In vetgedrukte letters ‘te volgen’ noteren in één van m’n onoverzichtelijke Excel bestandjes. Zo een aangename kennismaking was het met Edoma. Onverwachts, beetje overdonderend ook toen ik er een nummer van hoorde passeren en ik meteen dacht: “hmm, daar kan ik wel iets mee.” Even gecheckt op het www en blijkbaar hadden zij een album uitgebracht in mei 2020. Kort daarna krijg ik de digitale promo toegestuurd met releasedatum 21 februari. Wat extra opzoekwerk maakt het allemaal een beetje duidelijk. De Russische band, opgericht in 2017 trouwens, heeft dit debuut ‘Immemorial Existence’ digitaal en op cassette uitgebracht via het vrij nieuwe Engelse label Analög Ragnarök en zo kwam het album op de radar van Petrichor, die nu de LP en cd versie op de markt gaan brengen.

De intro lijkt een intro als een ander, maar de gitaar die na enkele seconden invalt, tovert meteen een glimlach op m’n gezicht. De instrumentale start van ‘Herald Of Death’ doet me verder opfleuren en wanneer de vocalen door komen ben ik eigenlijk al verkocht. Met precisie gebracht, zwartgeblakerd metaal, dat op het eerste zicht een beetje overproduced lijkt, maar bij nader aanhoren zo moet klinken om de barre sfeer te benadrukken is wat Edoma tentoon spreidt. Het titelnummer pakt je naar je strot, maar terwijl je stilletjes dreigt te stikken, blijf je toch onverstoord headbangen. Bij momenten neigt het naar death metal, maar altijd met zwavel omgeven. Meestal knarst men er scherp priemende, glasheldere black door. Geen ouderwetse toestanden te vinden hier, en evengoed verstoken van rauwe elementen die tegenwoordig weer helemaal in zijn. Met het moderne geluid en de hedendaagse twist in de tragere stukken gaat Edoma moeiteloos de nieuwsgezindere zielen inpakken, maar dat zal ouderwetse brompotten als ik er niet van weerhouden deze ‘Immemorial Existence’ beter dan goed te vinden. Ik zou hier wel enkele namen ter vergelijking kunnen droppen, maar dat zou de band oneer aandoen. De nummers hebben met vier tot zeven minuten de ideale lengte. Had ook niet echt anders gekund, gezien ze met negen zijn en afklokken op een aardige drie kwartier. Niet te lang blijven miezeren over hetzelfde is hier de boodschap, wat mij niet echt lijkt te lukken momenteel. De basgitaar had iets zuiverder mogen binnen komen, maar dat kan ook aan mijn apparatuur liggen, want het studiowerk van Kostek Dolganov, die eerder voornamelijk met Russische death metal bands werkte (check Pyre en Grond!) is gewoonweg uitstekend.

Edoma is een meer dan aangename verrassing in deze kille tijden. Ik had ze vorig jaar reeds moeten onderscheppen, maar het feit dat ze, vooral dankzij henzelf, nu toch tot in mijn huiskamer zijn geraakt maakt me in ieder geval blij. In mijn ogen verplichte kost voor al wie zich niet vastpint op één segment binnen het black metal genre. Wie bijvoorbeeld alleen maar gruizige lo-fi badkamerblack wil, mag zich onthouden. De rest: aanschaffen die handel!