Stel dat er een cursus Stonerrock zou bestaan. Schriftelijk of klassikaal, dat maakt niet uit. Mocht er inderdaad zoiets zijn dan is Denizen met goede cijfers geslaagd. Deze Franse band heeft het lesboek duidelijk van kaft tot kaft doorgenomen en uit het hoofd geleerd, waarna het geleerde op ‘High Winds Preacher’ in de praktijk is gebracht. Alle bekende trucs, alle geluiden en effecten die we automatisch met het genre koppelen zijn hier terug te horen. Een Fu Manchu-tje hier, een Kyussje daar; riffje zus, grooveje zo. Goed luisteren naar Black Sabbath en andere classic rock monsters en voilà: een aardig moppie stoner desertrock. De gevolgen van de klimaatverandering lijken ertoe te leiden dat de woestijn al tot Montpellier is opgerukt. Alleen het af en toe nog doorschemerende Franse accent verraadt dat deze band niet Zuid Californië als uitvalsbasis heeft.

Zoals het een goed stoneralbum betaamt, wordt afgetrapt met een vage sample. Iets met ninja’s deze keer, waarna de band ‘m meteen flink van jetje geeft. Het duurt ook niet al te lang voor pijnlijk duidelijk wordt dat de zwakste schakel van de band zanger Fabien Aletto is, wiens vocalen net iets te dun zijn voor dit soort muziek. Misschien wat meer zware Gauloises wegpaffen en gorgelen met Armagnac? Verder zit het eigenlijk best snor met deze band. Een bassist die stevige heavy fuzz grooves neerzet, een gitarist die bijna vergroeit lijkt met zijn wah-wah pedaal en een drummer die niet al te zeer opvalt – niet in positieve zin maar gelukkig ook niet doordat hij niet verder is gekomen dan wat aritmisch op potten en pannen slaan. Maar ja, die zanger hè? Misschien dat een andere producer wat meer body aan deze stem had kunnen geven.

Na ‘High Winds Preacher’ een paar keer beluisterd te hebben is er weinig twijfel meer: Denizen weet waar Abraham de stoner haalt. Met een flinke scheut sludge, dat dan weer wel. Misschien is het, met het juiste cursusboek bij de hand, ook niet eens zo moeilijk om dit soort muziek te maken. Maar de clichés overstijgen en de valkuilen omzeilen blijkt nog erg lastig. Daar heeft Denizen nog een lange leerweg voor de boeg. Wat we op ‘High Winds Preacher’ voorgeschoteld krijgen ontbeert vooral een eigen smoel. Zonder die eigen inbreng blijft het een beetje schilderen op nummer. Het eindresultaat ziet er leuk uit voor aan de slaapkamermuur; maar de muren van een beetje galerie of museum zal het nooit sieren. Het toont aan dat je veel kunt leren, maar dat er voor kunst ook verbeelding en talent nodig is. En liefst flink wat, wil je niet dat ze je na een kwartiertje weer vergeten zijn.