Briqueville
Dikke, slepende lagen gitaar. Diepe drums die je knoken door elkaar schudden. Een trage, meditatieve baslijn geeft de marsrichting aan, af en toe doorkruist door het helse gekrijs van één van de anonieme figuren op het podium. De sludgy post-metal met doom invloeden van B R I Q U E V I L L E is niet voor watjes.
Hun derde ‘pandemie-album’, Quelle (2/10) moesten de leden van B R I Q U E V I L L E in afzondering afwerken, een recept dat wonderwel werkte voor de groep. De afstand die gecreëerd werd, tussen groepsleden onderling en tot het materiaal, gaf de muziek een nieuwe wending. Een passende soundtrack voor een wereld die op zijn kop staat.
Wie of wat er onder de maskers en capes van het mysterieuze B R I Q U E V I L L E zit blijft één van de best bewaarde geheimen in de Belgische muziekscene. Anonimiteit staat centraal voor de groep, die zelfs de maskers op houdt in de repetitieruimte: het maakt alle leden gelijk en verhindert elke vorm van persoonscultus.
In onze rijke vaderlandse gitaartraditie blijft B R I Q U E V I L L E een unicum, met een scherp consequent verhaal dat zowel muzikaal, scenografisch als visueel perfect klopt. Een B R I Q U E V I L L E concert is een totaalconcept dat je – in deze tijden – aan je stoel zal kluisteren.
