‘Zij die door het leven rondzwerven zijn dolende’, dat is al sinds het begin de lijfspreuk van de Nederlandse rockband Dool, met Raven van Dorst als eclectische blikvanger. In 2017 trok men de aandacht met het ravissante debuut ‘Here Now, There Then’, drie jaar later kwam ‘Summerland’ uit tijdens de pandemie. De opmars van de band werd even gestokt, om er nu met volle kracht tegenaan te gaan op ‘The Shape Of Fluidity’ als derde wapenfeit.

Er zijn enkele nieuwigheden te vermelden. De band heeft in Vincent Kreyder een nieuwe drummer gevonden en voor het eerst werkte Raven zo intens samen met de andere gitaristen Nick Polak en Omar Iskandr, al vanaf het prille begin van het schrijfproces. Verpakt in een mistige hoes van Valnoir, ontvouwt de inhoud zich song per song op een aangename en doortastende manier. Elementen van metal, doom en stoner verrijken de muziek en creëren alzo voldoende spanningsbogen in de – soms lange – songs. Vocaal blijft Raven relaxt en beheerst bezig, met een zweem van melancholie in de stem, maar de teksten zijn persoonlijker dan ooit. De weg die afgelegd is om in het reine te komen met jezelf is een thema dat iedereen zal aanspreken, maar in de fraaie, met gitaarsolo’s beladen songs klinkt dit nog net wat meer integer.

De stuwende rock met een duister randje van ‘Venus In Flames’ en het rustigere ‘Self-Dissect’ is – met drie gitaristen in de band – een walhalla voor fans van stuwende bravoure met een mysterieuze tint. Het titelnummer heeft een sluimerend, slepend karakter en het instrumentale ‘Currents’ wordt gekruid met een snuif psychedelica. Dool spreekt een breed publiek aan, dat verklaart dat ze deze zomer zullen spelen op diverse festivals als Pinkpop, HellFest en Prophecy Fest. ‘Hermagorgon’ is één van de eerste songs die men schreef voor dit album en in deze hoedanigheid heeft deze track de muzikale richting bepaald van ‘The Shape Of Fluidity’. Meegaan met de maalstroom van het leven en intussen toch soelaas vinden in dit ondermaanse oord, dat is de kern van de zaak. Het breekbare ‘House Of A Thousand Dreams’ en het van droge percussie voorziene ‘The Hand Of Creation’ verleiden ons tot het besluit dat de tweede helft van dit album nog sterker uit de verf komt dan het begin. Dit is een album dat je in één ruk wil beluisteren, om dan meteen een verlangen te voelen tot opnieuw beluisteren. Want na enkele luisterbeurten raak je wel degelijk gehecht aan elke song en hoe de flow van dit album verloopt.