Begin dit jaar stond ik in de AFAS Live naar het optreden van Dream Theater te kijken, waar ze het twintigjarige jubileum van ‘Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory’ vierden door het album in zijn geheel te spelen. Het bleek achteraf een van de laatste concerten te zijn die ik dit jaar heb mogen bezoeken, helaas was het er ook een met een dubbel gevoel vanwege de matige zang van James LaBrie. De band speelde tijdens dezelfde tour ook twee keer in Londen, een perfecte gelegenheid om beide avonden op te nemen, om zo alleen het allerbeste materiaal te gebruiken. Het resultaat hiervan is vanaf 27 november als live album en DVD in de schappen te vinden onder de naam ‘Distant Memories – Live In London’.

Als er een prijs zou zijn voor de lelijkste albumhoes, dan zou ‘Distant Memories – Live In London’ een goede kans maken om met de hoofdprijs naar huis te gaan. Laten we zeggen dat het maar goed is dat de hoes weinig invloed heeft op de muziek. Wie de band goed kent zal weten dat de mannen al een heel aantal livealbums hebben uitgebracht, als ik goed tel zijn het er al acht, waarvan de laatste, ‘Breaking The Fourth Wall’, zes jaar oud is. Is nummer negen heel anders dan album zeven of acht? In de basis niet. De muzikanten behoren bij de besten van hun disciplines, dus de muziek wordt, zoals je zou mogen verwachten, helemaal foutloos gespeeld. Ook de geluidsmix klinkt niet heel anders dan de voorgaande livealbums en is dus gewoon dik in orde. Dus wat is er anders?

De liedjes natuurlijk! De tour stond in het teken van twee albums, ‘Distance Over Time’ en ‘Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory’, dus praktisch alle liedjes komen van die twee albums. Uitzonderingen zijn ‘A Nightmare To Remember’ en ‘In The Presence Of Enemies’. De eerste CD, van de drie, is een verzameling van liedjes van het laatste album, en de twee uitzonderingen die hierboven zijn benoemd. Het begint met de eerste single van het laatste album, ‘Untethered Angel’, waarvan ik bij de release de voorspelling deed dat LaBrie dat live niet zuiver zou kunnen zingen. Die voorspelling komt op dit album niet uit. Ook ‘Fall Into The Light’, ‘Barstool Warrior’ en ‘Pale Blue Dot’ werden in Londen blijkbaar zuiver gezongen. De laatste twee CD’s zijn nodig voor ‘Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory’ en de bonustracks ‘At Wit’s End’ en ‘Paralyzed’.

Bij de zang van LaBrie moet ik wel even stilstaan, want het is inmiddels een angst geworden van vele Dream Theater fans om een liveshow te zien op een slechte dag van LaBrie. Begin dit jaar had ik zo’n dag in Amsterdam, zo’n beetje alle hoge noten werden gemist. Op het livealbum is alles in principe zuiver maar niet altijd even mooi, ik vraag mij dan ook af hoeveel nabewerking er aan te pas is gekomen. Eerlijk is eerlijk, ik hoor geen bewijs van autotune of dat LaBrie in de studio nog wat heeft ingezongen. Toch vind ik dat het vaak klinkt alsof LaBrie het heel zwaar heeft, de noten komen er niet makkelijk meer uit en hij maakt het zichzelf soms nog moeilijker door een alternatieve zanglijn te zingen die nóg lastiger is. Hij articuleert soms ook niet meer goed en plakt dan wat woorden onverstaanbaar aan elkaar vast. En hoewel dat niet nieuw is heb ik dat ook nooit eerder zo duidelijk gehoord als op ‘Distant Memories – Live In London’, maar wellicht wordt dat versterkt door mijn ervaring tijdens het optreden in Amsterdam. Hoe dan ook, de zangprestatie van LaBrie op het livealbum is overduidelijk beter dan bij het optreden in Amsterdam waar ik bij was.

De grote vraag is eigenlijk waarom iemand ‘Distant Memories – Live In London’ zou moeten kopen. Voor de super-fan is het natuurlijk een kwestie van de verzameling compleet maken en voor de liefhebbers van het laatste album is het natuurlijk leuk om die liedjes in een live-setting te horen. Maar hoe zit het met de normale fans? Of de mensen, zoals ik, die het laatste album niet heel bijzonder vonden? Daar zijn, om eerlijk te zijn, niet zo veel argumenten voor te noemen. Als je het wilt luisteren voor de live versie van ‘Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory’ dan kan je misschien beter grijpen naar ‘Live Scenes From New York’, die productioneel misschien net wat minder goed is maar waar LaBrie wel wat beter klinkt (hoewel hij ook daar niet perfect zingt). De enige reden die ik kan bedenken is om de band te steunen, om de collectie compleet te hebben, of vanwege het uitstekende beeldmateriaal. Muzikaal is de band fenomenaal maar in een review vind ik ook dat ik moet kijken naar de meerwaarde die een album biedt en dan ben ik niet overtuigd. Een prima plaat om aan te schaffen, maar zeker geen man overboord als je deze links laat liggen.