Van in het begin is Farsot een band om nauwlettend te volgen. Zij horen immers tot het clubje bands uit het oosten van Duitsland dat veel diepgang in hun black metal toevoegen. Meteen kregen zij de stempel post black metal (lees zwartgeblakerde furie, maar met veel genrevreemde inventieve wendingen en passages). Nu is dat deel van Duitsland wel bekend voor zulke bands, denk maar aan Secrets Of The Moon, Agrypnie, Dark Fortress of Eïs. Maar opgelet, Farsot heeft een eigen sound.

De fundamenten werden al gelegd in 1999. In 2007 kwam het debuut ‘IIII’ uit. Farsot neemt altijd ruim de tijd om aan een album te werken, maar dat heeft dan ook inmiddels tot veel lovende artikels en een flinke schare fans geleid. Drie leden zijn nog steeds origineel, de vierde heeft ook al twintig jaar dienst. In 2011 kwam het tweede album ‘Insects’ uit en pas zes jaar later, in 2017 het derde album ‘Fail-lure’. Rond de band hangt een zekere mystiek, want de vijf leden zweren bij Romeinse cijfers om hun persoonlijkheid prijs te geven, zonder dat we hun aardse namen kennen. Geen wonder dat deze wonderlijke band ook wonderlijke muziek maakt!

Het vierde album ‘Life Promised Death’ is nu uit en is wederom een album vol afwisseling en diepgang. Zoals steeds is het een donker kunstwerk. Ditmaal is het overkoepelende thema de greep op je leven verliezen, voor allerlei redenen. Onverschilligheid, excessen, hedonisme, depressie, waanvoorstellingen of egoïsme. Het duikt allemaal op in de teksten van de acht lange songs (van zes tot acht minuten). Het is een album dat je meermaals dient te beluisteren en met elke speelbeurt ga je dit beter vinden. Openingstrack (en video) ‘Nausea’ licht al een tipje van de sluier op met zijn aanzwellende intro, invallende drums, dan strakke riffs en door merg en been gaande schreeuw. Het is een vlammende compositie waarin de hese zwart geblakerde stem van tekstschrijver X.XIX wordt afgewisseld met plechtige cleane zang. Dat is één van de sterke kanten van Farsot. ‘Buoyant Flames’ gaat er ook in volle vaart met de grove borstel doorheen, al is er ook hier na twee minuten een zachtere gitaarpassage met cleane zang. Met de indrukwekkende gesproken stukken in ‘Into Vertigo’ treedt de duisternis helemaal in, al wordt er nadien een tandje bij gestoken met screams. Tijdens de klare zang (soms zelfs gefluisterd) zijn er opmerkelijke lead accenten op gitaar. Dit album bevat niet echt gitaarsolo’s, maar wel fraaie ornamenten die eerder zwevend zijn in een drietal songs.

Een eerste hoogtepunt is ‘Chimera’ dat met kalme gitaren en serene samenzang die enige Pink Floyd allures heeft; aanvangt. De sound is erg ruimtelijk en dit gevoel wordt nog sterker tijdens de spacey hoge tonen die later de fluisterzang verfraaien. Wat een heerlijke contrasten tussen de zachte en heftige passages in dit nummer! Het griezeligste nummer is ‘Stray Dogs’. Bij momenten klinkt de zang echt sick en eng. Dit ongemakkelijke gevoel wordt evenwel meteen van tafel geveegd tijdens de schoonheid in ‘Descent’. De weemoedige cleane zang is hier echt prachtig, de tekst is aangrijpend (ook gesproken stukken!) en de stuwende overgang naar zwartgeblakerde zang is heerlijk. De song met de meeste zachte passages is dit en ook weer die speciale leads. Favoriet nummer twee bij ondergetekende. Eveneens acht minuten duurt de afsluiter ‘Lost Momentum’ en dat heeft dan weer het meeste black metal elementen in zich. Zoals je merkt heeft het bijna zeven jaar wachten ons weer beloond met een topplaat, die bovendien geproduceerd is door V. Santura. Staat borg voor een droge, maar heldere productie die prima past bij deze muziek die me soms ook wel aan Satyricon doet denken.