In Dold Vorde Ens Navn hebben vier gerenommeerde muzikanten uit de Noorse black metal scene elkaar gevonden met als streefdoel om de muziek te maken waar zij van houden. Uiteraard is er bij momenten puike black metal furie te merken, maar het gaat veel verder. In 2019 brachten zij als eerste teken van leven de EP ‘Gjengangere I Hjerttets Mørje’ uit, nu gevolgd door een volwaardig debuutalbum ‘Mørkere’ via de black metal afdeling van Prophecy Productions, Lupus Lounge.

Het begon allemaal bij een glas bier aan de toog toen de oprichters Haavard Jørgensen en Kai S ‘Cerberus’ Halvorsen besloten om voor het plezier een song op te nemen waarin ze teruggaan naar de jaren negentig. Haavard had eerder gespeeld in de death metal band Eczema waaruit Satyricon ontstond en daarna (in 1993) in Ulver. Cerberus was eerder geluidtechnicus in de S.R.F. studio in Oslo waar hij werkte met bands als Dimmu Borgir, Aura Noir, Ved Buens Ende en Dødheimsgard (waarin hij later drums en ook bas speelde). Het lag dus in de lijn der verwachtingen dat ze de frontman van Dødheimsgard, Vicotnik, aantrokken om de teksten te schrijven en de zang te doen. Deze band en ook Ved Buens Ende staan in de annalen geschreven als avontuurlijke muzikanten die in het genre buiten de lijntjes kleuren. Achter de drums vinden we de laatste aanwinst bij Dødheimsgard, drummer Myrvoll die je mogelijk ook kent van Nidingr.

De muziek van dit viertal grijpt terug naar de jaren negentig, maar biedt erg veel afwisseling door toevoeging van strijkers, kalme passages en diverse zangstijlen. Het hellevuur waarin we gegooid worden in opener ‘Jeg Vil Ha Det Mørkere’ bulkt van razernij, maar melodieuze gitaren komen spoedig aanrollen. Terwijl men van jetje geeft, weerklinkt de verhalende knekelstem van Cerberus en de op en neer gaande gitaarlijnen zullen elke fan van black metal behagen. Het tweede nummer is eerder rockend en gitaarleads nemen de leiding. Het mediumtempo nummer kent schorre, verkondigende zang, maar later pakt men uit met weemoedige cleane zang. Deze zal dikwijls opduiken, waardoor het langste nummer ‘Det Falt Et Lys I Min Mørke Krok’ een prachtige verrassing is waar het roer omgegooid wordt. Tokkelende gitaren, weemoedige, gebroken stem en strijkers bepalen de sound. Pas na een drietal minuten zijn er vervormde elektrische gitaren en de ruwe stem. Later zijn er zelfs artistiek aandoende hoge zanglijnen, maar rockende passages komen ook voor, zodat Sarke en Vreid wel als referentiepunten kunnen gelden voor dit album.

De stop & go riffs van ‘Determinismens Paradoks’ worden geaccentueerd met schelle gitaarleads. Later zit er ook een snuifje waarzin verwerkt in dit nummer dat experimenteel eindigt. Het feit dat black metal muzikanten dikwijls iets hebben met klassieke muziek wordt op dit album mooi geïllustreerd. Luister maar naar het weemoedige begin van ‘Ensomhetens Rytter’ of de aanvang van ‘Er Det Maneskinn’, een song die lang kalm en kruipend verloopt om tegen het einde toch naar een intense climax toe te werken. Ook de afsluiter ‘Syke Hjerter’ houdt het eerder ingetogen, maar steeds staat en morbide sfeer voorop, zodat Dold Vorde Ens Navn weer een bijzonder begeesterende ontdekking van Prophecy is die ruwheid met verfijning laat samensmelten.