Empyrium stond aan de wieg van het wereldwijd gerespecteerde Prophecy Productions label en schreef geschiedenis met albums als ‘A Wintersunset…’ (1996) en vooral ‘Songs Of Moors And Misty Fields’ waarop black metal invloeden verenigd werden met sfeervolle ingetogen passages. Vooral de diepgaande melancholie en het ontzag voor de natuur blijkt uit het werk van de Duitse band onder leiding van Schwadorf (Markus Stock, ook befaamd producer) en operazanger Thomas Helm. Na een neo folk periode met ‘Weiland’ als beste ijkpunt, volgde er een lange stilte, waarbij het gotisch getinte The Vision Bleak en enkele andere zijprojecten de aandacht trokken.

Het goede nieuws was dat Empyrium in de jaren tien ook geselecteerde concerten begon te geven, steeds op feeërieke locaties zodat het altijd een adembenemende ervaring was. En in 2014 was er dan toch een nieuw album ‘The Turn Of The Tides’ dat alle vertrouwde en geliefde eigenschappen vertoonde van de eigenzinnige band. Bijna zeven jaar later wordt dit opgevolgd door ‘Über Den Sternen’. Hier geldt uiteraard ‘kwaliteit boven kwantiteit’. De wereld ziet er intussen heel anders uit, maar de soelaas brengende natuur, de ruïnes van middeleeuwse kastelen en de mystiek van geheimzinnige moerassen blijft deze artiesten inspireren om muziek te maken, net zoals dit eeuwen geleden al gebeurde bij schilders en dichters uit de Duitse Romantiek periode. En het is nog steeds even waardevol en helend om je daar als luisteraar door te laten meeslepen.

Het zesde studioalbum van Empyrium gaat van start met het acht minuten lange ‘The Three Flames Sapphire’, intussen gekend vanwege de archaïsche videoclip met spinnewiel. Een rustige start, met akoestische gitaren, cello en geladen operazang van Thomas Helm. Het blijft lang ingetogen, voorzien van fluit en fluisterzang en slechts na bijna zes minuten is er een elektrische uitval met grunts van Schwadorf. ‘A Lucid Tower Beckons On The Hills Afar’ gooit er meteen ruwheid en harsh vocalen tegenaan, maar later is er een fraaie afwisseling met Helm’s zang en dulcimer. Nieuw is het gebruik van dulcimer. Schwadorf raakte begeesterd door het instrument en dit is ondermeer te horen in deze song in het kalme middenstuk. De lange songs zijn overwegend traag, daar is het plechtige ‘The Oaken Throne’ met alleen cleane zang een goed voorbeeld van. In het tweede deel van deze song hanteert men een vlotter tempo met licht gotische toets. Na het dromerige, instrumentale ‘Moonrise’ voert ‘The Archer’ ons met zwevend timbre weldra naar hier wel erg creepy klinkende screams. De heldere harpachtige sound van dulcimer staat centraal in ‘In The Morning Mist’ (instrumentaal) om daarna voluit te gaan in het tien minuten durende opus magnum van deze plaat, niet toevallig ook het titelnummer en het enige in de Duitse taal. Hier komt alles wat Empyrium zo subliem maakt nog eens in uitvergrote vorm aan bod, terwijl we eerder nog zo’n complete track als ‘The Wild Swans’ voor de kiezen kregen. Gastbijdragen op cello, viool en fluit geven het geheel een klassieke waardigheid. Samen met de nodige ruwheid resulteert dat in een album dat klinkt als een balsem voor de ziel in deze vreemde tijden. Escapisme van een verheven soort!