Fen hebben we jaren geleden al leren kennen en besproken als zijnde een post black metal band, geïnspireerd door de nevelige, mistige moeraslanden in Oost Engeland. Album per album werden de harsh black metal invloeden geleidelijk aan vervangen door eerder dromerige post metal mijmeringen. Dat was nog het geval op hun vorige album ‘The Dead Light’ uit 2019.

The Watcher (Frank Allain – ook in o.a. Fellwarden) is de centrale figuur van deze band en hij wordt op het nieuwe en zevende studioalbum ‘ Monuments To Absence’ bijgestaan door trouwe makkers Grungyn (Adam Allain) en drummer J.G. Het is een verrassend heftig album geworden met een overtuigende terugkeer naar de furie van black metal, maar zonder de atmosferische momenten geheel uit te sluiten. Dat zorgt voor een oorstrelende dynamiek.

We vinden acht lange tracks op de nieuwe worp – allen zeven tot tien minuten lang – en dus is het een hele ervaring om je te laten meeslepen in de cadans van deze Engelse band. Met knipogen naar landgenoten Winterfylleth en Wodensthrone, alsook Agalloch uit de VS, spelen ze vernuftig met spanningsbogen mits de aanwending van zowel alles verschroeiende black metal screams als serene cleane samenzang. Nemen we openingstrack ‘Scouring Ignorance’ als blauwdruk (ook te zien in de videoclip), dan is dit volbloed black metal in de trant van Winterfylleth, met ook nog wat cleane zang en strakke passages met vlammend gitaarwerk. Gezien de lengte van songs als het titelnummer en ‘Thrall’ is er ruimte genoeg om beide disciplines van de band voldoende de ruimte te geven. Telkens verrast men met nieuwe nuances, zoals prachtig tremolo gitaarwerk of zwevende keyboards voor het atmosferische element. Eén van de hoogtepunten is Truth Is Futility’. Hier komt aanvankelijk de post metal invloed bovendrijven, waarna er een beenharde black metal passage volgt, om in het zachtere stuk met cleane zang aan Enslaved te doen denken. Die invloed zit ook wel in deze plaat gebakken. Ook in de volgende songs is er variatie genoeg om zowat 70 minuten te blijven luisteren, of dat nu het rockende ‘Eschaton’s Gift’ is of het bijna vlotte ‘Wracked’ of het trager en rustiger beginnende eindakkoord ‘All Is Lost’. Aan de titels merk je al dat Fen geen optimistisch pleidooi geschreven heeft, maar getekend is door de gang van zaken in de wereld in de laatste jaren. Dat hoeven ze ook helemaal niet te verbloemen wanneer ze het in zo’n beklijvende soundtrack van dit moment kunnen vatten. De terugkeer naar de intensiteit van black metal doen ze met gracieuze flair!