Devin Townsend is een van de bepalende figuren in de progressieve scene. Zijn oeuvre is veelomvattend, van snoeihard tot minimalistisch, de man moet wel bijna schizofreen zijn. Tenminste, dat is één uitleg, de andere is dat hij gewoon een genie is. Er zijn mensen die hele dagen hier over kunnen discussiëren en dat zegt misschien al genoeg over de impact die de artiest Devin Townsend heeft op de muziekwereld.

Na enkele albums met The Devin Townsend Project gaf hij aan dat hij die kant van zijn muziek even wilde parkeren en zich wilde storten op andere projecten. Een van die projecten is ‘Empath’ geworden. Ik noem het specifiek een project, want als de heer Townsend een album maakt, is het resultaat veel groter dan een optelsom van alle gebruikte elementen. ‘Empath’ is ook weer te omschrijven met louter superlatieven, zoals daar zijn majestueus, groots, orkestraal en dan hebben we ook nog megalomaan. Laten we echter proberen de materie te bekijken zoal die voor ons ligt en het nemen voor wat het eigenlijk is: een nieuwe creatieve uiting van een van de meest veelzijdige en eigenzinnige artiesten die de wereld kent.

Muzikaal grijpt het deels terug op albums als ‘Ghost’ en ‘Ocean Machine’, maar voegt daar ook weer vele lagen aan toe. Het heeft weinig zin om losse songs te gaan beoordelen, het zijn allemaal verhalende songs met ieder een eigen identiteit. Je zou zelfs kunnen stellen dat iedere song tot een Broadway musical zou kunnen worden bewerkt, zo ambitieus is het volgens mij. Zoals gezegd, de songs zijn orkestraal, luchtig, heavy, bevatten koorzang en verschillende instrumenten die je in een dergelijke context niet eerder hebt gehoord. Soms zijn er zelfs prachtige momenten, wanneer er slechts zang te horen is, via een enkele stem of in koor. Vele wendingen in tempo en melodie maken de songs lastig om in een keer te bevatten, maar dat maakt de muziek ook zo geweldig. Het is iedere keer weer een enorme trip om het album af te spelen en je hoort iedere keer weer wat nieuws, zoals je ook meerdere malen naar een film kan kijken en iedere keer weer nieuwe lagen kunt ontdekken. Alleen de afsluiter ‘Singularity’ al, dit nummer duurt ruim 23 minuten en laat zich beluisteren als een doorsnede van zijn gehele oeuvre, met nog een beetje extra. En nog iets wat de heer Townsend weet te bereiken: je bent ook weer benieuwd naar wat de man de volgende keer zal verzinnen. Voorlopig echter maar genieten van dit nieuwe meesterwerk: ‘Empath’.