Dynamo Metalfest 2024 in IJssportcentrum, Eindhoven, zondag 18 augustus 2024
“Holy shit, de energie knalt van het podium af. Vanaf de eerste noten die Rick uit zijn gitaar het publiek in slingert staat iedereen en alles strak.“
Dynamo Metalfest dag 3 gaat beginnen, met gisteren een geslaagde dag kan het met de namen op de poster van vandaag eigenlijk niet fout gaan. Dus we hebben er weer zin in.
4 september 2024 I Tekst: Perry Boleij en Hans Lievaart I Foto’s: Hans Lievaart en Perry Boleij
We schrijven zondag 18 augustu als om tien voor half twaalf dag drie los barst van Dynamo Metal Fest. Dit doen we met niemand minder dan onze zuiderburen Hippotracktor. Net voor Dynamo Metal Fest lanceerde ze hun tweede album, ‘Statis’ geheten. Deze band uit Mechelen zet een serieus potje progressieve metal neer, wat eigenlijk allesomvattend is. Het is zeer melodieus en bevat ook het nodige potje groove. Al is het publiek nog niet in grote getalen aanwezig, door de muziek en de stage performance van Hippotracktor staat iedereen gelijk aan. De toon is gezet. Een dijk van een opening van dag drie.
Op het hoofdpodium beginnen we vandaag met Left To Die. 2 leden van deze band, Rick Rozz en Terry Butler, waren gitarist en bassist op de albums ‘Scream Bloody Gore’ en ‘Leprosy’ van Death. En met deze tour spelen ze nummers van die 2 vette albums. Maar omdat ze helaas maar 40 minuten hebben, komen de meeste nummers van ‘Leprosy’. Met onder meer nummers als ‘Left To Die’, waar Matt Harvey overigens net iets te laat terug bij de microfoon is. ‘Choke On It’ en ‘Pull The Plug’ zijn natuurlijk voor de oude garde, die hier behoorlijk aanwezig is, lekkere meebrullers, en ondergetekende doet zeker mee. Drummer Gus Rios zit er lekker in dus het is een mooie Death tribute en aan het aanwezige publiek te zien ben ik niet de enige die dit gaaf vind.
Na Left to Die op main is het de beurt aan onze vrienden van Martyr. Martyr is terug op Dynamo Metal Fest, en hoe?. Holy shit, de energie knalt van het podium af. Vanaf de eerste noten die Rick uit zijn gitaar het publiek in slingert staat iedereen en alles strak. Martyr manifesteert zich als een power metal band, super powermetal band zullen ze bedoelen. Rob, verantwoordelijk voor de vocals, slingert de hoge noten het veld over of het de normaalste zaak van de wereld is. Laten we vooral ook niet de rest van de band vergeten. Samen met Justin, Vinny en Elwin zijn deze heren een quintet. Een snaarstrakke band die elkaar goed aanvoelen, contact hebben met publiek en fotografen. Een dijk van een optreden heren, complimenten.
De volgende band op het hoofd podium ken ik persoonlijk niet dus ik ga er onbevooroordeeld naar luisteren. Green Lung is een Britse stoner-doom band opgericht in 2017. Muzikaal klinkt het niet slecht en er zitten best gave heavy stukken bij, maar Tom Templar, de zanger, klinkt heel erg dramatisch terwijl hij door laat schemeren dat hij echt wel een goede stem heeft. Maar voor mijn gevoel komt die niet altijd tot zijn recht en dat is jammer.
Onze zuiderburen pakken dit jaar goed uit op Dynamo Metal Fest. Band nummer drie doet zijn aantreden op Kink distortion stage. Carnation is de tweede Belgische band voor deze dag. Ook deze heren hebben er duidelijk zin in en brengen een serieus potje death ten gehore, wat ook duidelijk door het publiek wordt gewaardeerd. Dit doet de band goed en zanger Simon Duson doet er nog maar eens een schepje bovenop. Goed te vermelden is dat deze heren toch al wel op serieuze podia heeft gestaan, om 70 000 Tons of Metal, Graspop Metal Meeting en Alcatraz Festival maar eens te noemen. Jammer dat we na een half uurtje weer afscheid van Carnation moeten nemen.
Dan een band die een paar jaar geleden ineens op mijn pad kwam en daar ben ik heel erg blij mee. Soen bestaat uit drummer Martin Lopez (ex Opeth). Dit is ook de mede oprichter, samen met zanger Joel Ekelӧf. Bassist is de Oekraïense Oleksii ‘Zlatyjar’ Kobel en de band wordt compleet gemaakt met multi-instrumentalist Lars Ahlund. In het begin heb ik het gevoel dat de stem van Joel niet helemaal lekker klinkt maar ik denk dat dat het geluid is. Maar bij het 2e nummer ‘Martyrs’ gaat het los en klinkt het zoals Soen moet klinken. Het publiek zingt dan ook uit volle borst mee, wat voor een smile op de zanger zijn gezicht zorgt. De progressieve band heeft vandaag ‘Memorial’ als hoofddoel gesteld. Dit album uit 2023 is goed voor 4 nummers van de 7 die ze vandaag spelen. Maar nummers als ‘Lotus’ en ‘Antagonist’ worden ook goed ontvangen op de ijsbaan. Het optreden is kwalitatief, van een hoog niveau en ik weet weer waarom ik ze zo goed vind. Ook hierbij geldt weer dat het jammer is dat ze maar 3 kwartier de tijd hebben, maar ja die zijn dan ook bijna superieur.
We tikken alweer half vier aan als het de beurt is aan Eternal Champion die uit Austin, Texas zijn overgekomen. De band staat als heavy metal te boek, al vind ik daar het stalen masker van Jason Tarpey dan weer niet geheel bijpassen, maar dat zal zeker aan mij liggen. Na een kwartiertje luisteren merk ik dat ik er niet in kan komen. Het oogt rommelig, soms net buiten de lijntjes, qua zang. De mannen maken wel goed gebruik van het podium, dat is zeker. Kijken of Bay Area mij terug in de wedstrijd kan brengen.
De volgende club muzikanten op het hoofd podium is er één waar heel veel mensen naar uitkijken. Bay Area Interthrashional. Deze heren en 1 dame die bij elkaar verzameld zijn door Forbidden gitarist Graig Loceiro zijn stuk voor stuk klassemuzikanten. En de vorige keer was het een groot feest op en naast het podium, het plezier wat deze mannen en 1 vrouw tentoon spreiden is zeer aanstekelijk. Al vanaf het eerste nummer ‘Hit The Lights’ is het een feest van herkenning, Graig vertelt dat ze om en om Metallica en Exodus nummers zullen spelen, want het is een eerbetoon aan Cliff Burton en Paul Baloff. Dus komen er allemaal vette songs voorbij, ‘A Lesson In Violence’, ‘Motorbreath’, ‘Seek And Destroy’ en ‘Pirahna’ om er maar een paar te noemen. De lijst van artiesten op het podium is de feestvreugde al waard als je alleen al naar de namen kijkt. Op gitaar hebben ze Daniel Decay (Exciter), Mikey Doling ( Channel Zero), Ted Aguilar ( Death Angel), Michael Gilbert (Flotsam & Jetsam) en Steve Conley ( Flotsam & Jetsam). Op de drumkruk zitten onder andere Chris Kontos ( Forbidden, ex Machine Head) en Gus Rios ( Left To Die). Op zang zijn Matt Harvey ( Left To Die), Norman Skinner (Forbidden) en Erik AK (Flotsam & Jetsam) te horen. Harold Oimoen ( ex D.R.I., maar we kennen hem ook als fotograaf van het boek ‘Murder In The Frontrow’) speelt bas op 2 nummers, maar hangt vooral de clown uit op het podium. Hij heeft een geweldig pak aan en spuwt ook nog even vuur. Becky Baldwin (Mercyful Fate) speelt ook nog bas en bij het laatste nummer ‘Strike Of The Beast komt het neefje van Paul Baloff zoals hij aangekondigd wordt in de rood met witte CCCP trui die zo kenmerkend was voor zijn oom het nummer van Exodus zingen om er met een knaller uit te gaan.
Ooit gestart als Idle Hands, maar moest deze naam al snel laten gaan omdat Idle Hands al geregistreerd was. Unto Others is het geworden. Unto Others brengt een mix van gothic/heavy metal. Nu is gothic iets waar ik niet zo veel mee heb, dus laat me aangenaam verrassen. Ook hier kan ik er niet echt de vinger opleggen. Begrijp me niet verkeerd, Unto Others speelt met toewijding, dat is zeker en het gitaarwerk van Sebastian Silva is absoluut niet slecht. Brandon Hill, die de bassen voor zijn rekening neemt en drummer Colin Vranizan nemen hun job serieus. Jullie voelen de maar al aankomen. Het komt een beetje eentonig over en het is een rommeltje qua stage performance. Maar we komen voor de muziek, dus mag deze band absoluut als positieve toevoeging worden genoemd.
De volgende band is een mix van heavy metal, punkrock en reggae. Skindred is een collectief uit Wales en met zanger Benji Webbe hebben ze een frontman die ook af en toe als clown doorgaat. Met zijn verkleedpartijtjes en uitspraken krijgt hij wel de kunstijsbaan in beweging. Sorry dat ik het zeg, muzikaal vind ik het niet zoveel voorstellen. Maar de podiumpresentatie maakt alles goed. De energie die deze heren afgeven is geweldig. Benji zegt “jullie zullen wel denken wat is dat nu voor een rare bruine snuiter maar ik houd echt van metal, Saxon en Slipknot bijvoorbeeld”. Hij wil op een of ander manier zichzelf bewijzen ofzo, is niet nodig Benji, wij komen voor de muziek en wie dat geluid produceert maakt niet uit, als het maar heavy is. Bij een geluidsfragment van ‘Jump’ van Van halen gaat het publiek helemaal los en vervolgens krijgt hij het ook nog voor elkaar om iedereen te laten zwaaien met t-shirts mooi om te zien en uiteindelijk toch een leuk optreden.
Om de muziek van Bodysnatchers te beschrijven kom je al snel bij termen uit als bruut en mega lomp. De Amerikaanse deathcore heren zijn uit Melbourne, Florida overgekomen om dit ook op Dynamo Metal Fest neer te zetten. Bassist Kyle Shope heeft zijn bas lekker hard uitgemixt staan en samen met de enorme bulder van zanger Kyle Medina, laat Bodysnatchers de ijsbaan op zijn grondvesten schudden. Actie genoeg op het podium dus dat zit wel snor. Het publiek geniet overduidelijk. Het is goed te zien dat de jongere metalgeneratie dit ook zeker kan waarderen en dat doet Bodysnatchers dan ook goed. Voor mij, als de wat oudere generatie heb ik gemengde gevoelens. Goed te zien dat Bodysnatchers de jongere generatie weet te entertainen, muzikaal is Bodysnatchers voor mij de dertiende band in het dozijn.
Igorrr speelt een mix van blackmetal, triphop, breakcore en death metal. Igorrr is een idee van de Fransman Gautier Serre. De show begint met een DJ en dat is behoorlijk ongebruikelijk op een metalfest. Marthe Alexandre is de evil mezzo sopraan die laat horen dat ze heel wat in haar mars heeft en laat zien dat ze heel kwaad is. Drummer Remi Serafino heeft het heel druk maar voert zijn taak goed uit. Het is heel hard en heel lief en zacht tegelijkertijd en het is heel veel om te verhapstukken… Dat kun je zien aan het publiek, dat hier merkbaar gemengde gevoelens over heeft. Sommigen vinden het helemaal geweldig en staan dan ook vooraan het podium mee te zingen maar weer andere vinden het helemaal niks. Ik moet hier ook even van bijkomen moet ik zeggen.
Alweer aanbeland bij de laatste band op distortion stage. Dynamo Metal Fest 2024 nadert het einde. We laten die gedachten maar snel varen, het is te gezellig. Nestor is, na wat we vandaag meegemaakt hebben, wellicht een vreemde eend in de bijt. Maar wel een enorm positieve. Nestor is een Zweedse melodieuze hardrockband met een duidelijke missie zoals ze zelf verkondigen “Nestors missie is om de glorie van rock te herstellen en te beschermen”. Deze missie neemt men ook zeker serieus en dat is ook wat deze band grootgemaakt heeft. Vergeet niet dat Nestor al meer dan dertig jaar meedraait en in die tijd podia heeft gedeeld met de groten der aarde, als Alice Cooper, Def Leppard en Europe, om er maar eens een paar te noemen. Ik, die toch al een aantal jaartje meeloopt, krijg dan ook flashback’s richting de eighties. Hun optreden ervaar ik als een reis door de rock-tijd. Ik hoor Journey, Forneigner en Aerosmith. Nummers als ‘Kids In A Ghost Town’, ‘Unchain My Heart’ en ‘On The Run’ worden door de energieke zanger Tobias Gustavson als een warme deken over het publiek verspreid. Een aangename en energieke afsluiter voor het distortion stage.
De Britse headliner van het hoofdpodium behoeft geen introductie neem ik aan. Saxon begint een beetje mat, heb ik het gevoel. Ze starten met het titelnummer van hun laatste plaat ‘Hell, Fire And Damnation’ maar als ze dan meer oud werk spelen komt het goed met dat matte ‘Heavy Metal Thunder’ en ‘Dallas 1 P.M.’ zijn daar voorbeelden van.
Het publiek vind het helemaal geweldig en zingt een hoop nummers letterlijk mee, inclusief de heren van Bay Area Interthrashional, die achter mij staan mee te lallen. Geweldig is dat, hoeveel plezier die mannen al heel de dag hebben. De muziek doet hier absoluut zijn werk want de show is ergens wel een beetje veel van hetzelfde. Bij ‘Denim And Leather’ bijvoorbeeld vraagt Biff om een battlevest van iemand uit het publiek en houdt dat heel het nummer aan. Wel leuk om te zien hoe Biff Byford het publiek bespeelt met humor en natuurlijk zijn geweldige stem.
Met ‘Princess Of The Night’ eindigt deze gave show en ook weer een mooie editie van Dynamo Metalfest, jammer dat er een stuk minder mensen zijn geweest dan andere jaren. Volgend jaar de 10e editie met nu al een paar mooie namen 15, 16 en 17 augustus 2025 zijn we weer op de kunstijsbaan te vinden dat is zeker.
Social media