Er zijn genoeg bands die muziek maken voor de lol. Gewoon omdat het leuk is en/of om het publiek te vermaken. Empress is er duidelijk niet voor een vrolijk deuntje of om iedereen eens te laten zien en horen hoe goed ze wel niet zijn. Dit trio uit Vancouver, Canada maakt muziek als een muzikale vertaling van wat de afzonderlijke bandleden in hun leven hebben mee- en doorgemaakt. Muziek als traumaverwerking. De muziek op het debuut ‘Premonition’, in het verlengde van post metal en doom bands als Amenra, Yob en Elder (de band werd opgericht nadat zanger-gitarist Peter Sacco en drummer Chris Doyle een show van deze band hadden bezocht), is als een emotioneel overbelaste rollercoaster; een gevoel dat nog versterkt wordt door het besef dat bassist Brenden Gunn kort na de opnames overleed. Zelden zal het woord ‘catharsis’ een passender omscchrijving zijn geweest voor een album, al is Peter Sacco zeker niet de eerste die zijn mentale gezondheid – en die van anderen – tot het centrale thema van zijn muziek en teksten maakt.

Hoewel Elder zoals gezegd de directe aanleiding voor het bestaan van Empress is, blijkt Empress niet zonder meer een slaafse navolger te zijn van het soort progressieve metal waar Elder om bekend staat. Geen mellotrons en andere jaren zeventig tierelantijnen op ‘Premonition’. Toch is er wel degelijk een duidelijke prog ondertoon in de muziek van Empress, al zou je die makkelijk over het hoofd zien bij de overload aan heavy riffs die dit powertrio uitbraakt. Het zit hem niet alleen in de ingenieuze composities, het gaat om de variatie, de al genoemde achtbaan waarbij – soms zelfs binnen een song – geswitcht wordt van melancholieke passages met clean vocals naar pure post metals meets psychedelic sludge met de daarbij horende schreeuwzang.

‘Sepulchre’, als vooruitgeschoven single op de verjaardag van Brenden Gunn uitgebracht, is een goed voorbeeld van een track die in nog geen vijf minuten meer variatie bevat dan de meeste post metal bands in een heel album weten te bereiken. In de tweede helft van het album bouwt Empress de afwisseling rustig-heftig uit tot een waar handelsmerk. De songs worden langer en er is meer tijd om te spelen met een rustige opbouw, die naar een uitbarsting toe te laten werken en vervolgens weer gas terug te nemen. Hoe clichématig het misschien ook klinkt, het wordt goed gedaan en in het titelnummer ‘Premonition’ krijgen we zelfs als bonus nog een staaltje onvervalste shoegaze wall of sound voorgeschoteld. 

De beheerste dosering van het auditieve geweld maakt dat er van ‘Premonition’ ondanks de zware thematiek een zekere rust uitgaat, ook al weet je dat op een bepaald moment alle remmen losgaan in gekende post-rock / post-metal stijl. Empress weet overigens in krap 49 minuten dusdanig veel sferen te creëren en stijlen te raken (of is het slechts citeren?) dat het wel enigszins verwarrend wordt. Want wat is dit nu eigenlijk? Stoner of post metal, sludge of psychedelisch, shoegaze of doom of gewoon alles door elkaar gemikt in één stomende ketel? Het maakt niet veel uit, want deze drie Canadezen weten vakkundig van links naar rechts en weer terug te manoeuvreren over de grote landkaart van stijlen.

Hoewel het album niet met deze intentie gemaakt is, lijkt het erop dat ‘Premonition’ een passend eerbetoon is geworden aan de ontvallen bassist Brenden Gunn. Alsof de overgebleven bandleden via de plaat “Riff in Peace” willen zeggen.