Fetid is een vrij nieuwe death metal band, maar wie deze gasten toevallig gevolgd heeft, weet dat zij reeds in 2013 begonnen zijn onder de naam Of Corpse, waarmee ze een meer death/grind richting uit gingen, maar vanaf 2016 ging het gezelschap verder als Fetid, wat zoveel wil zeggen als ‘stinkend’. En dat is wat Fetid heden ten dage brengt: stinkende, verrotte death metal van de oude soort. Na hun ‘Sentient Pile Of Amorphous Rot’ demo, werden ze opgepikt door 20 Buck Spin en dan weet je ongeveer wat je kan verwachten. Met bands op het rooster als Vastum, Tomb Mold, Scorched, Torture Rack en Cerebral Rot, (met gitarist Clyle Lindstrom van Fetid), hebben zij ervaring zat met gruizige death metal.

Met een opening die zo op een oud Obituary album zou kunnen staan, proberen de Amerikanen zich een weg door de vuilste riolen te banen. Nu zijn er de laatste tijd wel meer Amerikaanse bands die op de OSDM kar springen (en het niveau over het algemeen is zeer ok), maar Fetid laat, ondanks een ouderwetse aanpak, toch een frisse wind (jaja) waaien op ‘Steeping Corporeal Mess’. De vettige basgitaar, die heel het album prominent aanwezig is, in combinatie met de laag getunede gitaren en een gortdroge diepe grunt, doen je haren op je armen overeind komen. De vocalen lijken wat begraven onder het stompe geweld, maar dat werkt niet storend, integendeel, het versterkt net de beklemmende sfeer die Fetid weet te creëren. Memorabele riffs, zeer gevarieerd drumwerk, met ontelbare tom-tom combinaties in ontelbare varianten en de occasionele ver-weg klinkende gitaarsolo houden de boel levendig tot en met het meesterlijke ‘Draped In What Was’. Startend met een oude synthesizer, verder meukend in een met doom overladen melodie, richting een stinkende brij verachtelijk doodsmetaal.

Met vijf songs en een dik half uur speeltijd is ‘Steeping Corporeal Mess’ ook niet meteen lang te noemen, maar dat blijkt de laatste tijd ook een modetrend. Albums tussen de vijfentwintig en dertig minuten zijn al een tijdje geen uitzondering meer. Greg Wilkinson, de patron van de Earhammer Studios deed al het knoppenwerk en wie dit heerschap niet kent, moet maar eens in z’n collectie zoeken naar titels van Undergang, Mortuous, Necrot of Ossuarium, want ook voor het vuile geluid op deze schijfjes is hij verantwoordelijk. Aanrader plus!