Lords of Metal
Arrow Lords of Metal
Demonio – Reaching For The Light
Regain Records
Release datum: 20 oktober 2023
“Als gitarist is dit heerlijk om te doen: je bij vlagen een beetje Hendrix voelen en je helemaal te buiten gaan met je strijkplank met snaren en een wah-wah pedaal.”
8.2/10
Cor Schilstra  I 12 oktober 2023

Het ziet er allemaal heel erg sinister uit en klinkt inderdaad bij snelle eerste beluistering alsof het uit duistere, vochtige en smerige kelders opgestegen is, maar mocht dat zo zijn, dan is dit wel muziek van de allerbovenste kelderplank! In beperkte oplages is er reeds materiaal van de band verschenen (Electric Voodoo en Black Dawn, allebei met wel heel foute campy hoezen), maar deze albums heb ik (nog) niet kunnen beluisteren.

Dit trio maakt een stevige portie garage-achtige psych/stoner rock. Een behoorlijk rommelig klinkende,  gruizige productie in eerste aanleg, maar als je even verder luistert is dit wel heel erg ongedwongen catchy, met in het bijzonder wel heel erg fijn gitaarwerk. Als gitarist is dit heerlijk om te doen: je bij vlagen een beetje Hendrix voelen en je helemaal te buiten gaan met je strijkplank met snaren en een wah-wah pedaal. Dan moet het alleen ook nog een beetje aan te horen zijn voor publiek; nou, ook dat zit wel goed! Het artwork en de titels sprankelen niet bepaald van blijdschap, maar eigenlijk grooved (of swingt het soms bijna) als een malle.

Als de gitaar zo lekker tekeer kan gaan, moet de basis wel goed zijn natuurlijk. Van de ritmesectie kan alleen gezegd worden dat die duidelijk berekend is op zijn taken, dit is dik voor elkaar, zonder verrassingen of fratsen, maar gewoon zeer effectief. Dan is er nog die stem die enigszins in muzikale nevelen gehuld, een beetje op de achtergrond, maar toch voor het genre erg effectief en passend zijn bijdragen levert.

De arrangementen bevatten ook nog een paar heuse bonusmomenten; luister eens naar die perfecte timing en uitvoering van de “afkoelfase” in ‘I’m Free’, waarin geweldig gas terug genomen wordt en de gitaar schitterend met feedback en volumeknop “speelt”. Soms kan je als luisteraar even de indruk krijgen dat de gitaar er net iets naast zit in bijvoorbeeld ‘Reaching For The Light’ of in ‘Shiva’s Dance’ waar het lijkt alsof een snaar net niet ver genoeg opgedrukt wordt (het doet bijna pijn), maar wat eigenlijk toch erg passend is in het geheel. Een erg prettig aandoende plaat, iets wat niet vanzelfsprekend is voor het genre wat de band probeert uit te stralen. Deze dient natuurlijk op vinyl gescoord te worden. Nu ook nog de voorgangers opsporen.