Het debuutalbum van het Franse Ecclesia, De Ecclesiae Universalis, is alweer even geleden. Er is tijd verstreken, jaren voorbij gegaan, wereldgebeurtenissen begonnen en nog gaande. Ofwel, genoeg tijd voor deze band om zich verder te gaan ontwikkelen en metal op de markt te brengen waar menigeen naar luisteren en deel van wil zijn. Ik ga je vast verklappen dat dit een positieve recensie gaat zijn.

En waarom dan? Dat weet ik dus niet precies. Ecclesia valt in een categorie waar ik persoonlijk niet bijzonder warm van wordt. Ik heb ze nog steeds niet live gezien (maar zal daar wel een punt van maken als ze ergens in de buurt zijn) maar Ecclesia maakt metal in het genre bombastisch en theatraal, en ik kan me voorstellen dat dit op het podium sterk naar voren komt. En dan denk ik al gauw aan Powerwolf. En Powerwolf is niet bepaald een band waar ik mee geassocieerd wil worden. (Een leuke gateway-band, zoals marijuana een gateway-drug is naar het zwaardere werk, maar niet bepaald metal.) Maar Ecclesia klinkt voor mij, ook door [url=https://arrowlordsofmetal.nl/ecclesia-interview-met-frater-arnhwald-the-witchfinder-general/]het interview[/url] dat wij een tijd geleden met ze hadden, oprecht en geïnteresseerd om de krachtige boodschap van metal de wereld in te helpen.

Net zoals op hun debuutalbum horen we ook nu een zwaar heavy metal geluid, dat niet veel met doom te maken heeft. Ik zeg dat omdat ze zich wel nog steeds als een doom/metal band verkopen. Maak je geen illusies, de doom is hooguit in 1 of 2 % procent van de muziek te vinden. Dit is gewoon bombastische heavy metal. Zes personen met maskers op, in rode gewaden, die een inquisitie bezigen tegen de heksen. Het eerste nummer (na de intro), ‘If She Floats’, is daar een duidelijke getuige van. De ultieme ziekheid van deze periode van het katholicisme wordt maar al te duidelijk. Muzikaal is het wederom een gevaarlijke balans tussen gitaren en orgel, maar Ecclesia weet ook op het tweede album deze balans perfect in stand te houden. Stevig wordt er vooruit gemarcheerd en nergens betrappen we Ecclesia erop geen verstand van zaken te hebben. Hoogtepunt is het zware, vooruitstrevende ‘Harvester Of Sinful Souls’, waarvan ik denk dat het wel een cover moet zijn, maar nergens vind ik daar bewijsmateriaal van. Het Sabbath of Candlemass gehalte van dit nummer is om je vingers bij op te eten en ja, dan toch wel een beetje doomy. Eventjes schuurt het aan de grens van blijheid, maar als het orgel overloopt in de gitaarsolo voel je je weer omarmt door de mantel van doom. Dit nummer, het laatste voor de outro, is waarom dit album een score van 80 krijgt in plaats van 75. Ik hoop van harte dat ze hier op door gaan borduren op het volgende album. Een erg interessante band om te blijven volgen.