Voor de ins en outs betreffende de achtergrond van het nieuwe soloalbum van Doug (ook wel dUg) Pinnick, “Joy Bomb”, verwijs ik graag naar het interview dat ik onlangs met de met de hoofdrolspeler had.

Ik zal me in deze review dan ook volledig richten op de muziek. Doug maakt in zijn uppie andere muziek dan met zijn belangrijkste werkgever King’s X. Waren op zijn eerste soloalbums (die nog als Poundhound werden uitgebracht) nog wel referenties aan zijn broodheren te ontdekken, in recentere jaren heeft Doug een eigen stijl ontwikkeld die ergens tussen rock, sixties pop en psychedelica, soul en blues in ligt. Zijn specifieke stemgeluid en bastonen zijn echter erg specifiek waardoor de liedjes toch altijd iets herkenbaars hebben.

“Jon Boy” opent lekker uptempo waarbij de Brian May achtige gedubbelde gitaarmelodietjes opvallen. Het nummer swingt prettig voort, mede door de lekkere slaggitaarpartijen. Dat Doug ook een duistere kant heeft, is te horen in de tweede track “A long way from home” dat trager is en wat bluesy klinkt. Nog somberder (zeker qua tekst) is “I can’t fight this feeling” dat zelfs een aan Monomyth herinnerend toetsenintro kent. Met “Social Distancing” bevat het album ook een track over de pandemie waarin het album werd geschreven. Als je over twintig jaar je kinderen moet uitleggen wat er in 2020 en 2021 in de wereld speelde, is het afspelen van dit nummer voldoende. Muzikaal is het een erg relaxte track geworden.

Afwisseling is troef op “Joy Bomb”. Zo is de single “Key Changer” wat mij betreft gewoon een geheide hit, zeker met de lollige videoclip erbij. Lekker uptempo en… dansbaar! En luister eens naar die basgitaar in het begin, die gaat dwars door je heen. Dat Pinnick een groot liefhebber van Jimi Hendrix is wisten we al door de release van zijn vorige soloalbum “Tribute To Jimi: Often Imitated But Never Duplicated” (2018). Het is echter ook goed te horen op de track “Equally Divided” waarin de geest van Jimi via het wahwah pedaal van Doug rondwaart. De sixties invloeden zijn verder goed op te merken in “Love and Fear” dat opvallend poppy klinkt. “Slaves” is de hardste track van het album dat misschien nog wel de meeste affiniteit met King’s X heeft. “The Poison” doet mij in het begin aan het werk van Joe Bonamassa denken.

Met “Joy Bomb” levert Doug Pinnick een afwisselende, consistente en (uiteraard) zeer persoonlijke soloplaat af. Samen met het Grinder Blues album levert het een prettig bruggetje op tot de release van het nieuwe King’s X album volgend jaar.