Als Mike Portnoy (ex-Dream Theater) en Neal Morse (Transatlantic) in dezelfde band zitten dan verwacht je veel progressief geweld, echter is dat niet het geval als ze muziek maken met Flying Colors. Deze superband, met ook Steve Morse (Deep Purple), Dave LaRue (ex-Joe Satriani), en Casey McPherson (The Sea Within) in de gelederen, maakt namelijk vrij toegankelijke rock met een licht progressief sausje. Het zelf getitelde debuut van de band kwam uit in 2012 en werd opgevolgd door ‘Second Nature’ in 2014, het derde album zou vijf jaar op zich laten wachten maar in oktober komt dan eindelijk het derde studio album uit met als titel ‘Third Degree’.

Toen het eerste album van de band uitkwam was ik erg enthousiast, de mix tussen rauwe rockers en zoete pop werkte goed en zorgde voor een interessant geluid die ik nog niet vaak was tegengekomen. Bij vlagen doet de muziek mij denken aan de klassieke liedjes van Muse, maar verder zijn er weinig vergelijkingen te vinden. Het album is echter in de loop der tijd van mijn radar verdwenen, en ook het tweede album werd maar voor een korte tijd geluisterd. Na het luisteren van ‘Third Degree’ ben ik bang dat het patroon zich zal herhalen. Laat ik voorop stellen dat er muzikaal geen klachten zijn, de muzikanten behoren allemaal tot de top van hun vakgebied en dat bewijzen ze! Niet omdat er voortdurend complexe partijen worden gespeeld, maar omdat dit juist niet het geval is en het geheel echt super strak klinkt. Ook McPherson is erg goed, hij is een uitstekende zanger die zowel pop als rock in zijn stem heeft en een echt eigen geluid bezit. Daarnaast valt er ook niets te klagen over de productie van het album, het klinkt super professioneel en laat niets te wensen over. Dan blijven alleen nog de composities over, en hoewel die eigenlijk best wel goed zijn, en een interessante sound hebben, vind ik ze net niet bijzonder genoeg om ze te blijven luisteren. Een album met écht goede liedjes kan je blijven herhalen zonder dat je het zat wordt, maar dat is bij ‘Third Degree’ niet het geval.

Het is lastig om te verwoorden wat er precies beter zou kunnen, want ik realiseer mij ook dat het deels een persoonlijke voorkeur is. Ik mis liedjes die me echt wegblazen en die ik nog een keer wil luisteren wanneer ze afgelopen zijn, maar die staan er helaas niet op. Dus hoewel het een goed album is verwacht ik er niet lang naar te luisteren, misschien dat ik een paar tracks in mijn Spotify playlist zet voor de afwisseling, maar daar houd het wel een beetje bij op. Toch zou ik iedereen adviseren om het album eens te beluisteren, zeker de mensen die de vorige albums fantastisch vonden zullen zeker weer kunnen genieten van deze plaat. Zonder twijfel een bovengemiddelde werkstuk maar voor mij nét geen topper waar we het over een paar jaar nog steeds over zullen hebben.