In dit geval gaan we naar Portland, Maine in de Verenigde Staten, want in deze kuststad timmert Falls Of Rauros aan de weg sinds 2005. Aanvankelijk was dit een duo, bestaande uit Aaron Charles en Jordan Guerette die beide zingen en gitaar spelen. Jordan zorgt evenwel ook voor de zwevende keyboards die hun atmosferische black metal met liefde voor de natuur opsmukken. Heden ten dage is dit een goedgeolied viertal dat nog steeds innovatief bezig is.

Dit zijn dus geen beginners, want ‘Key To A Vanishing Future’ is hun zesde studioalbum. Bevatten de vorige albums tracks die black metal kruidden met folk invloeden, dan komen er nu nog wat andere elementen bij die het muzikale spectrum op een aangename manier verruimen. Men spreekt van een snuifje death metal en progressieve invloeden, maar zonder de opgebouwde fanbasis tegen het hoofd te stoten. Vooral de progressieve benadering van het lead gitaar spelen willen we hier als aanwinst vermelden, want dit maakt de muziek erg melodieus, met fraaie melodieën. Het maakt ook dat je de muziek aandachtig dient te volgen, maar niet dat het verstandelijke gaat primeren op het gevoel. Dit album is geschreven in 2020 en dat verklaart de enigszins rusteloze natuur van de songs. Men wordt geconfronteerd met een wereld die niet meer de jouwe is, maar je kan niet anders dan het accepteren en er het beste van maken. Dat is zowat het overkoepelende thema der teksten.

Zes songs van om en bij de zeven minuten tonen een gedreven band met mogelijk Agalloch en Wolves In The Throne Room als voorbeelden, maar met een eigen insteek. Het gevoel dat je het al eens eerder gehoord hebt wordt naar de achtergrond verdreven door de fijne en intrigerende flow van de lange composities. Het lillede gitaarwerk aan het begin van ‘Clarity’ illustreert het huwelijk tussen prog en black op een boeiende manier. Een langgerekte schreeuw en beestige zwartgeblakerde zang zal de volgende drie kwartier ons deel vallen, maar de toornige wanhoop die er in doorklinkt wordt gesublimeerd door prachtig gitaarspel en zwevende keyboards. Veelal gebeurt dit mediumtempo en is enkel afsluiter ‘Poverty Hymn’ een fanatiek snelheidsduiveltje. Maar ook daar wordt er even een verstilde passage met vredig tokkelende gitaren ingelast, zodat referenties met het folk element van Winterfylleth, Saor en Fen ook geldig zijn voor Falls Of Rauros. De eigen opnamen met een mix en mastering door Colin Marston laat elk instrument haarscherp weerklinken. We waren ook zeer te spreken over de dominante baspartijen in ‘Known World Narrows’. Elke song is van hoge kwaliteit, maar ‘Daggers In Floodlight’ liet ons toch het meest versteld staan. Ingebed tussen een kalm begin en einde spat daar de energie uit de boxen en de gitaarsolo’s zijn werkelijk subliem. Falls Of Rauros mag een trede hoger op de ladder van bekendheid en respect en vormt een aanrader in de USBM scene. Wie affiniteit heeft met bovenvermelde bekendere bands zal dit ongetwijfeld als aanwinst in de collectie beschouwen.