De eerste full-length plaat van de Zweedse band Electric Boys, zijnde het uit 1989 stammende ‘Funk-O-Metal Carpet Ride’, wist me meteen te overtuigen en dat niet in het minst door zijn eigenzinnige karakter en prima song materiaal. Het album kende nogal nogal wat funk-invloeden en ondanks het feit dat dit zeker niet door iedere doorsnee metalhead gewaardeerd kon worden wist de band zich met dit debuut meteen op de kaart te zetten. Ook hun platen uit de begin jaren negentig (‘Groovus Maximus’ uit 1992 en ‘Freewheelin’ uit 1994) waren zeer te moeite waard en niets leek een mooie toekomst in de weg te staan, maar toch werd het daarna angstvallig stil rondom dit talentvolle gezelschap. Die stilte werd in 2011 pas weer doorbroken met ‘And Them Boys Done Swang’, waarna men middels het in 2014 verschenen ‘Starflight United’ en het uit 2018 stammende ‘The Ghost Ward Diaries’ weer enige regelmaat in hun release-schema wist te brengen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de laatste platen volledig gemist heb, maar op basis van het geëtaleerde kwaliteitsniveau van het song materiaal op dit nieuwe album ‘Upside Down’ zal ik die binnenkort zeker gaan toevoegen aan mijn persoonlijke collectie.

Nog altijd is de muziek van dit rondom zanger gitarist Conny Bloom geformeerde vijftal erg eigenzinnig en smeden ze de invloeden uit diverse genres en periodes naadloos aan elkaar tot erg fraaie nummers, die wel een aantal luisterbeurten zullen vergen voordat de ware schoonheid zich echt gaat openbaren. Maar albums die tijd vergen om te groeien zijn vaak de beste en dat is in het geval van deze ‘Upside Down’ niet anders. Starten met de meer dan zeven minuten durende instrumental ‘Upside Down Theme’ is zeker gewaagd te noemen, maar onderstreept des te meer het eigenzinnig karakter van de Electric Boys en het mooiste is dat het verdomme nog werkt ook. Na deze lekkere binnenkomer is het verder nog genieten geblazen van klasse tracks zoals ’Tumblin’ Dominos’, het aan Hanoi Rocks refererende ‘Globestrutter’ en de ballad ‘It’s Not The End’ (wat voor mij het absolute hoogtepunt van deze plaat is) om er maar een paar te noemen, maar eigenlijk is er geen enkel zwak nummer op ‘Upside Down’ te bespeuren. Het song materiaal is lekker gevarieerd en ijzersterk, de muzikale invulling is prima en ook de stem van zanger Conny Bloom heeft nog niets van zijn charme verloren. Zoals gezegd was de band enigszins van mijn netvlies verdwenen, maar ‘Upside Down’ laat op niet mis te verstane wijze horen dat Electric Boys anno 2021 nog steeds in staat is om mijn muzikale hart sneller te laten kloppen.