Dynamo Metalfest 2024 in IJssportcentrum, Eindhoven, zaterdag 17 augustus 2024
“Deze vierkoppige groep opereert als een eenheid waar werkelijk niks aan op te merken is. De vocalist Norman Skinner perst er een aantal hoge noten uit waar een ieder toch wel adembenemend van staat te genieten“
Dynamo Metalfest is al voor het 9e jaar een festival waar ik heel graag naar toe ga, dit door de fantstische sfeer en natuurlijk de vette muziek. De organisatoren krijgen het toch altijd weer voor elkaar om een veelzijdig programma neer te zetten ook dit jaar weer.
4 september 2024 I Tekst: Perry Boleij en Hans Lievaart I Foto’s: Hans Lievaart en Perry Boleij
De winnaar van de Dynamo bandbattle, Cellarpigs, mag het spits afbijten op het Kink Distortion stage. Deze jonge mannen zijn zeer beïnvloed door de thrashmetal uit de jaren 80 en hebben er hun eigen moderne versie van gemaakt. Ze krijgen een half uurtje en die nemen ze met beide handen aan om hun debuutalbum uit 2022 te laten horen. Het geluid is goed te noemen en de boys razen er flink op los, er komt zelfs een pas uitgebrachte nieuwe single ‘The Gates Of Hell’ voorbij die mij in het begin een beetje aan Slayer doet denken en met de twinleads klinkt het wel kei vet. Een goed begin van de zaterdag kan ik wel zeggen.
Op dag twee van Dynamo Metal Fest is het de eer aan de Warkings om de aftrap op het hoofdpodium te doen. Deze Duits/Oostenrijkse powermetal formatie staat bekent om hun kledij en hun nummers die vooral over oorlogen en hun krijgers gaan. Voor mij de eerste keer dat ik deze heren en niet te vergeten de dame live mee mag maken. Ondanks dat het vroeg is en het publiek nog niet helemaal wakker is, zit de sfeer er toch gelijk goed in. Dit komt vooral door de energie die de band heeft meegebracht en de interactie met het aanwezige publiek. Maar we mogen toch ook opmerken dat zanger Georg Neuhauser of, The Tribune, zoals hij aangesproken dient te worden donders goed bij stem is. Halverwege het optreden wordt er met zang nog een schepje bovenop gedaan door Morgana la Fey toe te voegen. Als tijdens het toch wel korte optreden ook de jongere generatie op het podium wordt gehaald, is de aftrap voor Dynamo dag twee wel een feit. En dan hebben we weer 5 minuten om bij het andere podium te komen ja het is best een sport zo’n festival.
Nakkeknaekker is een Deense old school deathmetal band en de naam betekent nekbreker dus dat beloofd wat. Ik zeg wel oldschool maar de band is pas vanaf 2020 bezig en ook dit zijn weer een stel snotneusjes die potverdorie lekkere muziek maken en live klinkt dat ook wel heel lekker. Ze hebben de afgelopen tijd een live reputatie opgebouwd van heb ik jou daar en inderdaad ze doen hun reputatie eer aan. Ze beginnen redelijk rustig maar het wordt snel wat heftiger en dan kunnen we een half uur Nakkeknaekken, heerlijk dit.
We rennen van Kink distortion stage naar mainstage om Flotsam & Jetsam te zien en te horen. De heren uit Phoenix, Arizona behoeven geen nadere introductie volgens mij. De mannen van Flotsam en Jetsam brengen vanaf begin jaren tachtig al een stevig potje thrash. Ze laten dan ook op dynamo nog even horen dat ze dat nog lang niet verleerd zijn. Men heeft ervoor gekozen om oud en nieuw materiaal met elkaar af te wisselen. Dit wordt dan ook merkbaar door het publiek gewaardeerd. Of het nu ‘Hammerhead’, ‘I live you die’ of ‘ No place for disgrace’ betreft, het publiek geniet hier zeker van. Jammer dat het na een zeven tal nummers alweer voorbij is. Voor mij een van de toppers van vandaag.
Distant is een downbeat deathcore band uit Rotterdam en Slovenië en is de derde band op het kink distortion podium. Ik moet eerlijk bekennen dat deathcore mij niet zo ligt maar bij deze band zitten er van die lekkere trage stukken bij nog wel alles vernietigend maar voor mij als oude mens toch iets beter te verhapstukken. Het veelal jeugdige publiek slikt dit als zoete koek en als er dan strandballen met hun logo erop het veld op gegooid worden en de gitarist vervolgens van het podium af gaat crowdsurfen dan kunnen deze heren niet meer stuk. Als nu de nekspieren nog niet warm zijn dan weet ik het niet meer.
Time flies when you’re having fun en we tikken inmiddels alweer half vier aan. Tijd voor de derde band op main. De deathcore mannen van Whitechapel uit Knoxville, Tennessee betreden het podium. Inderdaad, we hebben het hier over Whitechapel, vernoemd naar het district waar Jack the Ripper ooit actief was. Ondanks dat er soms stilte tussen de nummers valt, is een ding wel duidelijk. Frontman Phil Bozeman staat duidelijk in sloopkogel mode met volledige ondersteuning van de gitaristen en Gabe Crisp die stevig in de snaren van zijn bas hangt. Dat samen met de drums van Brandon Zackey, maakt dat Whitechapel een stevig potje deathcore neerzet. Het publiek beloont Whitechapel dan ook met een bijpassende moshpit. Na vijfenveertig minuten Whitechapel moeten we toch even op adem komen. En dat kan met de volgende band op het andere podium.
Blackbriar tapt weer uit een ander vaatje maar ik moet zeggen dat is ook wel een lekker vaatje. Al moet de stem van zangeres Zora Cock voor mijn gevoel in het begin nog een beetje opwarmen, want het is niet helemaal zuiver. De band speelt alternatieve, symfonische, gothic metal en dat doen ze met zoveel energie en passie dat het aanstekelijk werkt op ondergetekende. 7 nummers krijgen we te horen en zien van deze heren en dame. Met bombastische nummers als ‘Crimson Faces’ en ‘Deadly Diminuendo’ en met een heavy nummer als ‘Cicada’ pakken ze het aanwezige publiek in.
Forbidden mag om kwart voor vijf hun muzikale kunsten vertonen op mainstage. Ondanks dat deze band twee keer uit elkaar is gegaan, weer bij elkaar kwam en een naamsverandering heeft doorgevoerd, behoort Forbidden tot één van de succesvolste thrashers uit de Bay Area. En dat Forbidden een stukje thrash ten gehore kan brengen, wordt al meteen bij het eerste nummer ‘Infinite’ duidelijk. Deze vierkoppige groep opereert als een eenheid, waar werkelijk niks aan op te merken is. De vocalist Norman Skinner perst er een aantal hoge noten uit waar een ieder toch wel adembenemend van staat te genieten. Als ‘Forbidden Evil’ van het gelijknamige album ten gehore wordt gebracht, vormt zich ook de eerste moshpit bij Forbidden. Vele zullen er nog volgen. Forbidden zet een stevig stukje werk neer op Dynamo.
Dynazty is een powermetalband uit Zweden en maakt al vanaf 2007 muziek. Met 8 albums hebben ze al een aardige discografie en ‘The Dark Delight’ uit 2020 is het album waar ze drie nummers van spelen en daarmee is die dan ook hofleverancier. De heren zijn zeer energiek en de show is dan ook leuk om te zien en horen en ondanks dat ze vooraf gezien misschien niet in de line up paste, vind ik dit wel een van de hoogtepunten van de dag.
Na Dynazty op het Kink Distortion podium is het de beurt aan de formatie Clutch. Deze Amerikaanse rockers lopen ook al een aantal jaartjes mee. Vanaf 1991 om precies te zijn. Clutch trapt af met ‘X-ray Visions’ van het album ‘Psychic Warfare’, waarna ‘Firebirds’ en ‘Slaugter Beach’ volgen. Frontman Neil Fallon loopt een beetje onrustig over het podium heen, kijkend naar het publiek. De bandleden staan eigenlijk erg ver naar achter, waardoor alle aandacht door Neil wordt opgeëist. We gaan op dezelfde voet door met onder andere ‘ Burning Beard’ en ‘ Earth Rocker’. We komen maar niet in de wedstrijd. Was het dan slecht?, nee zeker niet. Neil is zuiver van stem en wordt perfect ondersteund door ruige riffs en snaarstrakke grooves van de band. Het zal komen dat we net Whitechapel en Forbidden achter onze kiezen hebben denk ik, maar ik vond het een mak optreden. Na een uurtje moet ook Clutch plaatsmaken voor de volgende band.
En die volgende band is Mental Cruelty, een deathcore / deathmetal band uit het Duitse Karlsruhe, die al vanaf 2015 een gruwelijke bak herrie maken. En zeker niet onverdienstelijk ook, want dit is live een strak stukske muziek. En daarmee krijgen ze vooral jeugdige mensen op de kunstijsbaan in beweging. Devang ploeg krijgt het behoorlijk druk met crowdsurfers tijdens deze show. De nummers vliegen je om de oren in de vorm van een stevige muur van geluid.
Amaranthe is een absolute topband van het eerste uur, met een dijk van een frontlady. Maar of de traditionele dynamo bezoeker op Amaranthe zit te wachten betwijfel ik. De eerder genoemde frontvrouwe Elize Ryd, ik zal jullie haar volledige naam besparen, is zoals altijd uitmuntend goed bij stem en klinkt op dynamo dan ook weer als een goed gesmeerd uurwerk. Amarante trapt af met ‘Fearless’ direct gevolgd door ‘Viral’. Het is een aangename verassing om te zien dat naar mate het optreden volgt, de traditionele metalhead Amaranthe toch wel weet te waarderen en doen heerlijk enthousiast mee. Aan Elize ligt het zeker niet en smijt net zo als altijd alle energie in haar optreden. Zo veel zelfs dat ze op een gegeven moment toch een momentje van rust in moet bouwen. Geen probleem overigens want daar is het dynamo publiek die de zang gewoon even over neemt. En ze heeft natuurlijk de zanger van Dynasty om haar te ondersteunen bij verschillende nummers. Amaranthe weet in ieder geval een heerlijk feestje neer te zetten op dynamo.
Na een uur Amaranthe zijn we net bij gekomen en dan krijgen we Paleface Swiss op het ‘kleine ’podium en die gaan er ook vanaf de eerste tonen al meteen vol tegenaan, met hun alles vernietigende deahtcore. Al is dit niet helemaal mijn genre, ik heb toch steeds meer zoiets van dit is eigenlijk wel vet wat deze Zwitserse heren doen. En ook hier is het publiek weer goed actief en dat is eigenlijk altijd wel gaaf om te zien. Marc Zeli, de zanger / brulboei van de band, wil ons er op wijzen dat we goed op onze gezondheid moeten letten. En na 50 minuten brute deathcore komen we tot de conclusie dat het een waardige afsluiter van dit podium is en dan vervolgens naar de laatste band van vandaag.
De klok slaat tien voor half elf, als daar ‘Raabjørn Speiler Draugheimens Skodde’ door de speakers het veld op wordt geblazen. Het is duidelijk de headliner van de zaterdagavond. Dimmu Borgir neemt bezit van het podium. Ook deze Noorse symphonic black metal iconen behoeven geen nadere introductie. Dimmu Borgir gaat namelijk ook al een aantal jaartjes mee, sinds 1993 om precies te zijn. De setlist die Dimmu Borgir heeft meegebracht bevat een elftal nummers die redelijk snel het ijssport complex wordt in geslingerd. ‘Spellbound (By The Devil)’, ‘The Insight and the Catharsis’, ‘Stormblåst’, ‘The Chosen Legacy en ‘Council of Wolves and Snakes’ worden snel, maar met uiterste precisie ten uitvoer gebracht en er is dan ook niks op aan te merken. Gitarist Thomas Rune Andersen, of moeten we Galder zeggen, trekt zoals gewoonlijk stevig aan de snaren. We jammer dat deze zelfde Galder een dag later bekend zou maken de band te gaan verlaten. We mogen concluderen dat Dimmu Borgir een waardige headliner was.
Social media