De gemiddelde leeftijd van de klassieke heavy metalbands zoals we die kennen, nadert al snel de middelbare leeft en de grote namen zijn al een tijdje pensioengerechtigd. Dan spreken we nog niet over de vergrijzing van de heavy metalfans. Hier en daar zie je nog wel wat jeugd staan maar de grote massa jongeren blijft er toch wat van weg, die kiezen tegenwoordig meer voor de extremere genres zoals metalcore en deathcore. Wat dat laatste betreft zit het wel goed in de lage landen want een band die in dat genre serieus aan populariteit wint is het Nederlands gezelschap van Distant. Hoewel dat een beetje betwistbaar is want de helft van de band komt eigenlijk uit Slovakije. Met ‘Heritage’ brengen ze hun derde album uit. Het album verschijnt trouwens via het internationale label Century Media en dat wil ook al wel wat zeggen.

‘Heritage’ baadt in een duistere sfeer en dat wordt direct duidelijk met de intro ‘Acid Rain’. Keelzang en science fiction aandoende elektronica zorgen voor een onbehaaglijk gevoel waarna met ‘Paradigm Shift’ het inferno losbarst. Hakkende gitaren en snelle baslijnen worden razendsnel afgevuurd waarna logge en trage ritmes overnemen en uitnodigen tot een duchtige body slam. Wie niet afgeeft is de drummer wiens dubbele basdrum alles vakkundig dichttimmert. Opvallend zijn de vocale prestaties van Alan. De man brult, grunt en schreeuwt in alle mogelijke regionen en kan alvast tot de betere deathcore zangers gerekend worden. Het volgende ‘Born Of Blood’ begint alweer met zo een opmerkelijke diepe grunt. Het is eigenlijk ongelofelijk wat die Alan uit zijn strot perst.

Onderling hoor je voldoende afwisseling tussen de nummers en alles is onderworpen aan een strakke productie met minimalistische elektronica erin verwerkt zodat elke gaatje vakkundig gedicht wordt. Dan wordt er angstaanjagend traag gespeeld om er ineens supersonisch snel vandoor te gaan.

Op ‘Argent Justice’ zijn ze erin geslaagd om zo maar eventjes vijftien verschillende schreeuwers van topniveau horen. Wat later laat Will Ramos (Lorna Shore) op de titeltrack ‘Heritage’ zijn talenten horen. Niet dat zijn aanwezigheid essentieel is want Alan is al een topper op zich.

‘Heritage’ is een album dat aan de ribben blijft kleven waar je als luisteraar murw en verdwaasd bij achterblijft. Toch is het ook een beetje een guilty pleasure want je blijft er maar opnieuw naar luisteren.