Brute death metal heeft zijn charmes. De lekkere riffs en het afgemeten en vaak technische drumwerk maken deze stijl voor mij lekker om naar te luisteren. Als kers op de taart is het dan prettig als je ook nog een goede zanger hebt, met een stem die ook een heel album lang prettig blijft om naar te luisteren. Als de grunt te laag gaat en er slechts een soort gerochel over blijft, dan werkt dat bij mij vaak averechts.

Disentomb heeft een zanger die wat dat betreft over een dun lijntje loopt. De muziek is machtig, met inderdaad lekkere riffs en dito drumwerk. Na het machtige album “Misery” uit 2014 hebben ze de lat voor zichzelf wel hoog gelegd op dat gebied. Los van de zang is dit toch wel weer een machtig album geworden, als je het puur beoordeelt op de inhoud van de songs, de opbouw en de invulling, het klinkt zowaar bijna origineel. Soms hebben ze wel wat weg van de grote namen zoals Suffocation of Incantation, maar aan de andere kant doet dat de band misschien te kort als we ze gaan vergelijken met andere bands. De riffs zijn veelvuldig aanwezig en houden je continu bij de les. De drums rammelen lekker door op de achtergrond, terwijl ook alle gaatjes capabel worden dicht getimmerd. Er gebeurt zoveel in ieder nummer dat het echter ook wel eens teveel en te druk wordt. Af en toe een pauze inlassen is aan te raden.

Wat de band echter wel heeft bereikt is dat ze een nieuwe mijlpaal in het genre hebben geschreven die de belofte van hun vorige album “Misery” zeker inlost en de andere bands in het genre wakker schudt. Hopelijk geeft dit een nieuwe impuls aan de brute technische death metal in het algemeen.