goed bezochte signeersessie dan ook heel wat nieuwe zieltjes voor zich gewonnen te hebben.
Het eerste echt indrukwekkende optreden werd in de tent stage verzorgd door de Zweedse stoner metal formatie Monolord, die met hun door Black Sabbath en Saint Vitus beïnvloedde stoner/doom metal erg sterk voor de dag komen. Monolord schiep een ware muur van geluid en met name de hypnotiserende riffs van Thomas Jager waren een lust voor het oor. De toch enigszins trage gitaarpartijen zullen zeker niet iedereen hebben kunnen bekoren, maar ze wisten mij in ieder geval wel te raken, met name met de uitstekende nummers ‘Empress Rising’ en het nieuwe ‘The Bastard Son’. Dit optreden van Monolord was mijns inziens één van de hoogtepunten van deze Fortarock editie.
De Amerikaanse metalcore formatie Atreyu had de moeilijke taak om na het geweldige optreden van Monolord aan de bak te moeten, maar toch zette men een verdienstelijke set neer. Zanger Alex Varkatzas kon vanwege gezondheidsredenen niet aanwezig zijn en dus was drummer Brandon Saller letterlijk en figuurlijk naar voren geschoven om de frontman-positie in te nemen en dat deed hij zeker naar behoren. Ook zijn vervanger achter de drumkit Kyle Rosa kweet zich goed van zijn taak en dus merkte het publiek vrij weinig van de wat ongewone posities van enkele bandleden op het podium. Nou ja, niet alleen op het podium want de erg beweeglijke bassist Marc McKnight vond het nodig om zich in de circle pit te begeven en dat leverde een zeer amusant spektakel op. De band wist het publiek goed mee te krijgen en dat bleek zeker ook uit de massaal meegezongen Bon Jovi-cover ‘You Give Love A Bad Name’.
De show van het Zweedse Enslaved heb ik voor het grootste gedeelte gemist, daar ondergetekende even bij moest praten (en pilsen) met hoofdredacteur Horst. Het kleine stukje wat ik meegekregen heb, kwam enigszins rommelig over en kon me niet echt bekoren. Ook bijna het gehele optreden van de hoogzwangere zangeres Amalie Bruun en haar band Myrkur heb ik gemist, maar daar kon ik wel mee leven want haar mix van black en folk is niet echt spekkie voor mijn bekkie om het zo maar eens te zeggen. Van het weinige dat ik van Myrkur heb meegekregen, viel me wel op dat Amalie’s zang erg sterk was en dat de band toch een behoorlijk goede respons kreeg van de vele mensen die de moeite hadden genomen om de weg naar het hoofdpodium af te leggen.
Toen slavendrijver annex hoofdredacteur Horst mij weer wist te motiveren om aan het werk te gaan (ja ja, het netwerken kun je wel aan onze baas overlaten!) werd de wandeling naar de tent stage met frisse tegenzin aangevangen, want ook de Britse band Uncle Acid And The Deadbeats behoorde nu niet echt tot mijn favoriete bands van deze Fortarock-editie. Dat werd niet echt positief beïnvloed door het matige geluid aan het begin van de set. De gitaar overheerste wat te veel en er was vrij weinig zang te horen, maar gelukkig werd dat gedurende het optreden beter. De psychedelische metal muziek van Uncle Acid And The Deadbeats deed me niet echt veel en getuige het feit dat er steeds meer mensen de tent uitliepen waren er een behoorlijk aantal die er ook zo over dachten. Muzikaal was het zeker niet slecht, maar de wat matte podiumpresentatie en de geluidsproblemen in het begin van de show waren er mede debet aan dat Uncle Acid And The Deadbeats niet echt uit de verf kwam.
Ook Amorphis was niet met de complete band naar Fortarock gekomen, want drummer Jan Rechberger was ziek thuis gebleven. Het dient te worden gezegd dat hij zeer adequaat vervangen werd door Waltteri Vayrynen, die we kennen van onder andere Abhorrence en Paradise Lost, zeker gezien de korte voorbereidingstijd die de goede man had. Amorphis is al sinds jaar en dag een erg sterke live-band en ook op Fortarock wist men indruk te maken. Mede door het supergoede geluid konden de vele mensen die gekozen hadden om het optreden bij te wonen genieten van beresterke nummers zoals ‘The Golden Elk’, ‘Bad Blood’ en het oudje ‘Black Winter Day’ om er maar een paar te noemen, maar eigenlijk was de show van Amorphis van begin tot eind erg boeiend.
In de tent had Cult Of Luna maar liefst zeven muzikant op het podium geposteerd, waaronder twee drummers en drie gitaristen, dus het was niet zo verwonderlijk dat men een behoorlijke muur aan geluid produceerde. Met ‘The Silent Man’ werd erg sterk begonnen en ook nummers zoals ‘Owlwood en ‘Ghost Trail’ wisten te overtuigen. Het harde, maar zuivere geluid ondersteunde de goede performance van Cult Of Luna in positieve zin en hoewel de band mij zeker niet gedurende de gehele set wist te bekoren, wist men volgens velen een memorabel optreden neer te zetten.
In de begindagen van Children Of Bodom was ik behoorlijk onder de indruk van hun platen, maar de laatste jaren ben ik de band een beetje uit het oog verloren. Het was dan ook goed om frontman Alexi Laiho en zijn mannen weer eens live te kunnen aanschouwen en ik moet zeggen dat men mijn interesse in de band zeker weer heeft aangewakkerd, ondanks het wat stroeve begin. Gedurende het optreden werd Alexi’s stem beter en beter en mede hierdoor werden klassiekers als ‘Are You Dead Yet?’en Hate Crew Deathroll’ retestrak neergezet. Maar ook het nieuwere werk van de eerder dit jaar verschenen plaat ‘Hexed’ werd erg overtuigend gebracht en ik moet eerlijk zeggen dat Children Of Bodom mijn aanvankelijke scepsis volledig wist weg te nemen en een erg sterke performance neer wisten te zetten die erg op waarde werd geschat door het publiek.
De laatste band die de eerste dag in de tent stage mocht afsluiten was de Zweedse death metal machine Bloodbath, die hun reputatie als superbe live-band alleen maar eer aandeden. Zanger Nick Holmes was traditiegetrouw in een net pak gehesen, dat een groot contrast vormde met zijn smerige grunts. De uitgekiende setlist, waarin geweldige versies van ‘Chainsaw Lullaby’, ‘Cancer Of Souls’ en ‘Cry My Name’ opgenomen zijn, zorgde voor de grootste moshpit van de dag en afsluiter ‘Eaten’ was de spreekwoordelijke kers op de erg smaakvolle taart.
Headliner van de eerste dag op de main stage was de Poolse band Behemoth en wie dat een tijdje geleden had voorspeld zou regelrecht naar de dichtstbijzijnde GGZ zijn afgevoerd. Maar, zoals het spreekwoord de een zijn dood is de ander zijn brood al aangeeft, profiteerde Behemoth optimaal van het ontbreken van een echt grote naam als afsluiter van de eerste dag. Het dient te worden gezegd dat men er zowel muzikaal als visueel een behoorlijk grote show van had gemaakt en ik was dan ook zeker positief verrast door hetgeen men te bieden had. Men speelde erg sterk en nummers zoals opener ‘Wolves Of Siberia’, ‘Daimonos’ en ‘Ov Fire And The Void’ worden spectaculair neergezet. Toch sloeg de vonk niet echt over bij het wellicht enigszins vermoeide publiek want een echt grote moshpit is nergens te bekennen. Toch lieten de mannen onder leiding van zanger/gitarist Nergal blijken dat ze als band gedurende de jaren enorm gegroeid zijn en als zodanig waren ze zeker in staat om de eerste dag spetterend af te sluiten. Ondergetekende koos er echter voor om net voor de toegift te vertrekken naar het hotel, alwaar een aantal glazen Brugse Zot mede zorgden voor een goede nachtrust om uitgerust aan dag twee van Fortarock te beginnen.
Dag twee werd op het hoofdpodium afgetrapt door Savage Messiah, waarbij zanger Dave Silver verkondigde dat hij een aantal dagen ziek was geweest en dus niet echt super goed bij stem was. Dat bleek ook wel gedurende het ruime half uur speeltijd die de band toebedeeld had gekregen, want af en toe zat hij er behoorlijk naast. Mede dankzij zijn charmante podiumpresentatie en de sterke setlist die Savage Messiah op het publiek wist af te vuren, wist de mix van heavy metal en thrash metal wel goed in de smaak te vallen en bleek Savage Messiah een prima openingsact van de tweede dag.
Helaas moest Allegaeon kort voor aanvang van het festival afzeggen en als vervanger had met Car Bomb als openingsact in de tent geplaatst. Nou, hier was ik dus erg snel op uitgekeken, want de chaotische muziek waar je hogere wiskunde voor gestudeerd moet hebben om die te kunnen begrijpen was totaal niet aan mij besteed. Zanger Michael Dafferner leek regelmatig in hogere sferen te zijn en was hij erg onder de indruk van het feit dat hij in een tent speelde, daar hij hier maar niet over uitgepraat raakte. Naast het feit dat de muziek mij totaal niets deed, liet een en ander ook geluidstechnisch nogal wat te wensen over, waardoor Car Bomb niet bepaald veel indruk wist te maken.
Dan maar snel naar het hoofdpodium voor… Gloryhammer, die met hun happy metal toch een behoorlijk grote fanbase hebben weten te verkrijgen. Helaas hou ik persoonlijk niet zo van bands waarbij het imago belangrijker is dan de muziek en de carnavaleske act was dan ook zeker niet aan mij besteed. Gelukkig voor Gloryhammer is niet iedereen zo kortzichtig als yours truly, want getuige de enthousiaste respons van het publiek waren er genoeg mensen die dit wel op waarde wisten te schatten. Muzikaal gezien was het allemaal niet zo slecht, maar als volwassen kerels zo’n kinderlijk imago aan nemen en daar nog zelf in schijnen te geloven, haak ik snel af. Het moge dan ook duidelijk zijn dat ik na het bekijken van enkele nummers de dichtstbijzijnde bar heb opgezocht om me weer wat moed in te drinken.
Nu was dat eigenlijk niet nodig, want de Poolse stoomwals Decapitated wist de ramvolle tent helemaal plat te spelen met hun groovy metal. Het geluid was prima, de band speelde retestrak, de setlist was goed gekozen en zanger Rafal wist het publiek continu op te zwepen om een extreem grote moshpit te formeren. De toegift die de band ten deel viel was dan ook niet meer dan terecht, want Decapitated behoorde tot de sterkste bands op deze jubileum-editie van Fortarock.
Dan kon ook gezegd worden van de Duitse stoner-rock formatie Kadavar, die in no time de aanwezigen betoverden met hun erg sterke materiaal. Men had er voor gekozen om de drummer ook vooraan op het podium te positioneren, zodat het grote podium zelfs met slechts drie bandleden aardig gevuld was. Niet lullen, maar poetsen was het devies van onze Duitse vrienden en vol overgave werd het puntgave materiaal van Kadaver neergezet. In mijn beleving was deze band zeker één van de beste acts van de tweede dag.
In de tent werd het tijd voor de heilige mis die black metal band Batushka voor het publiek in petto had. De ruzie tussen voormalig gitarist Krzysztof Drabikowski en zanger Bartlomiej Krysiuk heeft er voor gezorgd dat er nu twee Batushka versies rondlopen. De op Fortarock aanwezig band was degene van laatstgenoemde, maar die wist in mijn ogen niet echt potten te breken. Het intro was al veel te langdradig en het overdadig aangeklede podium leidde alleen maar af van de muziek. Er werd een hoop tijd verdaan met nutteloze zaken zoals het aansteken van kaarsen en dat soort fratsen, maar muzikaal bleek het allemaal maar weinig om het lijf te hebben. Wellicht was Batushka de grootste afknapper van Fortarock 2019.
Het contrast met de op het hoofdpodium geprogrammeerde Symphony X kon dan ook niet groter zijn, want deze band rondom wereldzanger Russel Allen en meestergitarist Michael Romeo was mijns inziens het absolute hoogtepunt van beide dagen en het geweldige song materiaal van de heren bezorgde me kippenvel tot in de bilnaad. Russel Allen was met afstand de beste zanger van het festival en wat Michael Romeo allemaal uit zijn zes snaren wist te toveren was adembenemend. Nummers zoals ‘Nevermore’, ‘Without You’ en ‘Serpent’s Kiss’ deden het oude metal hart van ondergetekende behoorlijk wat sneller kloppen, maar eigenlijk gold dat voor het gehele optreden. Een en ander zou wellicht nog wat beter klinken als er een tweede gitarist aan de line-up zou worden toegevoegd, maar ook in deze bezetting kwam, zag en overwon Symphony X!
Katatonia speelde in de tent een speciale set, want men had er voor gekozen om het album ‘Night Is The New Day’ integraal te spelen, tot groot enthousiasme van de volle tent. Hoewel het geluid niet echt super was, want de bas was veel te overheersend, speelt de band goed strak en weten de mannen rondom Jonas Renske met nummers als ‘Forsaken’ en ‘The Longest Year’ volop te overtuigen. Daar het integraal gespeelde album slechts een speelduur van zo’n vijftig minuten heeft, was er nog voldoende tijd voor een extra nummer en dat kwam er tot ieders verrassing in de vorm van de Judas Priest-cover ‘Night Comes Down’. Wellicht niet de meest voor de hand liggende keuze, maar wel een leuke afsluiter van een sterk optreden.
Hoewel Hammerfall net als Gloryhammer een bijzondere happy vorm van power metal maakt, wisten de vijf heren van deze Zweedse formatie wel een show neer te zetten die me enorm kon bekoren. Ze kunnen dan ook gebruik maken van zo’n vijfentwintig jaar aan sterk materiaal en oude krakers werden dan ook afgewisseld met nieuwere nummers en in de vorm van ‘(We Make) Sweden Rock’ kwam er zelfs een song van het in augustus te verschijnen nieuwe album ‘Dominion’ voorbij. Geen overdadige poespas bij Hammerfal, maar gewoonweg lekker aanstekelijke nummers met fraai gitaarwerk en prima zang, zoals het hoort. Hier kan Gloryhammer nog wat van leren, zal ik maar zeggen.
De instrumentale progressieve metal-formatie Animals As Leaders mocht de tweede dag in de tent afsluiten en ondanks het feit dat de drie muzikanten allen toppers zijn op hun respectievelijke instrumenten kon hun materiaal mij zeker niet gedurende de gehele speelduur van hun show blijven boeien. Er werd enorm strak gespeeld maar na verloop van tijd wordt de instrumentale krachtpatserij mij wat te machtig en laat ik Animals As Leaders voor wat het is.
Een aantal jaar geleden stond Amon Amarth nog in de stralende zon in de middag op Fortarock, maar anno 2019 mag men het festival afsluiten. Nu moet ik toegeven dat de band ontegenzeggelijk gegroeid is, maar de ietwat simpele, weinig originele death metal is nog steeds niet iets waar ik erg warm van wordt. Zanger Johan Hegg wist het overgrote gedeelte van de aanwezigen wel mee te krijgen in het Amon Amarth avontuur, maar het weinig opzienbarende materiaal wist bij mij niet echt binnen te komen, waardoor ik na een paar nummers reeds afhaakte en besloot de tocht richting huis aan te vangen en zo het naderende noodweer wat Nijmegen naderde niet aan den lijve te hoeven ondervinden.
De ietwat kleinere opzet van Fortarock 2019 is me in ieder geval prima bevallen. Het festivalterrein was overzichtelijk, alles was in voldoende mate aanwezig waardoor lange rijen vermeden werden en het belangrijkste was dat er gezorgd was voor een uitstekende en erg gevarieerde lijst met band. De azijnpissers onder ons moesten natuurlijk nog wel even klagen over het ontbreken van echt grote namen, maar ik weet zeker dat de meeste festivalbezoekers de nodige nieuwe ontdekkingen hebben gedaan. In combinatie met het erg fraaie weer was Fortarock 2019 dan ook weer een erg mooie belevenis voor de muziekliefhebber en wat mij betreft gaat men op deze ingeslagen weg verder. Ik hoop dan ook van ganzer harte dat de ietwat tegenvallende kaartverkoop niet zal gaan leiden tot het wegvallen van dit uitermate gezellige festival, want ik zou volgend jaar weer erg graag aanwezig zijn!
Check de onderstaande socials voor meer informatie over Fortarock.