In het voorprogramma van vanavond staat het Britse Skindred. Op cd heeft dit viertal uit Newport mij nog nooit weten te boeien en ook live raakt het allegaartje van (dancehall) reggae, hiphop, rap, rock, funk, nu metal en een flinke hoeveelheid elektronica (dat vanavond van tape komt?) kant noch wal. Ragga metal en absoluut uniek noemt het viertal het zelf. Waarom heeft niemand mij verteld dat uniek tegenwoordig ook een synoniem is voor ronduit saai?

Zanger Clive John ‘Benji’ Webbe probeert de zaal op sleeptouw te nemen, maar een nogal tamme reactie is zijn deel. Dat hij, vooral in het begin van de show, niet veel verder komt dan voortdurend “Show me your fucking horns!” te roepen, helpt daar wat mij betreft ook niet aan mee. Naar mate het optreden vordert, wordt de reactie vanuit de volgelopen zaal iets beter, maar echt massaal erachter gaan staan? Nee, geen moment. Daar zijn de composities ook gewoon veel te schraal en oninteressant voor. En het spelen en laten meezingen door de zaal van een stukje van ‘Out of Space’ (The Prodigy) helpt wat mij betreft ook niet echt mee. De enigszins matte ontvangst zal de band ook niet helemaal ontgaan zijn: een oproep tot de befaamde ‘Newport Helicopter’ tijdens slot track ‘Warning’ blijft achterwege. Het neemt echter niet weg dat de band met een uitstekend geluid staat te spelen en de uitvoering wel goed is. Dit kan helaas niet voorkomen dat ik na een minuut of twintig besluit de rest van de drie kwartier dat Webbe & Co op het podium staan aan de bar door te brengen. Laten we het er maar op houden dat Skindred en ik geen gelukkige combinatie zijn en nooit zullen worden.

Even voor negenen dimt het licht in de zaal en schieten er beelden voorbij op het grote videoscherm  op het podium. Flitsen uit de geschiedenis van Disturbed worden in een bijna vijf minuten durend intro afgewisseld met allerhande teksten die daar uitstekend bij passen. “When music is the weapon, we are all indestructible”, When music is the weapon, you must believe in the cause” en “When music is the weapon, every fist has a voice”. Na het “When music is the weapon, we must evolve” volgen er beelden van het nieuwe album en schieten de lampen op het podium flitsend aan, waarna naadloos ‘Are you ready?’ wordt gestart. “Are you ready? Get up, get up! Get up, get up! Get up, get up!” Soms verdenk ik Draaiman ervan dat een deel van de teksten van Disturbed volledig op de live ervaring is geschreven. Er zijn haast geen betere woorden uit het repertoire van het viertal uit Chicago te bedenken om hun Evolution World Tour mee te openen. Het scherm zal de gehele avond actief blijven, er worden veelal close-ups van de show getoond, maar zo nu en dan trekken ook gedeeltes van video clips (‘Land of Confusion’) voorbij.

Helaas heeft er iemand besloten dat het geluid tijdens Disturbed nog een tikkeltje harder moet staan dan ten tijde van Skindred en daarnaast valt op dat Draiman wel erg prominent in de mix staat. Hierdoor komt de Disturbed frontman soms scheller door dan dat hij normaal gesproken klinkt. Iets minder had een beter gebalanceerd geluid gegeven. Nee, meer is niet altijd beter. De zaal lijkt er echter niet al te veel om te malen en de band wordt enthousiast ontvangen. De bezieling vanaf het podium slaat in de zaal aan. Om me heen wordt luidkeels meegebruld en intens genoten van de show.Dat Draiman altijd wel wat te vertellen heeft en daarmee een zaal weet te raken, wordt ook vanavond weer duidelijk. “I see all kinds of people, I see all colours of skin, tonight it doesn’t matter how much money you have in your pocket, it doesn’t matter what your sexual preference may be. None of us give a shit. It doesn’t matter what you believe or what you don’t believe. All that matters tonight is that when the right song is playing and everyone around you is singing it along with you and you all know the words, none of the bullshit that they are trying to fill your heads with, matters anymore. Tonight we are brothers, sisters, blood, family. Are you with me? The very notion that they try to convince you otherwise, simply stupifies me.” Een luide instemming vanuit de zaal is zijn deel, waarna de klanken van ‘Stupify’ over de volle zaal heen worden gegooid.

Waar in het begin er veel uit het gehele repertoire wordt geput, gaat bij de entree van ‘No More’ de focus op het meest recente album ‘Evolution’. Na deze track heeft de band ervoor gekozen de gevoelige, akoestische, langzamere tracks van het nieuwe album achter elkaar te spelen. Dat gaat echter een indrukwekkend intro aan vooraf. “Addiction and depression have taken too many. May I ask you something special? If you ever suffered from addiction and depression or know someone around you, please raise a fist. (wat massaal gebeurt) Just look around you: you are not alone!” ‘A Reason To Fight’ volgt en blijkt een opmaat voor een geheel akoestisch moment waarbij ‘Hold On To Memories’ en ’The Sound of Silence’ (Simon & Garfunkel cover, duh!) voorbij komen. Dat de band met laatstgenoemde veel aandacht heeft getrokken mag blijken aan de respons in de zaal. Wat mij betreft zorgen drie van dit soort tracks achter elkaar – zonder dat het ook maar iets afdoet aan de bijgaande boodschap! – er helaas voor dat de opgebouwde intensiteit wegebt, en dat is jammer. ‘Indestructible’ en absolute kraker ‘Inside The Fire’ weten dit gelukkig weer vlot te herpakken, waarna de band van het podium stapt.

Als de band terug het podium opkomt heeft Draiman een witte bloem in zijn handen, die hij eerder op de avond van een fan gekregen heeft. ‘Where is the young lady who gave me this flower? Come here my lady”. Anouk heeft Draiman een brief geschreven waarin ze op ontroerende wijze vertelt over het afscheid van haar opa en de kracht die ze uit de muziek van de band heeft gehaald. Indrukwekkend! ‘The Light’ – dat Anouk op het podium meemaakt – en ‘Stricken’ zijn een fraaie opmaat voor een toegift van de band, waarna het “Ooh wah ahahah!” (‘Down With the Sickness’) het echte slotakkoord van de avond inluidt.

Am I ready? Ik vrees het. Ik kan nog steeds volop genieten van de oude klassiekers van Disturbed en de band staat betrokken, bevlogen op het podium en weet hun muziek daarnaast inhoud mee te geven, maar de manier waarop de zaal met volle teugen genoot en het ongebreidelde enthousiasme dat heerste met betrekking tot de nieuwe tracks, deel ik niet. Blijkbaar ben ik niet zo klaar voor de evolutie als dat de band gehoopt had.