Lang voordat pagan/folk metal een rage werd, werd Elvenking in het noordoosten van Italië opgericht door zanger Damna en gitarist Aydan. We spreken over 1997. Wij leerden ze met albums als ‘Heathenreel’ en ‘Wyrd’ kennen als fervente bewonderaars van het Engelse Skyclad, maar in de loop der jaren won hun muziek nog aan maturiteit en een eigen identiteit.

Na negen albums begon Elvenking in 2019 aan een nieuwe trilogie over een protagonist die de runentekens kon ontcijferen en lezen en aldus veel wijsheid bezat. Zo kon hij verleden, heden en toekomst van acht personages voorspellen met dramatische en verbluffende gevolgen. Nadat we in het eerste deel ‘Reader Of The Runes – Divination’ (2019) voorgesteld zijn aan de verschillende karakters in het verhaal, gaat het er gewelddadig, woest en dramatisch aan toe in het zopas verschenen tweede deel ‘Reader Of The Runes – Rapture’. Hier kon de band – met ditmaal een wissel van gitarist en drummer, meer bepaald sessiegitarist Headmatt die vast aangeworven werd en de terugkeer van drummer Symohn – de aloude liefde voor extremere metal botvieren in de songs. Let wel, Elvenking behoudt zijn aanstekelijkheid, de vioolstrijkjes van Lethien zijn nog steeds de slagroom op de taart en gitaarwerk blinkt als vanouds uit in melodieus vuurwerk. Edoch, Damna toont zich met fragmentarische zangkunsten uit death en black metal van zijn ruwste kant. Het geeft extra pit aan het geheel, dat in de gedaante van elf nieuwe tracks bijna een uur van je tijd in beslag neemt. Dat uur vliegt wel voorbij, omdat er zoveel gebeurt.

Neem alleen maar een track als de opener ‘Rapture’, dan waad je in weelde met akoestische gitaaraccenten, volumineuze koren, symfonische arrangementen die het gitaargerichte materiaal meer elan geven en de dramatische ondertoon van het geheel. Deze stormachtige belevenis gaat imposant van start en – wat nog belangrijker is – zakt nooit naar het niveau van ‘teveel van hetzelfde’. Daar zorgen uitgekiende refreinen, spetterende gitaarsolo’s en de diversiteit in zangstijlen wel voor. In ‘Bride Of Night’ is naast Damna ook zangeres Heike Langhans te horen. Zij treedt buiten haar comfortzone, want geen weemoedige tristesse, maar vlotte samenzang met Damna in het refrein is haar bijdrage. Een ander mooi voorbeeld van de diverse zangstijlen horen we in ‘To The North’ waarin black metal screams, koorzang en gewone cleane Damna zang elkaar afwisselen. Zo biedt dit elfde studioalbum van het Italiaanse zestal ons elf stormachtige songs waarin de sfeer van het verhaal in flamboyante power metal met folktoets wordt getransformeerd tot een aanstekelijk geheel.