Niet alleen in Duitsland heeft het subgenre power metal een grote schare aanhangers, ook in Griekenland kunnen bands die in dit metal genre opereren rekenen op een grote schare fans. Kijk maar eens naar de triomfen die een band als Iced Earth al in het begin van hun carrière vierde in het land van Plato. Niet zo gek dus dat Griekse bands zelf ook graag power metal maken. Dexter Ward (genoemd naar een karakter uit één van de boeken van Edgar Allan Poe) is daar een goed voorbeeld van. De band levert met ‘III’ hun, u raadt het al, derde album af.

Dexter Ward heeft erg goed naar hun voorbeelden geluisterd. Dat is op zich geen schande, maar verder wordt er aan originaliteit weinig tot niets toegevoegd aan de muziek en dat is wel jammer. De nummers zijn dus weinig origineel te noemen en dat kan ook van de teksten worden gezegd. Want nummers over messen, zwaarden, soldaten en tovenaars; we hebben het allemaal al eens eerder gehoord. De meeste nummers zitten goed in elkaar maar kennen eenzelfde opbouw: een rustig intro en vervolgens bombastisch knallen. Een aantal nummers kent een snel herkenbaar ‘ho-ho-ho’ refrein waardoor deze songs het live goed zullen doen, zeker in het thuisland van de groep. Er wordt overigens prima gemusiceerd, de muzikanten beheersen allemaal hun instrument al gaat zanger Mark Dexter (zou dat zijn eigen naam zijn?) hier en daar wel irriteren doordat zijn vibratoknop te lang aan blijft staan en teveel op Bruce Dickinson en/of Rob Halford wil lijken.

Slecht is het allemaal niet, maar zeker in dit genre is het aanbod enorm en dus moet je je als band kunnen onderscheiden. Juist dat mist een band als Dexter Ward. Een nummer als ‘Return Of The Blades’ (de opener) knalt er best lekker in en ‘In The Days Of Epic Metal’ kent een mooie Iron Maiden achtige vibe. Hekkensluiter ‘The Demonslayer’ sluit vreemd genoeg af met het refrein van ‘Gloria – In Excelsis Deo’, een kerstliedje dat ik nog op de kleuterschool heb geleerd. Ik hoop dat Dexter Ward op een volgend album wat verrassender uit de hoek zal durven komen, want onder aan de streep voegt ‘III’ muzikaal en tekstueel weinig toe aan het reeds bestaande werk in het genre.